Nieuws-
Advertentieblad
en
Baarle's
TIEN JAAR GELEDEN
ER OP OF ER ONDER
M
GELUK
ARBEID en
s.
'4
t
I
i,
wapens aan.
brood-
achterland het doelwit waren van de ge
allieerde aanvallen, begon het in hun
breinen te dagen.
Toen de aanvallen van de luchtmacht
ook nog ondersteund werden door zwaar
geschutvuur uit zee, afkomstig van zwa
re oorlogsbodems voorde kust begrepen
waren gelegen, want zij begrepen heel
goed, dat wanneer de geallieerde tot de
invasie zouden overgaan, dit geen kin
derspel zou zijn. Mede in verband met
de zware nederlagen en het steeds weer
moeten terugtrekken in het oosten onder
de druk van de communistische legers,
was de moraal van de Duise troepen
langs het Kanaal nu niet bepaald uitste
kend te noemen.
Aanvankelijk hoopten we dit ook voor
het noorden, met name voor Nederland,
maar dit heeft helaas niet zo mogen zijn.
Nederland heeft de volle beker met oor
logsleed moeten uitdrinken.
Toch zien wij de zesde Juni van het
jaar 1944 als de belangrijkste dag van de
oorlog ook voor ons land, want in de
vroege ochtenduren van die gedenk
waardige dag werd door duizenden moe
dige geallieerde soldaten de basis gelegd
voor onze bevrijding van het nazi-juk,
waaronder wij toen reeds vier jaar zucht
ten. Het is aan de strijd van deze naam
loze helden te danken, dat wij nu weer
in vrijheid kunnen leven en de herinne
ring aan de terreur nog slechts als een
boze droom bij ons voortleefd.
Hadden deze moedige kerels gefaald,
hoe zou het er dan voor ons hebben uit
gezien
Geluk is altijd iets
van innerlijke aard,
dat door de arbeid meest
zich heerlijk openbaart.
Het staat bepaald niet vast,
dat wie in weelde baadt,
gelukkig en tevree
langs 's Heren wegen gaat,
maar wel dat, algemeen,
de mens die werkend lééft,
t geheim van het geluk
voor zich gevonden heeft,
t Geluk dat d’ arbeid schenkt
wordt dikwijls pas beseft,
als ziekte of ongeval
de-mens gevoelig treft.
En waar hij zicgtbaar lijdt
door droefenis en druk,
daar breekt de arbeid vaak
zijn weedom helend stuk.
De arbeid is datgeen,
hetwelk ons t minst verslijt,
veel minder zeker wel,
dan suffe ledigheid
De zwaarste straf blijkt steeds
gedwongen ledigheid,
die ondergraaft en doodt
der mensen waardigheid.
De lust tot arbeid is
een mooi en kost’lijk goed,
en is het werk gedaan,
dan is het rusten zoet,
West Heer" omsingeld en vernietigend
verslagen, waarna de weg voor de geal-
lieei den naar het noorden openstond.
Hiervan werd eadelijk gebruik gemaakt
en hoe snel de Duitsers ook turugtrokken
en probeerden zich achter de giote rivie
ren in veiligheid te brengen, zij konden
zich niet van hun achtervolgers losma-
E ken. Een bewijs hiervan moge zijn, dat
toen Parijs bevrijd werd, in het noorden
de Duitsers er uit trokken en in het zui
den de eerste geallieerden binnenkwa
men.
Het afbuigen naar het zuiden leverde
de geallieerden nog een grote overwin
ning op. Hierdoor sloten zij het Duitse
leger in Zuid Frankrijk af en nadat nog
een kleine invasie aan de Riviera had
- plaatsgevonden, bevonden de Duitsers
zij, dat dit wel eens de lang verwachte zich daar geheel in een omsingeling en
invasie kon zijn. Veel Duitsers ver- capituleerden. Zo werd Zuid-Frankrijk
Het is nog altijd zó, dat de meest dolle
fantasie vaak door de nuchtere werkelijk
heid overtroffen wordt Daar zou de fa
milie Jarechi, die in een vrij eenzaam huis
woonde in de buurt van Austin Ver.
St. en daar op een middag onverwacht
bezoek kreeg van een tweetal gangsters,
die daar een schuilplaats kwamen zoeken,
omdat een van hen bij een schietpartij
zwaar gewond was geraakt. Toen ze bin
nen kwamen was de vrouw des huizes al
leen thuis met een zieke dochter. De niet-
gewonde gangster dwong haar de dokter
op te bellen, maar die bleek niet direct te
bereiken. Hoe de geschiedenis verder af
liep leest U hieronder Waaruit u tevens
kunt zien hoe God zelfs uit 't allerzwart
ste kwade het goede weet te trekken.
Eerst zweeg hij, maar het gekreun van zijn
kameraad maakte hem steeds zenuwachtiger
en al gauw probeerde hij het te overstemmen
door te gaan praten. Zijn stem klonk schril en
wat hij zei was onsamenhangend, maar zo
kwam June te weten, dat hij William Bryan
heette en 22 jaar oud was, een wees, die van
jongsaf was opgegroeid in verbeteringsge-
stichten en jeugdgevangenissen. De gewonde
Lester Fontaine, kende hij al heel lang. Hij
was hem gaan beschouwen als zijn tweede va
der. Het was hem nooit meegelopen. Ook bij
dit laatste misdadige avontuur hadden zij niets
dan pech gehad. Hun overal op de loper van
een groot warenhuis in Minneapolis was to
taal mislukt. Ze hadden de man, die zich ver
dedigde, moeten neerslaan, hadden hem mis
schien wel gedood, maar voordat zij zich mees
ter hadden kunnen maken van zijn tas, waarin
zich de salarissen van het personeel bevonden,
was de politie verschenen en bij de dolle vlucht
naar de auto had Lester het schot in zijn rug
gekregen.
Een nieuwe wereld ging voor June open.
Zij kreeg een beeld van de afgrijselijke slums,
de sloppenwijk van een wereldstad, waar de
mensen langs elkaar leven, niet weten wie hun
buren zijn, zich er ook niet voor interesseren
en liefst zo min mogelijk van eikaars ellende
willen weten. Ze merkte tot haar verbazing,
dat zij zelfs medelijden begon te krijgen met de
jonge gangster en plotseling zei ze: „Zullen we
voor een paar uur wapenstilstand sluiten?"
De jongen keek haar verbaasd aan. Hij ver
strakte en werd meteen achterdochtig.
,,En me dan verraden hè," zei hij.
Op hetzelfde moment ging de bel. Eerst
wilde de jongen haar niet open laten doen,
maar toen voor de tweede keer langer en na-
eindelijk tot Berlijn door
bet al te laat. De macht van
i was inmiddels zo ge-
practisch geen sprake van
het contitent te verdrijven.
stonden perplex over het
wensten het feit, dat juist zij op dit punt in een grote tangbeweging bevrijd.
Uitgave: Drukkerij de jong. Baarle-Nassau - Tel. 231
Lang verwachte invasie verraste de Duitsers volkomen
„ATLANTISCHE MAUER44 DOORBROKEN
Het was in de vroege morgenuren van 6 Juni 1944 dat de geallieerde soldaten
instormden op de met bommen en granaten bestookten West-wal der Duitsers.
Landingsboten voerden jeeps, tanks, kannonen en allerlei andere
Volledige divisie's der bevrijdingstroepen stonden in enkele uren op het Norman-
dische strand. Toen zegden we tegen elkaar; „Deze keer hebben ze hun
kaarten’’ bijl!”
De ochtend van de 6de Juni 1944, die
zonnige mooie lentemorgen, heeft vreug
de gebracht in het hart van millioenen
mensen en wel in het bijzonder van hen
die leefden in het oude Europa.
Reeds lang was men beu van de tyran-
nle van de nazi’s, maar het scheen on
mogelijk van binnenuit iets tegen hen te
ondernemen.
Reeds lang wist men dat er in het ge
allieerde kamp iets broeide en men
noemde het de invasie. Maar zou die
komen
Nuzou men verwachten, dat ook de
Duitse legerleiding wel van een en ander
op de hoogte zou zijn. En inderdaad was
deze op haar hoede, maar tot het laatst
toe was men onkundig van het feit, dat
juist het strand van Normandië voor dit
grootse gebeuren was uitverkoren.
Zo kon het dan gebeuren, dat de Duit
se wachtposten plotseling opgeschrikt
werden door golven jagers en bommen
werpers, die van het Kanaal recht op de
kust toekwamen. De eerste gedachte van
de Duitsers was, dat het een geweldige
„Tagangriff" werd op het achterland.
Wel kwam hun luchtdoelgeschut in actie
maar toch niet op die manier, die men
had mogen verwachten. Op het moment
dat de golven vl egtuigen hun dodelijke
en verderfelijke last echter op de enorme
betonnen versterkingen lieten vallen en
het hen duidelijk werd dat zij en niet het
SCHIJNAANVAL?
Dit alles had tot gevolg dat de voorbe
reidingen tot verdediging van de „At
lantische Mauer” niet vlot verliepen.
Toen de eerste aanvalsgolven naderbij
rolden en houderden geallieerd soldaten
het strand bestormden, konden vele Duit
sers nog steeds niet geloven, dat het
werkelijkheid was en de geallieerden het
aandurfden hun onneembaar geachte
verdedigingswerken aan te vallen. Uit
Berlijn werd den volke derhalve mede
gedeeld, dat dit wel het beste bewijs was,
dat degeallieerden aan het einde van hun
krachten waren, want een dergelijke zin
loze aanval zou hen wel duur te staan
komen.
In werkelijkheid echter stonden de za
ken anders Het Duitse opperbevel twij-
felde. Het was er nog helemaal niet zeker
van, dat de landingen in Normandie
eigenlijk wel de echte invasie vormden
en vreesde andere grotere landingen el
ders. Hierdoor werden de verzoeken van
de bevelhebber in Normandie om spoe
dig versterkingen te zenden afgewezen
en in beraad gehouden. Men durfde geen
grote legermacht ergens weg te halen om
die naar het normandische strijdtoneel te
zenden. Dit treuzelen werd de Duitsers
noodlotting, want de aanval op de Nor
mandische kust was wel degelijk DE in
vasie.
Toen dit
dronq, was I
de geallieerden
groeid, dat er
was hen van
De Duitsers
prachtige materiaal, dat degeallieerden
tot hun beschikking hadden en zelfs de
gewoonste soldaat voelde, wanneer hij
naar de Duitse hulpmiddelen keek, dat
dit een ongelijke strijd was, welke zij ge
doemd waren te verliezen.
OMSINGELD
Inmiddels waren de grote omsingelings-
slagen welke de geallieerden inzetten tot
volle ontplooiing gekomen. In de zak
Avranches werd de elite van het Duitse
drukkelijker gebeld werd bedacht hij zich en
dwong haar onder bedreiging van zijn pistool
voor hem uit te lopen en de deur open te ma
ken. Het waren Jarecki en zijn dochter Moira.
Zij waren volkomen verrast en John Jerecki
moest machteloos toezien hoe hij, zijn vrouw
en zijn dochter werden-gedwongen naar de
keuken te lopen, waar de gewonde temidden
van een grote plas bloed op de grond lag en
reutelend adem haalde. Z‘n toestand was zicht
baar verergerd. De dokter moest gauw komen
of het zou te laat zijn. Als het al niet te laat
was.
De jongen ijsbeerde besluiteloos op en neer.
Zijn blik gleed van de gewonde naar de drie
huisgenotendie bij elkaar in n hoek stonden,
terwijl June haar best deed om Moira, die
angstig stond te huilen, weer tot kalmte te
brengen. John Jarecki zweeg Bliksemsnel
overwoog hij zijn kansen: de jongen was aan
de rand van de uitputting, zenuwachtig en on
oplettend, Als hij weer in de buurt kwam, kon
hij hem met een sprong het pistool uit de hand
slaan en de gangster tegen de grond werpen.
*t Was of de jongen voelde wat erin Jarecki
omging. Hij deed plotseling een stap achter
uit, richtte zijn pistool en zei schril: ,,Doe geen
domme dingen!"
John’s houding verslapte- De jongen ver
volgde: „Buiten staat mijn auto." Hij wierp
John de sleuteltjes toe. „Ik geef U een half uur
om de dokter te zoeken en hierheen te brengen
Bent U binnen het half uur niet terug, alléén
met de dokter, dan..
Hij maakte zijn zin niet af, maar wees veel
zeggend met zijn pistool in de richting van
June en Moira-
John verdween. De achterblijvenden hoor
den hem de motor starten en wegrijden. Een
eindeloos wachten begon.
John reed als een duivel. Het sneeuwde, de
wegen waren glad en hij moest alle krachten
inspannen om de wagen op de weg te houden.
Maar dan eens slipte de wagen rakelings langs
de bomen of slierde langs ‘n greppel, in volle
vaart joeg hij de auto door de buitenwijken
van Austin en doorde nauwe, bochtige straten
van de binnenstad. Nog geen tien minuten na
zijn vertrek zat hij tegenover inspecteur Fred
Donner en vertelde haastig in korte trekken
het gevaar waarin zijn gezin verkeerde In
minder dan geen tijd had de inspecteur zijn
beste rechercheurs rond zich verzameld, een
korte krijgsraad volgde De rechercheurs zou
den het huis omsingelen, doch zich verdektop-
stellen en niet eerder optreden voordat Bryan
al of niet vergezeld van Fontaine het huis ver-
ONS WEEKBLAD
49e Jaargang
Zaterdag 5 Juni 1954 No. 23
ZAL
27
