ÏJ
B
Grenzeloos succes voor
9
Jo van den Buys, Alphen
kreeg zevende onderscheiding
Heemkundekring Amalia van Solms
I
GfashanM SpHters
Heemkamp 1992 in Baarle
H
till
Vrijdag 28 augustus 1992
nr. 4302
Voor al uw glaswerkzaamheden
P.G.
Plaatsing van het bronzen plastiek op de hoek
van het pand van Galerie de Verbeelding (Fo
to: Hans Franz).
Daarbij hebben de deelnemers voor
al oog voor de natuur en de historie.
zilver; Frans Europese onderscheiding
en de gouden onderscheiding van de
Bond van Nederlandse Militaire
oorlogs- en dienstslachtoffers.
Wij wensen Jo van harte proficiat of
schoon het krijgen van dergelijke on
derscheidingen nooit echt vreugdevol
kunnen zijn.
Vrijdag stond een nadere kennisma
king met Baarle op het programma.
Ook nu weer verdeeld over drie groe
pen trok men door Baarle, Zonderei-
gen en Ulicoten. Ook vrijdag was het
weer een druk programma. Een groep
heeft jammer genoeg niet alles kun
nen afwerken omdat deze groep ge
plaagd werd door maar liefst 9 lekke
banden. Het weer was vrijdag een
stuk gunstiger zodat men zelfs de ge
plande picknick kon laten doorgaan.
Zaterdag ging men te voet kennis ma
ken met Baarle-Centrum waarbij men
de Remigiuskerk, de beide gemeente
huizen en het Heemhuis bezocht. In
het heemhuis kon men dan de ten
toonstelling ’1000 jaar Baarle met een
Vérvolg op pagina 9
PORT BETAALD
BAARLE NASSAU
Tel. 04257-8853 - Reth 8
5111 HC Baarle-Nassau
de boot gebleven, want toen ik aan de
beurt was, was het eb geworden en lag
de boot meters ver op het drooggeval
len strand.
Het gevolg was dat de touwladders
enkele meters boven het bikkelharde
strand ophielden. Toch maar riske
ren, want de angst voor een nieuw
bombardement zat er danig in. De val
op het harde strand werd mij nood
lottig. Ik verbrijzelde mijn voet. Door
kameraden ben ik naar een strand-
schuurtje gedragen. Rode Kruis sol
daten haalden mij daar later op en
brachten mij naar een ziekenhuis in
Calais. Alsof ze mij beslist moesten
hebben, werd ook dat ziekenhuis even
later gebombardeerd.
Ik werd niet verder gewond, maar
werd meteen overgebracht naar een
ander ziekenhuis in Calais. Daar
bleek mijn verwonding van die aard,
dat mijn voet geamputeerd moest
worden.
Zes weken later werd ik door het Ro
de Kruis opgehaald en overgebracht
naar Breda en later naar Utrecht.
Daags voor Kerstmis 1940 was ik weer
thuis.
De Franse boot ’La Pavor’ is, nadat
de vele doden waren geborgen, in
brand gestoken. Hij heeft heel lang op
In de regen wachten voor ’douanier’ Mil Rijsbosch.
Heemkundekring Amalia van Solms mag terugzien op een zeer geslaagd Heem-
kamp 1992. In het kader van 1000 jaar Baarle had de ’Baarlenaar van het
jaar 1991’ dit traditionele werkkamp voor Brabantse heemkundigen naar Baar
le gehaald. Na een voorbereidingsperiode van bijna een jaar mag de werk
groep Heemkamp tevreden zijn over dit heemkamp dat dit jaar 150 deelne
mers telde.
ven en vervolgens Tilburg. Wij zou
den proberen achter de waterlinie te
komen. Regelmatig moesten wij dek
king zoeken voor de Duitse vliegtui
gen. Op de Rijksweg Tilburg-Breda
werden wij tot tweemaal toe bestookt
met bommen door drie Duitse bom
menwerpers. Tal van voertuigen wer
den vernield. Hoeveel doden en ge
wonden er vielen, heb ik eigenlijk
nooit geweten. Onze groep was door
deze bombardementen totaal uiteen
geslagen. Met een zekere Grauwmans
uit Gilze reden wij na dit vreselijk
bombardement richting Gilze, waar
we ’s avonds de elfde mei aankwa
men. We brachten de nacht door bij
de ouders van Gerrit de Bakker.
’s Anderendaags rees bij ons de vraag:
wat te doen? Richting Breda of rich
ting Alphen? Wij kozen Alphen. De
nacht die volgde bracht ik door bij
Ch. Jansen in de stationsstraat. In Al
phen (dus thuis blijven) zou deserte
ren in oorlogstijd betekenen. In het
dorp zagen we burgemeester Ancion.
Hij raadde ons aan België te vluch
ten en te proberen de kust te bereiken.
Via Hoogstraten kwamen wij aan in
Antwerpen. Daar waren nog honder
den andere Nederlandse militairen. In
een grote wanorde zakten we af naar
Duinkerken. Daar troffen we de Al-
phenaren die bij de luchtmacht wa
ren. Ook zij vluchtten steeds verder
van huis weg. Ook Aug. Pijnenburg
was bij hen. Hij zou sneuvelen in La
Panne. Wij verloren onze dorpsgeno
ten reeds snel weer uit het oog.
20 MEI
In Duinkerken gingen wij aan boord
van de Franse boot ’La Pavor’, die
ons naar Engeland zou brengen. De
boot zat vol met bijna allemaal Ne
derlanders. Bij Calais zou zij het ka
naal oversteken, maar nog vóór deze
havenstad werd de boot getroffen
door een zwaar bombardement.
De gevolgen waren ontzettend. Er wa
ren, zoals ik later hoorde, van de 1800
opvarenden 400 doden en een groot
aantal gewonden. Ikzelf mankeerde
niets. Wat ik veel later pas hoorde
was, dat ook de Alphenaren Toon
van de Heyning en Kees Huyben aan
boord van deze boot waren en ook
Janus Jansen uit Riel. Ook bij bleven
ongedeerd.
De zwaar beschadigde boot werd
door de kapitein met opzet op het
strand gezet. Dit gebeurde toen het
vloed was. Met honderden gingen de
overlevenden via touwladders van
boord. Ze sprongen in het water en
bereikten zo behoorlijk gemakkelijk
het strand. Helaas ben ik té lang op
Baarle
Het programma dat de 150 deelne
mers moesten afwerken was zeer vol.
Na de kennismakingsavond op
woensdag, ging de groep donderdag
op de fiets richting Turnhout. De Stad
Turnhout die al eeuwen banden heeft
met Baarle was een logische keuze in
dit ’Grenzeloos Heemkamp’. Het was
of de duvel er mee speelde, maar juist
op het moment dat men op de fiets
wilde stappen, viel het met bakken uit
de hemel. Toch lieten de ervaren
heemkampers zich niet afschrikken en
opgewekt fietste men via het Beis
Lijntje richting Turnhout. Precies aan
de grens had men de heemkampers
een leuke verrassing bereid. Enkele le
den van de heemkundekring traden
hier op als douaniers. Hier kreeg een
ieder een stempel in zijn Grenzeloos
Werkkamp
Het werkkamp van Stichting Bra
bants Heem is elk jaar weer een bele
venis voor de deelnemers. In feite is
het een grote vriendengroep die jaar
lijks weer samenkomt om gezamen
lijk Brabant te verkennen. Vele deel
nemers komen dan ook niet voor de
eerste keer naar een werkkamp. Een
deelnemer deed al weer voor de 42-ste
keer mee. Als je dan bedenkt dat dit
het 44-ste was, dan weet u wel hoe be
langrijk dit werkkamp is. Trouwens
tegenwoordig spreekt men meer over
een Heemkamp. Vroeger was
het echt een werkkamp waarbij de
deelnemers letterlijk de spade han
teerden om opgravingen te doen. Te
genwoordig is men nog wel actief,
maar de opgravingen e.d. zitten niet
meer in het programma. Nu maakt
men intensief kennis met het dorp
door drie dagen lang kris kras door
het dorp en omgeving te fietsen.
Ons Weekblad
Uitgave van Uitgeverij Emiel de Jong B V. -Tel. 04257-8922* -Postbus 8 -Baarle-Nassau -Zevenentachtigste jaargang.
Kopij en advertenties uiterlijk woensdagmorgen in ons bezit s.v.p. Telefonisch opgeven van advertenties is mogelijk tot
woensdag 12.00 uur (alleen via tel.nr. 04257-8922 toestel 42 - fax nr. 04257-8496). Uitgezonderd familie-advertenties
en zoekertjes. Deze uitsluitend ópgeven bij de kontaktadressen a kontant of aan de drukkerij - Voor Baarle: Visweg 8 Giro:
4473393. Voor Alphen: 'De Nieuwe Magneet' - Stationstraat 23 - Alphen - Tel. 04258-1721 - Voor Chaam: A. de Jong -
Wolfsdonk 7 - Chaam - Tel. Ó1619-1767 Voor Riel: J. van der Kaa - Ronsel 9 - Riel - Tel. 04248-1922. Voor België:
P.V.B.A. de Jong - Nassaulaan 1 - 2387 Baarle-Hertog.
het strand gelegen en kreeg de bij
naam ’Het Spookschip’.
Tot zover in telegramstijl het verhaal
van Jo, die sindsdien als een van de
vele oorlogsslachtoffers door het le-
ven gaat.
Vorige week vrijdag dus kreeg Jo zijn
zevende onderscheiding met de ver
melding ’Gewond maar niet overwon
nen’.
De zes eerdere opgespelde onderschei
dingen zijn mooi maar wegen niet op
tegen het gemis van een voet. De zes
onderscheidingen zijn: Oranje Nassau
in zilver; mobilisatie oorlogskruis;
Bond van Oudstrijders in brons en in
Paspoort, wat als zeer leuk werd er
varen. In Turnhout kreeg men ver
deeld over drie groepen een stadwan-
deling onder geleide van een VVV-
hostess.
Vorige week vrijdag kreeg Jo van den Buys voor de zevende maal een onder
scheiding. Deze onderscheiding werd op het gemeentehuis uitgereikt door loco-
burgemeester Van den Abbeelen. Hierbij waren aanwezig zijn familie, het
bestuur van de Bond Oudstrijders en wethouder Van Gorp en secretaris T.
Wouters.
De heer van den Abbeelen zei in zijn toespraak o.m.:
U was bij het uitbreken van de oor
log als dienstplichtig soldaat ingedeeld
bij het 4-2 Grensbataljon en gelegerd
in Blerick aan de Maas. U moest zich
voor het oprukken van de vijand te
rugtrekken en belandde uiteindelijk
uiteindelijk in Duinkerken in Frank
rijk om van daaruit op 20 mei 1940
verscheept te worden naar Engeland.
U kwam echter niet ver. Het vracht
schip de ’Pavor’ waar u aan boord
was, werd door de Duitsers gebom
bardeerd en van de 1800 opvarenden
sneuvelden helaas 450 man. U mocht
zich nog gelukkig prijzen maar raak
te wel ernstig gewond bij het verlaten
van het schip. Zes weken lang lag u
in een ziekenhuis in Duinkerken.
De Minister van Defensie heeft eind
1990 het besluit genomen om een
Draaginsigne Gewonden in te stellen
om respect en waardering uit te spre
ken voor al degenen die zich in de
oorlog onder toch al buitengewoon
moeilijke omstandigheden hebben in
gezet en daarbij ook nog verwonding
of psychisch letsel hebben opgelopen.
Mijnheer van den Buijs, onlangs heb
ik van het Ministerie van Defensie be
richt ontvangen dat aan u als eerste
in deze gemeente deze Draaginsigne
Gewonden is toegekend.
De Latijnse tekst hierop ’Vulneratur
Nee Victus’ ofwel ’gewond maar niet
overwonnen’ spreekt voor zichzelf.
Toen Jo in april 1987 voor de zesde
maal een onderscheiding kreeg op
gespeld, was dat voor ons aanleiding
om een praatje met hem te maken. Na
enig nadenken deed hij zijn verhaal
en vond het goed dat wij in tele
gramstijl zijn wedervaren zouden pu
bliceren. Uit dat verhaal distilleren wij
thans het volgende:
10 MEI 1940
Toen op 10 mei 1940 de oorlog uit
brak, was ik ingedeeld bij het deta
chement kanaalwacht Tilburg en was
gelegerd in Blerick bij Venlo. Die be
wuste dag was ons eerste werk de
spoorlijn afgrendelen door middel
van een groot stalen hek voor het ge
val een Duitse trein zou proberen ons
land binnen te rijden. Nauwelijks
hadden wij deze taak volbracht of er
naderde reeds een trein stampvol mi
litairen. Bij het hek konden ze niet
verder. Onze tweede opdracht was
een grote brug opblazen. Hierbij
sneuvelden een flink aantal Duitsers
me vanuit de stilstaande trein pro
beerde de brug in handen te krijgen.
Vanaf dat moment was onze enige ge
legenheid om niet te sneuvelen of in
Duitse handen te vallen, terugtrek
ken. We reden per fiets naar Eindho-
7oto’s: Theo de Graaf, Riel)
