6
de halszaak
markante
interessanter
kermde Jordan
ft
von
Pim
te treden,
lemoo.l erg snel.
had
an-
leek
"Wie ben ik!"
Jordon stond op en strompelde
over de halzen naar zijn sloop
kamer en opende deur. De injek-
tienooldjes waren netjes met de
puntjes omhoog naast elkaar ge
plaatst en het waren er zó veel
dot je er gemakkelijk overheen
kon lopen zonder dat je je voe
ten er aan bezeerde
genoeg muziek
om 'n publiek
te vermaken,
hem de tijd rijp om naar buiten
Daarna ging het o.l-
hele konsept bleek echter
de
"Wie ben jij!
De kamer stond zó vol met fles
jes dat je er gemokkelijk over
heen kon lopen zonder dat er
ook moor één omviel. Door de
gebroken ruit blies een koude
wind noor binnen. Op 'n kratje
in de hoek van de kamer zat 'n
snikkende en straalbezopen Jor
don.
Met open mond stond in de deur
opening Jordan 's manager.
"Wat doe je, Jordan? Wat is er?"
De verschrikte verbaasde snelde
over de flessenhalzen naar zijn
held toe en greep hem bij de
schouders
"Wie ben jij?",
nogmaals
"Sjezus, ik ben 't! Hee, Jordon,
zeg dan wat!"
"Hij is dood.nek gebroken,
"je hebt hem toch niet..."
De manager stoof naar het room
en stak zijn hoofd naar buiten.
Op de stoep lag hij. De ho.ls was
inderdaad gebroken en had al
leen nog door middel van de sna
ren kontakt met de body.
"Idioot! Da’s toch zeker zonde!"
"Ik was 't niet, ik ben 't nooit
geweest... Jordan's magische
gitaar. Zijn gegiechel ging over
in 'n huilbui.
Het was 'n zondagmiddag geweest
waarop Jordan voor de eerste
keer de magneetjes voelde. Toen
hij er na ruim 'n uur zwoegen
nog niet in was geslaagd de
twee tamelijk ingewikkelde ak
koorden vloeiend op elkaar te
laten volgen, steeg het adreno-
linegeholte in zijn bloed tot
ver boven de normale proporties.
Jordan slaakte 'n woeste gil en
toen hij het instrument te
gen de muur kapot wilde smijten
leek het alsof de gitaar aan
zijn honden vast bleef plakken.
Verbaasd stond Jordan, als een
akteur die op zeer dramatische
wijze duidelijk moet maken dat hij
het ding verwonderd bekijkt, mid
den in de kamer. Had hij echt
willen gooien? Vermoedelijk niet.
Voorzichtig plaatste hij de gi
taar in het standaard,jen liep
er 'n beetje wantrouwend 'n paar
keer omheen. Alsof het ding te
vies was om aan te pokken nam
Jordon de gitaar weer ter hand,
ging zitten, konsentreerde zich
'n moment en begon te spelen.
het publiek wilde de
drie of vier gitaren horen die
door de kranten werden beschre
ven, de band deed niet ter zake.
En bovendien was Jordan een on
handelbaar mens geworden. Daar
mee begonnen de problemen.
Gesproken werd over Jordon's
magische gitaar, tijdens televi
siebeelden waren slechts Jor
don's honden en de hols van de
gitaar te zien, in interviews
werd alleen gesproken over de
dikte van de snaren, de soorten
hout waaruit de gitaar was ge-
konstrueerd en het aantal win
dingen van de elementen die de
klanken van de gitaar naar de
versterker brachten. Jordan
werd geweigerd in elke sessie,
zijn stijl was té overheersend,
een nieuwe begeleidingsband
bleek onvindbaar, kranten toon
den koppen als "Gitarist Jordon
is virtuoos moor geen persoon
lijkheid" en "Notenconfetti zon
der persoonlijke visie" - kortom:
de wereld had hem weer in toom.
De twee akkoorden vloeiden soe
pel in elkaar over, de zes daar
opvolgende waren kinderspel,
nooit had hij geweten dat noten-
strukturen zó eenvoudig in el
kaar zaten, de snelheid waarmee
hij zijn vingers over de hols be
woog was ongelooflijk. Het leek
of magneetjes, zijn vingertopjes
naar de juiste noten toe trok
ken. Toen no. vijf uur spelen de
kramp in zijn handen ondraaglijk
werd, leek de gitaar er voorlo
pig genoeg van te hebben. Geen
magneetjes meer.
Tot ver in de nacht bracht Jor
don zijn tijd door met het bewon
deren van de gito.ar in het stan-
o.ordje en het overpeinzen van
de ongelooflijke gebeurtenis. De
drang om iets o.an iemo.nd te ver
tellen, de straat op te gaan en
zomaar iemand aan te klampen,
ebde telkens weer weg. Het was
té ongeloofwaardig.
De dagen die volgden waren lan
ge dagen. Komposities van be
kende virtuozen werden nage
speeld, stijlen werden uitgeplo
zen, uitgebreide analyses wer
den gemaakt vo.n tientallen sche
ma's, en langzaam maar zeker
werd het Jordan duidelijk dot hij
met 'n geheel eigen stijl uit de
hoek moest komen, wilde hij wer
kelijk opvollen, een stijl die
zowel interessant moest zijn om
naar te luisteren als om noor
te kijken.
De gitaar hielp hem 'n handje.
Ook zijn rechterhand werd nu door
de magneetjes naar de hals ge
trokken, met twee handen begon
hij de toets te bespelen. Door
met zijn tien vingers op de hals
te hameren slo.agde Jordon er in
een solopa.rtijtje te begeleiden
met een baslijntje. Na verloop
van tijd kwam daar nog 'n tweede
stem bij en leek het of twee, of
drie, en soms zelfs vier gita
risten speelden. Als twee dan
sende spinnen sprongen de twee
handen over de hols. De gitaar
bleek er schik in te hebben,
wont hoor snaren krulden
plezier.
Toen Jordan
gekomponeerd
derhalf uur
Een manager en 'n begeleidings
band waren uiteraard snel ge
vonden. Het eerste, nogal pre
tentieus aongekondigde konsert
bleek tegen de verwachtingen
van alle kritici en andere cy
nici een grandioos succes. De
toernee die daarop volgde ver
oorzaakte een storm van lovende
kritieken, ploten werden plati
na, c.d. 's raakten uitverkocht
en hele boeken werden gewijd aan
Jordon's markante en virtuoze
stijl.
Het
voor de manager
dan voor de band. In geen enke
le recensie kwam de bond aan de
orde
