Nieuws-
Advertentieblad
en
BEZINT
Baarle’s
f
EEVEND UIT J4ET GRAp
Land-
Tuinbouw
en
NA TIEN JAAR
-
EER GIJ BEGINT
rubber geeft al
-Ki
-
Onrustig, gejaagd?
Mijnhardt'i Zenuwtablett«n
sterken en kalmeren Uw xenuwea.
ROZENKRANS - INTENTIE
Voor de maand November is
dezeHart van Jezus, bewaar
en versterk het geloof onder de
boerenbevolking.
Een loodgrijze lucht, een grijze regen over
een smetteloos grastapijt met lange rijen krui
sen; de milde droefheid van Mendelssohn’s
..Beati Mortui” in harmonie met het ruisen
van de zachte regen en het traag bewegen van
de hoge bomen rond het Kerkhof. En voor
het hoge kruis op het kerkhof enige pelgrims.
Die op deze pelgrimstocht van Engelang naar
dit verre Holland voor de eerste maal gecon
fronteerd worden met het grote verdriet.dat
zij zeiden overwonnen te hebben, maar dat zij
diep in zich wisten, al die tien lange jaren lang.
Een verdriet dat nu baan breekt, zichtbaar op
de spierwitte gezichten van de vaders, die hun
zoon hier begraven weten; de strijdmakkers
die in een paar seconden weer die hel door
leven waarin hun vriend sneuvelde- En zicht
baar door de tranen van de moeders die weten
dat op deze plek en op dit moment geen reden
is zich flink te houden: door de tianen van de
verloofden en de kinderen en door de emotie
van allen die als belangstellende, als vriend,
als gastheer of gastvrouw op deze begraaf
plaatsaanwezig zijn, dit moment mee maken
en ontroerd zijn. Ontroerd zijn, omdat op dit
moment de gedachte dringend naar voren
springt, dat deze mensen van zo ver gekomen,
verdriet hebben, omdat hun vaders, zonen,
mannen of verloofden stierven om onze vrij
heid mogelijk te maken.
Wat is er dan logischer om te trachten aan
de nabestaanden van de gevallenen iets te ver-
Uitgave: Drukkerij de Jong, Baarle-Nassau - Tel. 231
Velen van onze lezers zullen onderstaand gruwelijk gebeuren nog wel gedeelte-
maar wij doen hiervan uitvoerig verslag, opdat wij te gemakkelijk
zo vele families in die bange Octoberdagen
een oorlog aan ‘t verliezen was en op
i een krankzinnige
langzaam het bewustzijn...
Dit gebeurde ’s middags. Tegen het vallen
van de avond kwam de schijndode weer tot
zichzelf, ofschoon hij onder het zand lag. Zijn
gelaat was naar een uitholling in de slootwand
gekeerd, welke omstandigheid inademing van
verse lucht mogelijk maakte. Met al de krach
ten, die hij nog bezat, kroop hij onder de laag
aarde vandaan. Eerst toen bemerkte hij een
grote wond in zijn hals Heel voorzichtig sloop
hij het bos in, maar durfde niet verder gaan,
uit angst voor ontdekking. In de bossen hiel
den zich overal nog vele Duitsers schuil.
Pas de volgende morgen tegen 8 uur vlucht
te hij over de akkers naar Chaam. Zijn echt
genote en vrouw Oomen waren juist de koeien
aan het melken, toen de vluchteling passeerde-
Hij wisselde haastig enkele woorden met hen,
maar verried niets van hetgeen er was gebeurd.
Met de klompen onder de arm snelde hij
voort, tot hij door een soldaat werd aange
houden. Deze vroeg, hoe hij zo gewond werd.
Felix gaf de schuld aan een granaatscherf,
waarop een andere soldaat, een Pool, zijn dik
gezwollen hals verbond en hem liet gaan.
Rond 10 uur bereikte hij eindelijk uitgeput de
woning van zijn zuster te Chaam en hier was
hij veilig.
Pas lange tijd later, het was reeds 1 Nov,
kwam Dr. Nugteren uit Chaam, het droevig
nieuws vertellen aan vrouw Oomen, die nog
steeds in de overtuiging leefde dat haar man
was kunnen vluchten.
Het stoffelijk overschot van de zo ongeluk
kig omgekomen Antoon Oomen, rust zoals
wij weten, naast de vijf Alphense militaire ge
sneuvelden.
Felix Roeien bewaart nog steeds zijn man
chester colbertjas als luguber aandenken,
waarin een kogelgat van de tweede kogel, die
hem wonderwel niet heeft geraakt. Als door
een wonder is Roeien ontkomen aan de laffe
daad van een verliezende bezetter.
goeden. Wat is er dan logischer voor n volk
om als één geheel te zorgen dat bloemen een
zame graven sieren en dat het de bezoekende
familieleden aan niets ontbreekt?
Maar er zijn in deze wereld meer logischer
gedachten geweest die nooit een practische
uitwerking hebben gekregen. Waarbij het
bleef bij veel ja-knikken en tja-tja zeggen en
het initiatief ongeboren bleef-
In Nederland is het, althans voor dit geval,
anders gegaan. De golf van dankbaarheid,
door de bevrijding, door de geallieerden te
weeg gebracht, is tijdig en verstandig geluwd.
Maar laten we ondanks de verstreken tijd van
tien jaar, deze jongens niet vergeten. Zij zijn
gestorven voor U allen, voor ons allen En
wanneer binnenkort (13 Nov.) de collectebus
sen rammelen en de Klaprozen worden aange
boden, denkt U dan niet: „Och alweer zo n
collecte, t is tegenwoordig altijd wat anders
U weet dan, dat het is voor onze bevrijders of
hun naaste familie. U brengt een moeder aan
het graf van haar zoon. Lezers kent Uw taak.
Van de weide naar de stal
Nu wij weer met rasse schreden het tijdstip
naderen, waarop het vee in de stal wordt ge
plaatst, willen wij even stil staan bij ‘n nieuwe
mogelijkheid om onze dieren èn de stal zinde-
lijker te houden.
Verschillende veehouders maken reeds ge
bruik van de zogenaamde staartbinder in de
vorm van een touw, dat aan een looplijn is
bevestigd. Dit lijkt een goede manier, maar er
zijn enkele opvallende nadelen aan te wijzen.
Een touw, op zichzelf al moeilijk te beves
tigen, knelt spoedig en door het schuren en
trekken van de dieren is het zeer wel mogelijk
dat wondjes ontstaan. Ook een combinatie
van touw en leer is niet ideaal. Beide materi
alen hebben namelijk te lijden van de dampen
van urine-zuur.
Toch wil men in ieder geval voorkomen,
dat het vuil door de zwiepende staart overal
heen wordt geslagen, tot op de uiers toe.
Het is ons verschillende malen gebleken,
dat de rubberstaartbinder in dit geval een
eenvoudige oplossing is.
De grote elasticiteit van
direct een voorsprong op touw, dat rekbaar
heid volkomen mist Deze staartbinder heeft
een speciaal geconstrueerde hts, waardoor
afknellen van de staart niet voor kan komen.
Bij het liggen zal de koe geen last hebben
van de staartbinder, omdat deze steeds vol
doende meegeeft- De staartbinder wordt met
één handgreep aan de loopring vastgehaakt en
de band zelf kan op iedere lengte worden af
gesteld.
Er zijn altijd nog veehouders, die het opbin
den van staarten overbodig vinden. Maar
laat men zich de moeite eens getroosten tege
lijk met het opstallen de staarten op te binden;
dan zal men zien wat een profijt men daarvan
heeft.
3e kent toch’t oude Vlaamse spreek
woord ,,’t Is gemakkelijk riemen snijden
van een anders leder!” en ge weet ook
wat die oude en steeds jonge wijsheid
betekent.
Maar of ge dat andere wijs spreek
woord kent, weet ik zo zeker niet ,,’t Is
gemakkelijk een anders rekening te
maken!”.
Wel, er zijn van die mensen, die ge
durig bezig zijn met hun buurmans re
kening te maken; en dan gaat het niet al-
ijd enkel over inkomsten en uitgaven,
maar over heel de doening, over al het
doen en laten van hun gebuur, en ze
weten op alles hun ze’g te doen, hun oor
deel te vellen, hun veroordeling uit te
spreken, want als ge ze bezig hoort,
zoudt ge waarlijk zeggen dat zij en zij
alleen, over datalles weten hoe ’t moest
gaan en buurman zelf slaat voortdurend
de bal mis!
Hij moest dit zo aan boord hebben ge-
egd, en hij mocht nooit dat hebben ge
daan, en dit is een dwaasheid en dat is
een vergissing. Alles wordt op de rooster
gelegd en ‘t is raar als er iets daarvan
wordt goedgekeurd.
Ja, dat zijn van die soort mensen, die
schijnen in de wieg te zijn gelegd om als
„rechter” op te treden, rechters zonder
mededogen, strenge en onverbiddelijke
rechters.-... over de anderen! Ongevraag
de rechters, erger nog ongewenste en
ongeërde rechters!
We moeten Inderdaad uiterst voor
zichtig zijn met een oordeel uit te spre
ken over de persoon van ‘n ander, maar
ook voor wat hij doet en laat, ’t Kan wel
gebeuren dat een of andere daad klaar
blijkelijk afofgoed te keuren is; maardan
moeten we ons toch nog altijd de vraag
stellen of wij wel bevoegd en gemachtigd
zijn om daarover ons oordeel luidop uit
ie bazuinen.
In’t Evangelie staat er toch ergens;
„Oordeel niet, omdat gij niet zoudt ge
oordeeld worden!” Als het onze taak is
om te oordelen, als ‘t onze plicht is, dan
moeten we het ook doen, in alle recht
vaardigheid en liefde, en na alles en alle
omstandigheden rustig en rijp te hebben
onderzocht; want het eerste uitzicht kan
ons dikwijls lelijk bedriegen en ons uit
eindelijk oordeel zal gewoonlijk veel
milder en zachter zijn, als we met al wat
errond en er omheen is rekening hebben
gehouden.
Maar hier bedoel ik meer die mensen,
'lozlchzelf aanstellen als rechters over
un evennaaste, zonder dat ze die taak
oldie bevoegdheid hebben, en er dan
naar lichtzinnig op losgaan: heel het
huishouden wordt beknibbeld en geroos
;erd, en niet enkel de zichtbare daden en
lo hoorbare woorden, maar ook ’s naas
te bedoelingen en inzichten, die hem
'•orden toegeschrevenGe ziet van hier
egevaarlijk zo'n mensen zijn.
En hoe licht ze zwaar onrechtvaardig
•orden ten overstaan van hun mede
mensen, die ze zo klakkeloos beoordelen
veroordelen. En hoe zwaar ze veelal
,!sdoen tegen de grondwet van ons
‘r>stelijk leven: tegen de liefde En t
Tdan nog gewoonlijk zij, die over
-ichzelf de minste kritiek niet verdragen.
Velen
lijk herinneren-,
vergeten, de ontzettend zware tol, die
moesten betalen, aan een vijand die
beestachtige wijze te keer ging, erger nog dan
Toen de bevrijding zich al had aangekondigd
en iedereen zich opmaakte haar te ontvangen,
speelde zich in de Chaamsebaan te Alphen ’n
vreselijk drama af. Hier volgt de ontroerende
getuigenis van Felix Roeien. Hij onthulde ons
de bijzonderheden van hetgeen zich op 7 Oct.
1944, nu tien jaar geleden in de „Alphense
bergen heeft afgespeeld. Hoe hij met zijn
buurman Antoon Oomen en n ondergedoken
O. D koerier, naar hun graf werden geleid,
zich in dit graf levend moesten neerleggen, en
zonder pardon door de Duitsers door 't hoofd
werden geschoten. Hoe daarna over hun roer
loze lichamen een laag aarde werd geworpen,
waarna de moordenaars dachten drie lijken
begraven te hebben. Maar in de nacht, vol
gend op deze gruwelijke moord, kroop echter
een der gefusilleerden uit het gezamenlijk graf.
Het is Felix Roeien, die zwaar gewond al die
uren slechts schijndood is geweest en nu ons
dit ontroerende verhaal kon vertellen.
Daags na het binnenrukken van de gealli
eerde eenheden te Alphen op 6 October 1944,
nam de 7e Duitse comp, van het 6e reg. val
schermjagers haar intrek op de eenzaam ge
legen boerderij van Antoon Oomen in de
Chaamse baan Deze herbergde toen een Ned.
res. Ie luitenant en een maréchaussée, beiden
ondergrondsen, die voor alle zekerheid naar
Chaam vertrokken, daar Oomen S. S. ers van
de luchtlandingstroepen in pension kreeg De
20 man sterke groep stond onder commando
van zekere Hanptmann Mager. Bij hun komst
verhuisde Toon met zijn gezin naar de schuil
kelder van Felix Roeien
’n Kwartier na het vertrek van de luitenant
en de maréchaussée, kwamen zeven Duitsers
aan de schuilkelder informeren, waar de on
dergrondsen gebleven waren. „Ze zijn ver
trokken, maar wij weten niet waar naar toe’
antwoordde Roeien. Hij zelf, Oomen en de
25 jarige Bredanaar Willy v. d-Corput, een
O D. koerier, moesten buiten de kelder blij
ven en allen, die er zich nog in bevonden,
moesten te voorschijn komen. Vrouw Oomen
en haar twee jongens, toen 13 en 15 jaar oud,
werden teruggedreven, terwijl de angstig
wordende echtgenote van Roeien, die over
enkele dagen een kind verwachtte, onzacht in
de schuilkelder neerkwam. De drie mannen
zelf werden door het ongure zevental, met de
geweerlopen in de rug, gedwongen langs de
bosrand te lopen.
Plotseling naderden twee Engelse jagers
in scheervlucht de hoeve. De soldaten zochten
dekking, terwijl zij hun gevangenen toeriepen
op de weg te gaan staan. Toen de vliegtuigen
vertrokken waren, willen de drie beulen (vier
anderen waren op de boerderij gebleven) hun
misdadige plan zo snel mogelijk ten uitvoer
brengen- Een der slachtoffers, die langzamer
hand wel begrepen, dat zij op weg naar het
schavot” waren, zakte van vertwijfeling en
emotie ineen. Aanhoudende schoppen en sla
gen waren slechts het gevolg- Ook Roeien
werd door vreselijke angst voor de dood over
mand, elk geluid siokte in zijn keel en hij miste
het normaal gebruik van zijn benen. Geen pen
zal ooit beschrijven en niemand zal ooit kun
nen begrijpen de onmenslijke angst die zie
meester maakte van deze drie mannen.
Onverwachts werden de drie ter dood ver
oordeelden gedwongen achter elkaar langs de
bosrand in een droge sloot te gaan liggen op
een Plek waar vroeger voor een of ander doe
was gegraven. Zij lagen met het gezicht naar
u 1 ph de handen voor de ogen terwijl hun
soldaat achter zich en zodra zt> sl.l lage
veroroedehjk zes JX.Ten kin -”loor
'n stekende pijn voelde in hals en Kin,
30 October 1954
Nummer 44
I,
SANAPIRIN jaagt kou
en pijn uit Uw body
-
ONS WEEKBLAD
ijAMIVAL
nlaan 27
NHOUT
2 82 1 1
