i Kanttekening bij de corner
(willen
wonen!
vervolg op pag. 4
Cp dat moment werd door vertegen
woordigers van de gemeente cm be
middeling van de SJHT gevraagd.
In een bijeenkomst eind december,
waarbij aanwezig vertegenwoordigers
van gemeenteAHJ en SJHT en de
curator werd door ondergetekende
uitdrukkelijk gesteld dat, gezien
de door hem ingewonnen informatie
én de ervaringen in het nabije ver
leden, de toezegging- ad 1) gerust
als hard beschouwd kon worden en
dat ad 2) de SJHT bereid was haar
invloed aan te wenden. Ervaringen
uit het verleden leren dat zulks
ook wel wat meer betekent dan een
vage intentieverklaring (de Van
Dam-regeling staat overigens zo'n
bestemming beslist niet in de weg,
zie bv. Stationsstraat 45)De AHJ-
vertegenwoordiger was zelf tevreden
maar stelde medewerking (onder an
dere het ondertekenen van een door
de gemeente en curator gewenst ver
klaring, dat het pand voor de over
dracht in januari ontruimd zou wor
den) afhankelijk van het overleg
met de achterban. Enige dagen later
vervoegde hij zich bij de gemeente
en ondertekende de betreffende ver
klaring!
Begin januari heeft ondergetekende
aan zich eveneens vertegenwoordi
gers van de AHJ noemende mensen
het hele verhaal uit de doeken ge
daan. Hun kritiek richtte zich toen
bij voortduring op het feit dat het
pand in een periode van grote wo
ningnood gedurende langere tijd niet
optimaal benut zou worden. Cp zich
terechtmaar over de strijd met
Waarom slechts vier? Omdat dit de
limiet is, die in de Tilburgpe ka-
merverordening (in werking sinds
december '79 en gericht op de be
strijding van misstanden op de ka-
mermarkt) wordt gesteld. Het huis
vesten van een groter aantal mensen
zou grote investeringen vragen
(brandveiligheid, sanitair en ce
tera) die voor een termijn van maxi
maal anderhalf jaar niet te recht
vaardigen zijn (door ingrijpende ver
bouwing t.z.t. betekent driekwart
van zo'n investering kapitaalver
nietiging)
De voorpagina van de vorige TAK (31-1-'81), de wedergeboorte van
de Corner, het pand op de hoek van Stationsstraat en Tuinstraat.
Vanzelfsprekend zijn ook wij verheugd over de woonbestemming van het
pand. Cp de foto en illustratie valt dan ook niets af te dingen,
maar van het bijbehorende artikel kan helaas niet hetzelfde gezegd
worden. Schrijver(s) daarvan zijn er ni m geslaagd feiten en fantasieën
van elkaar te scheiden, hetgeen geresulteerd heeft in een, laten
we het rustig zo uitdrukken, bedenkelijk "groepscentrisch" verhaal.
Dit zijn de feiten:
Dat die al op 24 november was gete
kend, zoals de betrouwbare bron
de schrijver had meegedeeld, doet
daar niets aan af. Het eigendom
van onroerend goed gaat pas over
na de overdracht bij de notaris en
niet door het tekenen van een koop
overeenkomst. De curator is dus
eigenaar gebleven totdat de over
dracht in januari plaatsvond. Nadat
de krakers door de gemeente was
meegedeeld, dat het pand bestemd
zou worden voor jongerenhuisvesting
werd de curator toegezegd dat het
pand ontruimd zou worden.
Nadat het pand eind november vorig
jaar door de AHJ werd gekraakt,
op dat moment nog in handen van
de curator, ontstond er overleg
tussen gemeente,curator en krakers.
B en W had namelijk, zoals gebruike
lijk, de uitdrukkelijke opdracht ge
geven alléén tot aankoop over te
gaan als het pand leeg opgeleverd
zou worden. Deze ontbindende voor
waarde was dan ook opgenomen in
de voorlopige koopovereenkomst.
Inmiddels was er ook overleg ge
start tussen gemeentelijke woning-
dienst en SJHT over de bestemming
van het pand, voordat verbouwing
zou plaatsvinden. Hierbij moet in
termen van één a anderhalf jaar
gedacht wordeneen produkt van
onze bureaukratische verzorgirgs-
staat waarin minstens 36 ambtenaren
en 10 verschillende overheidsin
stellingen hun paraaf moeten zetten
voordat één steen, gemetseld kan
worden. Met de GWD werd afgesproken
dat in het (dubbele) pand een aan
tal kamers zou worden opgeknapt
zodat een viertal jongeren die hun
huidige behuizing in verband met
verbouwing aldaar moeten verlaten,
tijdelijk zouden kunnen, wonen.
Korte tijd later bleken de krakers
van mening te zijn veranderd. Twee
bezwaren hadden ze nog: 1) wat was
de toezegging van de gemeente ei
genlijk waard (de wethouder van
volkshuisvesting die nog enig kre
diet had, was zojuist gewipt) en
2) middels de kraak had men de aan
dacht op de woningnood van groepen
willen vestigen en de gebruikelijke
aanpak van de gemeente (verbouwen
in de Van Dam-sfeer) zou niet tot
zo'n bestemming leiden.
J
B
i
