-KOEHANDEL
met Koestraat 18-20 en met de
Van
I
Namens de bewoners van Koestraat
18-20, Joost van der Aalst
de notaris hadden de banken weinig
boodschap aan de plannen van de
gemeenteIn de openbare verkoop
zou het pand veel meer opbrengen,
waardoor de notaris er overigens
ook meer aan zou verdienen.
Een vijftal nieuwsgierige huisjes
melkers lieten hun gezichten zien
op de veiling. Wie schetst cnze
verbazing om Boonman daar ook veer
aan te treffen. De verkoop bleek
in twee rondes te verlopen. De eer
ste veilingsavond was bedoeld cm
een prijs te zetten. Eerst werden
alle panden afzonderlijk aangebo
den, waarna men op het eind van
de avond op het totale pakket een
bod kon doen. Hierdoor hadden klei
ne partikulieren geen schijn van
kans op één van de 4 panden of 10
garageboxen: dit was touwtrekken
tussen huisjesmelkers en andere
spekulanten. Uiteindelijk lag het
hoogste bod op alles bij de slager
de Kort.
De verkoop in tweede termijn bracht
hierop geen verandering, ƒ459.200,-
zal nu voor de hele handel betaald
moeten worden. Eigenlijk is dat
voor het totaal niet veelMaar
de bewoners van Koestraat 18-20
hebben er geen vertrouwen in dat
er ook nog geld op tafel komt voor
de gebreken aan hun pand.
De veling werd in een intieme sfeer
van huisjesmelkers onder elkaar
beklonken: "Zo, weer een huis be
houden om uit te melken". De bewo
ners -die tijdens de veiling op
last van de notaris door de politie
verwijderd waren- verkeren nog
steeds in onzekerheid. En de ge-
meente
"Omdat de gemeente van mening is, dat jongerenhuisvesting het best
gegarandeerd is, wanneer woonhuizen in eigendom van de gemeente
zijn". Zo motiveerde B&W haar advies tot aankoop van de panden Koe
straat 18-20. De gemeenteraad bekrachtigde dit voorstel in de raadsver
gadering van 18 augustus 1980. Cp 4 februari 1981 werden de beide
panden verkocht aan slager A. de Kort.
Hiermee kan weer een voorbeeld worden bijgeschreven in de analen
van het falende Tilburgge Huisvestingsbeleid. Een beleid dat op
papier méér rechtsbescherming aan huurders biedt tegen huisjesmel
kers. Maar dat die huisjesmelkers niet bang zijn voor deze papieren
tijger bleek wel uit de koehandel
11 bewoners.
Het huis is jarenlang een goede
bron van inkomsten geweest voor
Boonman. Hij was de kamerbemidde-
laar van een partikulier en kreeg
daarvoor provisie zonder er verder
naar cm te kijken. Dat betekende
voor hem dat hij zich vrijgesteld
voelde van onderhoud en het aan
brengen van brand-veiligheidsvoor-
zieningen; iets waar mensen die
van hem in de Goirkestraat huurden
tot tweemaal toe de dupe zijn ge
worden. De bewoners van de Koe
straat eisten dat er voorzieningen
werden aargebrachtmaar Boonman
noch de eigenaar gpven thuis. Ver
volgens deden ze bij de Brandweer
en de gemeente een beroep cp de
Logementsverordening. Inmiddels
had Boeman zich onder druk van
de publieke opinie teruggetrokken
uit de kamerverhuur-wereld. De
huiseigenaar had geen zin in de
kostbare verbouwingen en bood daar
om de gemeente het pand te koop
aan. Tussen de partijen werd over
eenstemming bereikt, waarop de
koopakte bij de notaris kwam te
liggen. En daar bleek hij in decem
ber 1980 nog te liggen. Volgens
een ambtenaar waren er wat kleine
overdrachtproblemenmaar spoedig
zou de gemeente eigenaar zijn.
Die problemen bleken groter dan
gezegd. De eigenaar bleek een half
miljoen schulden bij de banken te
hebben, waarna deze besloten hadden
tot openbare verkoop over te gaan.
Notaris van der Kaay kregen
de bewoners in januari 1981 dan
ook het verzoek mee te werken ten
behoeve van de openbare veiling
van de panden. Maar de bewoners
hadden niet opnieuw trek in onwil
lige huisbazen dus werd potentiële
kopers de deur gewezen. Volgens
SI
L
BEISI
