en To Backx zich een ‘meisje alleen’ voelde F Hoe Toon Segers de show stal 1 Alphense ouderen leefden acht dagen in de bergen L s r- 'l Mi I v F ONS WEEKBLAD’ - VRIJDAG 30 JUL11993 PAGINA 13 2 halen. Zenuwachtig lachend stapte Toon met zijn gitaar. Vervolg op pagina 15 TERUGREIS Precies om half zes startte Carolien de bus voor de terugreis, die ruim 13 uur zou duren, mits men niet in grote files terecht zou komen. Tegen 12 uur kwamen we, na reeds twee stops te hebben gehad, aan in het hotel, waar een uitstekend diner voor ons klaar stond. Dit was voor ons een ZEVENDE DAG En de zevende dag rustte God uit. Hij was met de schepping van de wereld klaar en hij zag dat het goed was. Had hij één dag langer gewerkt, dan had Hij de bergen van Oostenrijk nog kunnen slechten. Gelukkig echter voor Oostenrijk heeft hij dat niet gedaan, want wij eenvoudige zielen van plat Nederland hadden daar dan waar schijnlijk niet rond getoerd omdat er dan weinig te beleven zou zijn ge weest. Wij hadden dan ons vakantie geld elders gespendeerd. Deze zevende morgen van onze va kantie zat iedereen met een lachend gezicht aan het ontbijt. Iedereen dacht nog aan gisteravond, de avond, die niemand óóit zal vergeten en waar- Rechts Jos Hekker met To, die nu eindelijk weet aan wie zij zich kan vasthou den. Links de 'Hinde' van Toon, die voor eenmaal met de concurrentie danst. Links Joke onze reisleidster en rechts Carolien. Midden Dina Huyben-de Jong. over nog vaak zal worden nagepraat. Om kwart voor negen zaten we al weer in de bus voor een tripje naar de stuwmeren van Kaprun. Deze trip was niet in het programma opgenomen. We moesten er dan ook f18 per per soon voor betalen, iedereen ging mee en het is een ware belevenis gewor den, waar absoluut niemand spijt van heeft gehad. Niemand ook was er ooit geweest in tegenstelling tot de Grossglockner... Een spectaculairdere rit naar de ruim 2800 meter hoge stuwmeren annex stuwdammen is niet denkbaar. Tot op een bepaalde hoogte slechts worden particuliere bussen en auto’s toegela ten. Het laatste stuk wordt gereden met speciale bergbussen en ervaren chauffeurs. Carolien had ons gewaarschuwd, dat sommige chauffeurs van deze bussen de neiging hadden om verschrikkelijk hard te rijden. Men hoefde echter niet bang te zijn want er gebeurde nooit iets. De chauffeurs moeten met slechts twee bussen in het hoogseizoen zo’n 4000 toeristen naar boven brengen en tijd is money. Ze gaan vaak op top snelheid en rijden de zeer smalle tun nel en de weg langs peilloosbare ra vijnen blindelings, omdat ze de weg vele, malen per dag afleggen. Het is op dit stuk ook het enige vervoer en tegenliggers zijn er dus niet. Carolien had niks teveel gezegd want amper nog waren allen ingestapt op de bus schoot als een kanonskogel weg en dook na een kilometer onge veer het zwarte gat van de twee kilo meter lange tunnel in. De veel paar denkrachten sterke motor brulde als een straaljager en de tunnel voor ons (slechts verlicht door de koplampen van de bus) glom van het nat als zijn de een spiegel. Gelukkig voor ons ouderen waren er achter aan de zittin gen handvatten, waar men zich aan vast kon houden, want anders waren we in de scherpe bochten van de tun nel tot één hoop bijeen geschoten. ■Jezus, Maria, Jozef’, hoorden we ie mand roepen ‘sta ons bijl’. Het ge roep en gegil in de bus klonk precies zo als het krijsen van de mensen, die een ritje in Python van de Efteling maken wanneer ze in ijzingwekkende vaart van de ene looping in de andere tuimelen. Eenmaal uit de tunnel schoot de bus met onverminderde vaart rake lings langs een enorm diep ravijn. En dan ineens stond de bus met een schok stil en was meteen al een kwartslag gekeerd om de volgende groep op te De Oostenrijkse André van Duin. sloop als een kat naar haar prooi. In dit geval dus de knappe hittepetit aan de bar. Het ding schrok zich in eerste instantie wezenloos toen ze Toon zag komen. Wat niemand durfde, durfde Toon. Hij vroeg haar met een lichte knieval ten dans. Gewillig liet het mooie poppedcintje zich door Toon sturen en het was een lust om naar te kijken. Na de dans bracht hij haar weer terug naar de barkruk en gaf haar uit dankbaarheid een tedere kus. Er volgde voor hem een staande ova tie. Hij deed het toch maar, vierent achtig jaar oud en dan de vrolijkheid nog vol gas te kunnen geven, dat is iets om jaloers op te worden. Nog de gehele avond zou Toon de show ste len. Hij kreeg van meneer de komiek een gitaar omgehangen en Toon, hij speelde alsof hij nog nooit iets anders had gedaan. En dit nog wel zonder één snaar aan te raken. Later gaf hij met de hittepetit nog een paar rock en roll nummers weg, gewoon niet te filmen. Of juist wel, want Jos Hekker is gedurig in de weer geweest om het optreden van Toon op de video vast te leggen, zodat zijn optreden voor eeu wig is vastgelegd. Vermoeid van ‘t lachen en het dansen dook rond middernacht eenieder on der het beddek en viel in een onrusti ge slaap met voor ogen nog steeds het grandioos optreden van Toon en zijn hittepetit! iedereen uit. Niemand had een rolbe roerte gekregen en niemand ook had overgegeven. Later hoorden wij dat wij de chauffeur hadden getroffen, die er plezier in heeft wanneer de mensen angstkreten slaken. Het is nu eenmaal zijn gewoonte om de gehele rit op topsnelheid af te leggen, maar het is wel zo dat de passagiers er wel even aan moeten wennen. En toch, écht bang was eigenlijk niemand geweest, hoewel sommigen zich wel afvroegen of dit knoertharde rijden echt nodig was! Even dachten we dat we al waren waar we moesten zijn, maar dat was fout gedacht. Wij moesten in een enorme berglift stappen waarmee in een keer ongeveer tweehonderd personen om hoog konden. Met deze berglift gaan Alvorens wij verslag doen van de laatste drie dagen van de z.o geslaagde vakantie in Oostenrijk eerst even dit. Wij kregen tot nog toe zeer vele goede reakties op ons verhaal, maar kregen daarnaast ook een teleurstel lende opmerking. Wij hadden in ons eerste artikeltje geschreven, dat we op een gegeven moment op het dak van de wereld waren beland. Daarmee hebben wij blijkbaar een kameel geschoten. In Oostenrijk namelijk be staat geen dak van de wereld. Het dak van de wereld beklimmen kan men blijkbaar alléén maar in Nepal. Daar sta je dan. Onze ontgoocheling was groot. Wij met zijn allen maar denken, dat wij op het dak van de wereld zijn geweest en dan te moeten horen, dat we in de dakgoot hebben ge staan... Maar goed, wij ouderen hebben dat als zodanig ervaren en wij houden dat ook zo. En hier dan het slot van ons verslag. meter. Hier zagen wij een van de grootste houtzagerijen van Oostenrijk. Over een lengte van zo’n twee kilo meter niks dan bergen gezaagd hout. Hout hebben ze in Oostenrijk in over vloed. De meeste woningen zijn dan ook uit hout opgetrokken en slechts heel weinigen uit steen. Het was een geweldige natuurtocht. Even indruk wekkend als een tocht naar de Grossglockner, maar wel geheel an ders. Om half zes waren wc weer terug bij ons hotel en konden meteen de benen onder tafel steken. De pot verschafte ditmaal kip met ananas! Deze avond zou de plezierigste wor den van de gehele week. Maar daar had niemand van te voren erg in. Er stond een muziekavond gepland en ieders verwachting was dat dit zo’n bekende Tiroler avond zou worden, verzorgd door enkele jongens en meis jes, die ter wille van de toeristen van hoog uit de bergen naar de meer be woonde wereld kwamen om hun kun sten te vertonen. Maar het was wel eventjes iets anders. Het zou een avond worden zonder weerga. Het waren een paar doldwaze komieken, die de avond op stelten zouden zetten. O, o wat is er gelachen en getamboerd. Kijk, wanneer een kapper met een heuse boomzaag de klant zijn haren knipt en zijn baart afdoct met een kapbijltje, dan is dat lachen, gieren, brullen. Een van de twee was zo’n beetje te verge lijken met André van Duin op zijn dolst. Hun optreden bestond niet al leen uit de gekste fratsen, ze speelden ook nog ccns een geweldig stukske muziek op tal van instrumenten of wat er voor door moest gaan. Tijdens een jodelnummer sprong een van hen van het ene tafeltje op het andere, misstapte zich en donderde tussen twee tafeltjes op de grond. En dat gebeurde net bij Louwke van Loon. Hij niet te lui en hield de jode- laar onder zijn voeten gevangen. Hij bleef gewoon door jodelen. Jan Broek pakte hem tenslotte aan beide benen vast en sleepte hem onder de tafeltjes vandaan. En ook toen nog jodelde hij met de microfoon aan de mond alsof er niets gebeurd was. De meesten waren intussen van hurt stoel getui meld van het lachen en de natte broe ken moeten legio zijn geweest. Maar dat is uiteraard niet te controleren. Ofschoon dit een avond was voor ons gezelschap alleen zal er aan de bar een hittepetit met gekruiste benen mee te genieten. Een beeld van een meisje. Ze bleek de vrouw te zijn van de zoon van de hotelhouder. Dansen was tot dan toe nog niet aan de orde geweest. Het dansvloertje was daar ook eigen lijk te piep voor. Maar toen het eerste paartje dan eindelijk over de dam kwam, zagen wij hoe Toon Segers plots erg onrustig begon te worden en vrijwel meteen daarna was bij hem het kookpunt bereikt. Hij krabbelde van achter zijn tafeltje vandaan en ZESDE DAG Het zag er, toen wij vanmorgen van uit ons hotel naar buiten keken een beetje triestig uit. Gestaag viel de re gen uit de asgrauwe hemel. ‘Niks mee inzitten’ zei Pietje Verheyen, ‘Zij die vroeg komen, blijven niet heel de dag’. Hij heeft gelijk gekregen want al heel snel klaarde het op en weldra scheen weer de zon zoals ze tot nu toe alle dagen had geschenen. Voor de middag waren we vrij en konden we doen en laten wat we wil den. Een stel ging naar het nabij gele gen Saalbach winkelen cn koffie met gebak gebruiken. Een wat kleinere groep ging de bergen in en deed een nieuwe ontdekking. In een bos vlak bij het hotel was een wandelroute uit gestippeld van drie kilometer. Het was een wat vermoeiende route want er moest zowat tweehonderd meter hoog geklommen worden. En wat bleek? Langs deze gehele route was hout snijwerk te zien. Geweldige dikke stukken boomstammen van soms een meter doorsnede, waren besneden met de fraaiste figuren. Zo zagen wij bij voorbeeld Roodkapje met pal voor haar de boze wolf, die zich gereed maakte om haar te bespringen. En dat alles in de felste kleuren beschilderd. Wij telden in totaal ruim dertig figu ren, de ene al mooier dan de andere. Prachtig was dat. Onbegrijpelijk dat die daar puur verloren in dat bos op die berghelling stonden, want welke toerist zal die daar verwachten? Voor de namiddag stond er een na tuurtocht op het programma, die voor het grootste gedeelte door een hele smalle klamm liep, met soms honder den meters hoge overhellende grillige rotsen. Op de twintig a dertig plaatsen denderde een kleine of grotere water val naar beneden. Tenslotte kwamen wc in het kleine dorpje Diënten. Op een hoogte van bijna tweeduizend Toon met zijn blonde hittepetit. ook auto’s, vrachtwagens en bussen mee. Ook deze berglift was een be levenis apart. Zo snel de bus ging, zo traag ging deze bak vol mensen. Ze wordt omhoog getrokken door twee polsdikke stalen kabels. Op een leng te van 820 meter gaat men 431 meter omhoog. Eenmaal boven moesten we opnieuw in een bus, die ons via talrij ke haarspeldbochten naar de eigen lijke stuwdammen bracht, geheel omgeven door besneeuwde bergen en geweldige rotsmassieven. Onvoorstel bare mooie panorama’s en de veel meer dan honderd meters hoge stuw dammen deden ons sprakeloos staan. Hoe is het mogelijk, dat die door mensen zijn gebouwd. De drie enorm grote stuwmeren met grasgroen water gebruikt men om een groot deel van Oostenrijk van electriciteit te voor zien. Ook het sneeuwwater van de Grossglockner wordt naar deze kunst matig aangelegde meren gestuurd. Je komt daarboven niet uitgekeken en je geraakt in de greep van het geweldige om je heen. Het was ook hier, dat Jan van de Heyning, 83 jaar oud, de stunt van zijn leven uithaalde. Aan het eind van een van de twee stuwdammen was een klein rotspartijtje van een meter of vijf hoog. Je kon daar via een uit gehouwen trapje op de rotsen klim men om vandaar dan verder te klaute ren naar een besneeuwde bergtop twee a driehonderd meter hoger. Een zestal van ons stond boven op die rotsen toen daar ineens helemaal aan de an dere kant Jan van de Heyning zijne kop boven de rand van de rotsen uit stak. ‘Gos nog aan toe’ riep men ’waar komde gij vandaan?' ‘Tja”, zei Jan, hijgend van inspanning, terwijl hij zich op handen en voeten over de rand werkte 'ik zag jullie hierboven staan en dacht, wat die kunnen moet ik ook kunnen, maar ‘t is toch vermoeiender dan ik dacht’. En dan te weten, dat Carolientje na drukkelijk had gewaarschuwd voor een te grote inspanning. De lucht is er zeer ijl en je komt er al gauw in adem- moeilijkheden, had ze gezegd. Wij zijn nog gaan kijken hoe hij daar vier meter hoog tegen de rotsen om hoog had kunnen klauteren en nie mand snapte hoe hij dat had gekund. Het was voorwaar een grote prestatie, maar hij moest het echt toch maar nooit meer proberen. En deze keer was er Toon Segers niet bij. Dat was een beetje vreemd, want Toon en Jan waren de gehele vakantie al samen opgetrokken. Maar nu dus even niet. Toon stond een eind verder door zijn verrekijker te turen. Mis schien is hij Jan aan het zoeken ge weest. De rit terug naar de bewoonde wereld was lang niet zo spectaculair als de rit naar boven. Wij hadden in de tunnel een andere chauffeur en die reed wel flink door maar niet met ‘de snelheid van het licht’. Bij wijze van spreken dan. Na de lunch kregen we te horen, dat er morgenvroeg reeds om half zes vertrokken zou worden en dat van avond de koffers om 8 uur voor de deur van de kamer moesten staan om geladen te worden. Het ontbijt zou zijn om 5 uur. Dat was wel heel vroeg en vandaar dat op deze laatste avond iedereen op tijd naar bed wilde. on

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Baarle-Nassau - Ons Weekblad | 1993 | | pagina 13