het vette drama
I
■■MH
■i
l
I.
i -
Het recept vap Van dor Meyden is dan ooK altijd hetzelide. Eerst
spreekt hij zijn diepste (afgunstige) bewondering uit voor de sterren,
daarna roept hij g'-^nade gevoelens van leedvermaak en sympathie op
door met gulle hand het hartverscheurend leed van de artiesten over
ons uit te storten. Het is ongelooflijk (en ook niet waar) maar de
ellende onder de beroemdheden is groter dan waar ook. Artiesten zijn
eenzaam en lijden onuitsprekelijk: Cox Hobbema, de gevoelige aktrise
kreeg een geheimzinnige verlamming - Liz faylor, 3e engel met de ogen
van violet, is nu een gevallen engel verguisd en verlaten aan de
drank en de drugs - Elvis leefde in zijn eigen hel - Ank van der Moer
tobt met 'n kunstnier - Hannie Landman, het wonder van Hollywood,
kreeg een harde trap na - Doris Day, de vrouw met hst mooiste achter
ste aller tijden, eindigt in een rolstoel. Zo zie je maar weer: ook
hier wordt de losbandigheid (God zij dank) zwaar gestraft’
Van der Meyden (die ook hoofdredakteur is van het flodderblad Privé)
is de meester van het vette drama, hij parasiteert op de gevoelens
van minderwaardigheid, verveling en onzekerheid van zijn lezeres
sen en schenkt ze schrale, goedkope troostAch ja, je leert leven
met je lage loontje als je leest, dat Willem Duys in het warme Zui
den moet gaan wonen, omdat hij van elk tientje nog geen riksje over
houdt. En als je wat eenzaam bent achtergebleven is het een hele
troost te weten, dat de zoveelste man van Catherine Valante er ook
weer vandoor is. Je leert leven met je ene borst als je hoort dat Rita
het met twee kunstborsten moet doen. En als je leven niet helemaal
naar wens verloopt, troost je, zelfs Greta Garbo vindt, dat ze haar
hele leven verknoeid heeft. En dat terwijl haar bewegingen en haar
gelaat nog altijd een "goddelijke" uitstraling hebber I Ook Van der
’•’eyde’' zelf is eer. deerniswekkend mens, Hij mag dan wel champagne
drinken met beroemde sterren, raar overigens is hij toch een zwaar
v eenzame ran. Hij ife echter ook oen m-nsc ch i'SFt om wille
van de centen versjachert hij zijn geweten. Als een louche/tginkabou-
ter staat hij op het marktplein van Nederland, zijn kruiwagentje
vol drank en drugs, kunstborsten, steungordelsvalse wimpers, prui
ken en likdoorns, bijeengeharkt achter de coulissen en in de kleed
kamers van onze 'kunstenaars'.
Nog liefhebbers?
De grimmige, niets en niemand ontziende mentaliteit van al die steen
rijke sterren (de oppervlakkigheid en de middelmaat worden het best
betaald) voortdurend op jacht naar geld en welstand, eer en roem, 5
wordt bedekt met een dikke vacht van ondraaglijk leed. Ze hebben het