I ïl
MUI
Guus Meeuwesen uit Alphen was in Turkije
SIS
ntKK Bal
r*
.VER
VERANTWOORD
VERANTWOORD
ftt r I fes
it
Verantwoord
Onze vakkennis... uw zekerheid!
REISBURO BREDA NOORD
Drie weken zonder punk en halvarine
E. H. B. O.-vereniging
Alphen
kan functioneren. Daarom is
het zo aardig dat ditmaal een
boekje is gemaakt (door pas
tor G. Zuidberg in Utrecht),
waarin teksten ter lezing en
overweging iets van die ge
dachten proberen te formule
ren. „Verantwoord Geloven”
heet het en veel parochies
hebben het al in hun bezit om
ermee te werken.
Een poging om de op finan
ciën gerichte aktie een meer
fundamentele ondergrond te
geven.
„Verantwoord” is dit jaar de
titel waaronder de aktie kerk
balans wordt gevoerd. Een
uitstekende naam, want het
woord geeft kernachtig weer
waarom het gaat. Wie bewust
christen wil zijn, levend van
uit het Evangelie, moet er de
konsekwenties van aanvaar
den. Die zijn niet altijd even
aangenaam: niet alleen de
zondagse kerkgang is soms ’n
offer, maar ook nog ster
ker het voor je geloof dur
ven uitkomen, het opnemen
met de zwakken in onze sa
menleving, voor de verdruk
ten elders in de wereld. Kort
om: het strijden voor een we
reld waarin de christelijke
idealen van gerechtigheid ge
stalte krijgen.
Wie zijn geloof verantwoord
belijdt en uitdraagt, staat
voor die opgave. De aktie
Kerkbalans probeert mede ’t
mogelijk te maken, dat men
sen leiding en vorm daaraan
kunnen geven; dat een kerk
f-- 'A;. i.. ifi' V '-V
Cv
"Ons Weekblad - vrijdag 5 januari 1979
i
n
I.
rï'
ft
De laatste avond barstte er een geweldig feest los!
Guus Meeuwesen uit Alphen was drie weken in Turkije op bouwvakvakantie.
In enkele vervolgen vertelt hij over dat kamp en over het leven in die voor onze
begrippen zeer primitieve streek.
•JA
Blokkenweide 7 - Chaam - Tel. 01619-1813 nA 18.00 uur.
Meerstraa^0^reda^^D07^7408^7752^^^^^^
aantal van ons moest ergens blijven staan of
hangen. We zaten er dan toch allemaal in en
de tocht naar Cannakale kon beginnen. De 30
km. verliepen voorspoedig en in Cannakkale
hadden we nog een paar uurtjes over alvorens
we naar Istanboel zouden vertrekken.
Deze tijd gebruikten we om wat te drinken en
wat voorraad in te slaan. Om een uur of 11
vertrokken we, 350 km. in de bus voor de
boeg. In Cannakkale namen we afscheid van
Hassan, een van de ingenieurs van het projekt.
Hij had ons wat rondgeleid in de stad en we
waren ook bij hem op de thee geweest. Om
ons een plezier te doen had hij wat muziek van
Abba opgezet. Eigenlijk hoorden we veel liever
wat volksmuziek.
Hassan zwaaide ons uit toen we met de pont
vertrokken en daarmee begon eigenlijk het
laatste deel van het kamp: de reis naar en het
verblijf van 3 dagen in Istanboel. Ook de
busreis die na het oversteekje met de pont
volgde, werd weer een belevenis. Ditmaal
zagen we ook prachtige stukken natuur. De
heenreis had in de nacht plaats gevonden,
zodat we toen niks van de omgeving hebben
gezien.
Hoe dichter we bij Istanboel kwamen, hoe
fraaier de verkeerssituatie werd. Soms hielden
we ons hart vast en soms moesten we om alles
hartelijk lachen.
De weg is maar een beetje breder dan b.v. de
weg van Alphen naar Riel en heeft ook maar
gewoon twee rijstroken. Toch reden er soms
twee stromen verkeer in de ene richting en een
derde stroom in de andere. Dit gaat redelijk
totdat twee stromen elkaar midden op de weg
tegenkomen. Dan moet er wat geduwd,
geremd en getoeterd worden en soms wordt
dan ook van de berm gebruik gemaakt.
De weg loopt een heel eind langs de zee, zodat
er heel wat mensen op weg waren naar de zee.
Rondom onze bus werd er op de meest
onvoorstelbare manieren ingehaald, geremd
en gekronkeld. Elke Nederlandse rijinstructeur
zou er nachtmerries van krijgen.
Alle verkeer moet over deze weg, ook trak
teren en fietsers. Soms zag je midden tussen
het gekrioel van het verkeer een eenzame
fietser. Je vroeg je af hoe het kwam dat deze
nog niet overhoop gereden wasl
(wordt vervolgd)
gekregen, omdat hij toen al aan een totaal van
8 dagen stond, het hoogst van allemaal. Deze
trofee bestond uit een lege toiletrol, waaruit
een raampje was gesneden. In de rol was een
Norit doosje gedaan, met het opschrift naar de
kant van het raampje. Een paar houten
sierhandvatten en het geheel afgewerkt en
gevuld met toiletpapier. Als bijgaande prijs
ontving hij z'n zwembroek die we zelf enige
tijd daarvoor hadden ontvreemd.
Ruimschoots voordat de bus aankwam, was
hij weer terug bij de groep, opgelucht en wel.
De bussen die langs komen, zijn geen lijndien
sten, het zijn allemaal particuliere onderne
minkjes. Je gaat gewoon langs de weg staan
en wacht tot er een bus langs komt, die nog
niet helemaal vol is. Na een tijdje stopten we
een bus. Er waren nog 3 zitplaatsen vrij en de
chauffeur vertelde dat er maar 5 man mee kon.
We waren echter met 15 en de bus was vrij
klein. De mensen die niet met deze bus mee
konden, zouden dan natuurlijk met de volgen
de mee kunnen. Plotseling werd er na enig
overleg tussen de chauffeur en de Turkse
jongens uit onze groep besloten dat we
allemaal in deze bus plaats zouden nemen.
Hoe dit zou gebeuren, was ons een raadsel.
Eerst werd de bagage boven op de bus
bevestigd. Toen men hiermee bezig was,
begon de bus ineens vooruit te lopen, zonder
iemand achter het stuur. Plotselinge schrik
alom. Onmiddellijk schoot iemand van de
passagiers naar voren en trapte op de rem.
Een handrem had het busje blijkbaar niet. Er
was wel een grote sticker met "Allah be
scherm ons" op de ruit geplakt. Zo'n sticker is
natuurlijk heel goed maar een goede handrem
lijkt mij in dergelijke gevallen nuttiger. Gelo
ven is goed, maar je moet wel praktisch
blijven. Na wat duwen en trekken zaten we
dan toch allen in de bus. Onder de gewone
zetels bleken weer allerlei kleine stoeltjes te
liggen waarop we konden zitten. Op de ach
terbank werden twee rijen dik getast en een
L
Zoals gebruikelijk organiseren wij elke twee
jaar éénmaal een EHBO-curcus.
Deze cursus vangt aan op dinsdag 30 januari
en zal telkens op een dinsdagavond worden
gehouden, in de achterzaal van hotel "Den
Brouwer". Deelnemers zullen in ongeveer 18
weken worden opgeleid voor het EHBO-exa-
men.
Wanneer u dit diploma behaalt bent u in staat;
- Te helpen bij alle voorkomende gevallen in
uw gezin.
-Te helpen bij eventueel in de omgeving
voorkomende bedrijfsongevallen.
- Te helpen bij elk ongeval, onafhankelijk van
de plaats waar het gebeurd.
Om deel te kunnen nemen aan deze cursus
moet u op de dag van het examen (dit is
ongeveer eind mei 1979) minimaal 16 jaar oud
zijn.
De kosten van de cursus bedragen incl.
examengeld, leerboekje, contributie 1979 en
eventueel diploma f 65,- per persoon.
U kunt zich vanaf heden tot en met 31
december 1978 persoonlijk opgeven bij A.
Wouters, Goedentijd 26 te Alphen NB, tel.
1225.
Aangezien er voorschriften zijn omtrent de
grootte van de groep is de volgorde van
opgave bepalend. Indien u besluit deze cursus
te volgen, geef u dan zo spoedig mogelijk op.
Dit om teleurstelling te voorkomen.
Wij verwachten weer, zoals elke cursus, een
grote deelname.
De mensen uit het dorp wuifden ons uitbundig uit.
Als een stelletje cultureel naakten waren we
naar een oplossing aan het zoeken. De
inwoners begonnen toen te scanderen en
Hollanda, Hollanda te roepen op de maat van
hun handgeklap. Uit pure ellende begonnen
we toen maar te springen en zo, op de maat
van het handgeklap. De mensen werden
helemaal enthousiast en begonnen zelfs mee
te doen. Even later ging dit alles over in een
polonaise en zo hosten we de slaapzaal rond.
We schaamden ons eigenlijk diep, want de
polonaise is eigenlijk zo a-cultureel als het
maar zijn kan. Tot onze grote verbazing
vonden de mensen het nog geweldig ook. Nog
groter werd de verbazing toen men ook het
inhaken erg luek vond en er nog enkelen mee
gingen doen ook. Alles draaide uit op een
geweldige happening. Op een gegeven
moment was iedereen aan het zingen, dansen
en springen. Het was in een woord; geweldig.
De enige muziekale begeleiding hierbij was
een gitaar die tevens als trommel werd
gebruikt. De bijbehorende gezangen waren
meestal liedjes als: Een potje met vet, De
Zuiderzeeballade, Den uil in de olmen etc. Dit
alles bij gebrek aan béter. Op het eind van de
avond sprak de muhtar nog een woordje en
bedankte ons allen voor het werk dat we voor
zijn dorp hadden verricht. Hij verontschuldig
de zich voor het feit dat zij ons niet beter
hadden kunnen ontvangen omdat het te druk
was met de oogst. In de winter hadden we het
beter kunnen doen, aldus de Muhtar. Hoe het
in de winter dan had gemoeten weet ik niet,
want de ontvangst en gastvrijheid waren
ongekend geweest.
De muhtar vroeg of er nog een foto gemaakt
kon worden van de gasten. Dat kon natuurlijk.
Na dit alles gingen de mensen huiswaart en na
nog cen paar kopjes thee en wat restjes
koekjes uit het grote blik, dat eens vol had
gezeten, gingen we zeer onder de indruk van
de laatste avond naar bed.
De volgende ocntena was net inpakken en
weg wezen geblazen. Een gedeelte van het
inpakken hadden de meesten van ons de
avond ervoor al gedaan maar er bleef toch
genoeg te doen. Kleren of schoenen die voor
het grootste deel versleten waren, werden
achtergelaten. Ook bleef er nog wat waspoe
der en een paar petten achter. De petten
vonden een goede bestemming op de hoofden
van een paar jongetjes uit het dorp.
De school die we verlieten zou niet lang leeg
staan, want drie dagen na ons vertrek, zou de
volgende groep in het dorp arriveren om
verdere te werken. Weer een internationale
groep, echter zonder Nederlanders.
Om 8 uur kwam de traktor met wagen voor
gereden die ons naar de grote weg zou
brengen. Er waren veel mensen op komen
dagen om ons uit te zwaaien. We gooiden
onze bagage op de wagen, gaven een aantal
dorpelingen nog een hand en na een zoen en
een hand van het dorpshoofd vertrokken we.
De weg slingert naar beneden en zodoende
kun je nog heel lang het dorp zien. Onder,
vanaf de weg, zagen we boven in het dorp nog
lang een groep uitbundig zwaaiende vrouwen.
De zwaaiende mensen werden steeds kleiner
en verdwenen langzaam. Ook langs de weg
zwaaiden de mensen ons toe. Het was een
heel ontroerend gezicht.
Na een tijd stonden we langs de weg. We
waren ditmaal niet ondergestobberd, zoals dit
wel was gebeurd met enkele van de meisjes,
die op een vorige rit onder het stof aan het
eindpunt waren gekomen.
Toen maar wachten totdat er een bus langs
kwam. Een van de jongens, die nog diaree
had, maakte van de pauze gebruik om even
het bos in te duiken. Dezelfde jongen had de
avond ervoor de 'diaree trofee' uitgereikt
1
BWf
o
