B
klaproosdag
Baarle 5 Nieuws- en Advertentieblad
Gouden Bruiloft te Alphen
van BAPTIST VAN GORP en DIMPHINA ADRIAANSEN
MelHftfflEA Gelei
Sl Willibrord - Zondag
‘5
Tel. 231
I
W. W.
kennen ze hem niet.
Later vertrokken ze naar de hoeve. Dat
ging met de versierde huifkar, terwijl het jong
vrouwvolk uit het nieuwe gebuurt er achter
liep en het grootste breekwaar droeg. Dat was
zo volgens traditie- Na een paar jaar konden
zij de hoeve kopen. Die was van een of andere
Limburgse advocaat, die bij weten van Tieste
vader, nooit de moeite genomen heeft zijn be
zitting te komen bekijken. Tiest kreeg voor
keur van kopen omdat zijn vader reeds vijftig
jaar lang de hoeve beboerde. In de loop der
jaren werd er nog heel wat grond bij gekocht.
Hij werd een flinke schapenboer, en begonnen
met een geit en zo, had hij nu 100 tot soms wel
200 schapen. Hij dresseerde zelf de schaaps-
honden, terwijl hij tot nu toe nog geregeld ’n
jachthond africht
Ook heeft Tiest vijf en twintig jaar lang in
;n, maar heeft toen be-
voor zijn helaas steeds slechter wordend
gehoor. Zo was hij ook vele jaren bestuurslid
van de Boerenbond. Maar de oude generatie
hij dan’s nachts tegen een uur of twaalf met
de kar naar Tilburg naar t station, om Duitse
kinderen te gaan halen, die hier voor een tijdje
bij pleegouders kwamen logeren. Tiest is een
goeie ziel en zijn vrouw niet minder „Pakt ne
stoel en hier is een kom thee" Dat zijn zo van
die woorden, die iedereen te horen krijgt die
er komt. En er is altijd volk, het is er net een
café. Er wordt b.v ook nog de handboog
sport beoefend. Er is een club en die heet .,De
Haaiploeg’’. Dikwijls is Zondags het program
als volgt: in de namiddag schieten, koffiedrin
ken, kaartspelen tot een uur of elfen het is
meer dan eens gebeurd dat men opnieuw de
bogen spant, om nog een uurtje of zo te schie
ten, omdat het volgens Tiest nou toch nog
geen tijd was om naar huis te gaan.
Tiest zit vol grappen. Hij is eens aan het
jagen geweest, toen een pracht van een hert
voor hem kwam staan Hij legde aan maar liet
het geweer weer zakken, het beest was te mooi
men. Voor velen helaas te laat. Voor ons,
die deze regels nu lezen, Goddank op
tijd.
En dan vragen wij U allen: Denkt U
na tien jaren nog wel eens aan onze be
vrijders?” Helaas, in onze jachtende we-
reld met nog steeds dreigend oorlogsge
weid, vergeten wij snel. Al te snel. Want
nog zijn de wonden niet geheeld in de
harten van de tienduizenden, die hun
dierbaarste bezit moesten achterlaten in
de schoot van het Vaderland.
Wij zijn vrij, we zijn weer vrijom
te mopperen, vrijom te zeggen wat
we willen, maar wij mogen ons nimmer
en nimmer vrij voelen van de grote ver-
p ichting om tenminste éénmaal per jaar
door het dragen van de Klaproos te tonen,
dat wij ons altijd zullen herinneren, hoe
vurig dankbaar wij waren voor de ons
gebrachte vrijheid
Denkt allen op Zaterdag 13 November
eens goed na en dan zult U, als de Klap
roos U wordt aangeboden ongetwijfeld
zeggen: „Hoeveel was mijn vrijheid mij
waard?” En als allen dit eens goed beden
ken, zal deze collecte een waar succes
zijn.
zei Tiest, ik kon het geen zeer doen. Op de
eerste dag van de jacht was hij eens aan het
jagen geweest met collega Schellekens in Riel.
Na afloop werd een borreltje gepakt. Tegen
de avond lag Tiest halverwege tussen Riel en
Alphen naast de weg te slapen. Zijn hond lag
op zijn schoot. Ja, zei Tiest toen ze hem wak
ker gemaakt hadden, mijn hond was zo ver
moeid, dat ik het niet meer aan kon zien en
daarom maar besloot hier wat uit te rusten
Zo is Tiest, altijd vol medelijden.
Maar ja, ze hebben met mij ook we! eens
medelijden gehad, zei hij. Ik kom eens met een
vriend van Poppel. Mijn fiets was niet al te
best, want de trappers schoten geregeld door.
„Ge bent zat", zei die vriend van me, „ge
kunt niet meer fietsen”. Nou hadden we wel
een paar borreltjes op, maar daar hadden wij
helemaal geen hinder van. „Geef die fiets
maar eens hier en rijd jij maar eens op die van
mij”, zei hij. Zo gezegd zo gedaan, ik nam zijn
fiets en reed naar Alphen. Mijn vriend arri
veert’n uurtjeof anderhalf later ook in Alphen
hij was te voet gekomen en had geen meter
kunnen rijden.
Toen zij 40 jaar waren getrouwd zou men
ook feesten, maar dat moest wegens oorlogs
omstandigheden worden uitgesteld. De Duit
sers hadden alles weggehaald en het huis was
zwaar gehavend. Toen ze dit weer een klein
beetje hadden opgekallefaterd, viel er een V 1
die de schuur in brand stak en al de machines
deed verloren gaan.
Later is het huis weer helemaal opgemaakt.
En „maaien” doen wij ook, zei Tist, toen ze er
half mee klaar waren. Er werd een grote kof
fietafel gehouden. Tiest maakte zich weer
verdienstelijk om eventjes een koe binnen te
halen, toen bleek dat er geen melk op tafel
stond. Hij molk deze en er was melk volop.
Alvorens de koe weer naar buiten gebracht
werd, moest ze eerst nog eens geschat worden
en ge begrijpt dat er de nodige leut wel was.
Maar tegenwoordig zijn er nog wel leutige
dagen. Dat is b.v, als Tiest gaat jagen met
Rinus Knapen en Frans van Hoppe. „Och ze
jagen wel niet om het wild uit te roeien”, zei
Dingena, „maar meer om het bang te maken.
Ze verschieten wel alle munitie, maar brengen
nooit iets mee. Maar ’t is t koffiedrinken en
kaarten na afloop, dat brengt de leut mee en
daar is het om te doen bij onze Tiest."
En zo staat dan Alphen aan de vooravond
van een groot feest en grote gebeurtenissen
werpen hun schaduw vooruit „D’r hoeft zo
veel drukte niet op gemaakt te worden", zei
Dingena, „en ’t hoeft allemaal niet in de krant
te komen ook." Maar ja, de mensen willen
dat Dingena, en ge ziet als ge vijftig jaar ge
trouwd bent dan heb je niks meer te zeggen.
Heel Alphen maakt zich op om jullie de 15
November op waarlijk grootse wijze te huldi
gen.
Aan onze oudere lezers,
We zouden er prijs op stellen in het
bezit te komen van enkele oude num
mers van het Baarle’s Nieuws- en Ad
vertentieblad De mogelijkheid bestaat
dat deze bij zolderopruimingen of uit
oude koffers e d. voor de dag kunnen
komen. Ze hebben voor U niet de minste
waarde en zijn vooronszeerinteressant
Vanaf 1 Januari 1918 is ons archief
ongeveer volledig. Wij doelen dus op
exemplaren van 1906 tot en met 1917.
Wanneer U iets vindt, geeft U dan eens
een seintje. Bij voorbaat onze beste
dank. De Uitgever
'S(ie Klaproosinzameling zo maareen
•J lecte zonder meer? Neen - sedert onze
J vurig begeerde bevrijding is de Klap-
^sdag de enige dag, waarop wij aan
Ze geallieerde bevrijders ons beschei
-n offer kunnen brengen voor hethoog-
ste offer wat velen van hen brachten
inleven.
Op deze dag gaan in duizenden gezin-
~n in het buitenland de gedachten uit
iaar ons kleine land waar hun dierbaren
de gruwelijke strijd om onze vrijheid
Un Matste rustplaats vonden.
holaas aan de onvermijdelijkheid van
De St. Willibrord-Zondag 1954 valt
dit jaar toevallig juist op het feest van de
Nederlandse Kerkpatroon de H. Willi-
brord 7 November.
Deze Zondag is de Zondag van het
Binnenlands apostolaat. De Zondag dus
van het bekeringswerk en geloofsverkon
diging in eigen land. De niet-katholieken
in Nederland, de afgedwaalden, de on
kerkdijken, de buiten-kerkelijken of hoe
men ze ook noemen wilt: vragen onze
aandacht.
Wij Katholieken hebben niet alleen
een plicht om de Missies en Missionaris
sen door gebed en geldelijke steun bij te
staan, wij hebben ook eenzelfde plicht
ten opzichte van onze niet-katholieken
in eigen land.
De St. Willibrord vereniging is opge
richt met als doel dit Binnenlands-Apos-
tolaat te behartigen en heeft als taak op
zich genomen:
1 Bevordering van het onderling be
grip tussen katholieken en niet-katholie
ken.
2 Bestrijding van de moderne en hei
dense levensopvatting en anti religieuze
theoriën o.a. het vraagstuk van de echt
scheiding, het verschijnsel van de ge
boorte beperking, het Communisme, het
Humanisme enz.
3 De steun aan het eigenlijke beke
ringswerk, het vraagstuk van het ge
mengde huwelijk.
Erzijn in Nederland nu 57 verschil
lende Instellingen, waaraan ’t bekerings
werk voor niet-katholieken en afgedwaal
den wordt gearbeid.
Erzijn in ons land 180 priesters en
religieuzen die zich geheel en al - dus
zonder enige andere bezigheid - geven
aan dit werk van herkerstening en her
eniging van ons eigen vaderland.
Uit onderstaande resultaten blijkt dat
dit een kolpssaal werk is.
Volgens de volkstelling van Mei 1947
bestaat Nederland voor 39 pet uit Katho
lieken; 44 pet. uit Protestanten; 17 pet.
gaf op geen godsdienst te bezitten. In
Rotterdam is slechts 21 pet. Katholiek:
1 Amsterdam is 24 pet. Katholiek, in
Ren Haag is 29 pet. Katholiek.
In Brabant en Limburg is 91 pet. ka-
'holiek, doch er wonen hier slecht 46 pet
'an de Katholieken van Nederland: dus
Um de helft van het Katholieken volk
'an Nederland woont boven de Moerdijk.
Laten wij als Katholiek Nederlander
°P deze Willibrord-Zondag onze plicht
snnen als Katholiek en als Nederlander,
•or ons gebed en geidelijk offer voor het
binnenlands Apostolaat.
het noodlot, wat zich over die meer dan
dertig duizend jonge levens in ons land
voltrok, kunnen wij niets veranderen,
wij kunnen hun graven met bloemen
tooien, we kunnen hun enorme offer op
hoogtijdagen gedenken, wij kunnen hun
nabestaanden tot troost zijn, maar ja
verder staan wij hier machteloos in onze
kleinheid tegen over iets wat wij nu nog
na 10 jaar als zo wreed en zinloos voelen.
Ja „Oorlog is zinloos”, doch niet hun
Waren zij niet gevallen dan leef-
nog in slavernij en vreemde
Als ge bij het Barbarakapelleke op de Goe
dentijd te Alphen de Schellestraat inschiet en
ge rijdt de overweg over, dan kom je aan een
boerderij met de achterzijde aan de straat.
Daar woont Tiest van Gorp. „Het is daar de
zoete inval”, zegt de volksmond- Daar is ieder
een welkom, daar is iedereen thuis!
Op Maandag 15 November zal het groot
feest worden daar bij Joppekuiltje, want dan
viert de populaire Tiest en zijn ijverige vrouw
„Dingena” de gouden bruiloft. Men is al
wekenlang met de voorbereiding aan de gang,
en het feestcomité, bestaande uit Jan de Swart
Jan Manders en Willem van Kaam, wil er een
feest van maken, dat klinkt als een klok. Het
moet een plezierig feest worden zeggen ze,
want dat past bij dit gouden paar.
Tiest is 78 jaar. Zijn gehoor laat hem wat
in de steek, maar anders een krasse baas. Op
jacht gaan doet hij graag, maar kaarten nog de gemeenteraad gezete
liever. Daar laat hij eten en drinken voor staan dankt
en als hij 's avonds vijf minuten naar bed is en
er komt nog iemand om te kaarten, springt hij
achtermekaar terug in zijn broek. moet voor de jongere ruimen en alles is maar
Dingena is 80 jaar. Zij slijt haar dagen mee tijdelijk.
breien. Ze wordt wel een tikkeltje eerder ver- Kort na de eerste wereldoorlog maakte Tiest
moeid dan vroeger, maar als ge tachtig zijt, zich ook weer heel verdienstelijk. Vaak reed
ben je geen jonge meid meer, ofschoon ze het
met breien tegen iedere jonge meid van tegen
woordig durft opnemen. Ze komt oorspron
kelijk uit de Reuver en Tiest zijn oude nest
was de hoeve, waar het gouden paar momen
teel woont.
Toen ze trouwden zijn ze in het klein begin
nen te boeren op de oude pastoriehoef op de
Boslust. Zij kreeg van thuis twee varkens en
een geit mee en Tiest had 'n koe bij. De eerste
jaren ging dan Tiest nog thuis werken. Loon:
12 stuivers per dag en dikwijls s morgens om
4 uur beginnen Dorsen in de schuur met de
vlegel.
Ze kregen 6 kinderen, drie jongens en drie
meisjes. De oudste jongen en ’t oudste meisje
zijn echter reeds heel jong gestorven. Hun
zoon Kees is boer. An en Miet zijn nog onge
trouwd. Jaon, dat is die bekende „Jaon van
Tieste”. die mee een taxi rijdt. Wij zouden
niet graag Janus van Gorp zeggen, want dan
..offer”,
den wij uu i
onderdrukking.
Men hoort in deze dagen zo vaak mop
peren. Wij Nederlanders mopperen graag
Maar denkt nu in 1954 nog wel eens
iemand aan die oneindige oorlogsjaren
toen aan ons iedere dag meer werd ont
nomen?
Duizenden van onze beste landgenoten
werden wreed van ons weggerukt. Dui
zenden werden van have en goed beroofd
en toen tenslotte in enze polder het water
tegen de muren der boerderijen klotste,
toen werd er niet eens meer gemopperd,
doch slechts gewacht op onze bevrijders.
Onze bevrijders die ons de Vrijheid zou.
den brengen. En die Vrijheid is geko-
7
I
5 November 1954
Nummer 45
j'l
-
./yAMIVAL I
?nla<jn27
^NHOUT I
42 82 11 I
I
I
handen om trots op te zijn
ONS WEEKBLAD
Uitgave: Drukkerij de Jong, Baarle-Na«au
