het wette drama
6
een erotisch ko-
F
ook niet gemakkelijk hoor. Het schreeuwend gebrek aan enig talent of
oorspronkelijkheid wordt handig verdoezeld. Als een trotse lakei stapt
van der Meyden door de stinkende stallen van een glinsternde schijn
wereld, waar je al1^ ziet behalve ooit één enkele echte emotie. Kunst
kom je zelden tegen, iets nieuws hoor je nooit.
"Ik geef de mensen wat ze willen". Af! Willen wij stenen voor brood?
Ik geef mijn kind toch ook geen fopspeen met mosterd als het hongerig
huilt. Willen we bekogeld worden met kaviaar, in het gezicht gespuugd
met champagne? Willen we week in week uit, horen, dat vrouwen ijdel,
zwoel, verslindend, dom, opgejaagd, verscheurd en dronken zijn?
Van der Meyden vermomt zich als heelmeester en hurkt neer bij de ge
wone vrouwen, niet om ze aan wat meer inzicht, zelfkennis of wijs
heid te helpen, maar om zichzelf aan geld te helpen. Hij wil ons de
échte vrouw (zoals u en ik) achter de artieste laten zien, opdat
wijcn. zelf daarin kunnen 'herkennen'. Daartoe richt hij gniffelend
en gnuivend de schijnwerper op een zingende mamapop,
nijn en een gorgelend nijlpaard en interviewt hij een sprakeloze
goudvis
Op vernuftige wijze weet Van der Meyden ook de verdiensten van een
werkelijk kapabele vrouw (Sonja Barend bijvoorbeeld) op rekening van
een man te schuiven. De man die haar begeleidt is dan degenen, die
het eigenlijke werk doet, hij schrijft de teksten, hij regisseert,
hij moet haar alles voorzeggen. Zonder hem was zij nog minder dan
niets. De mannelijke sterren daarentegen bereiken (volgens de privé-
kolommen) alles uit eigen kracht. Hun platina en diamenten echtgeno
tes fungeren uitsluitend als uitstalkast van hun weelde. Zij doen
mij denken aan de weeëge vrouwen die altijd zo staan te lachen en te
klappen achter ministers en presidenten. Bij Van der Meyden krijgen
ze echter veel pluimpjes, hij kiest geestdriftig voor de passieve
afhankelijke vrouw.
i
i
