FRENCHIE
WEFEMILLETBHlff
E
Cinema Olympia
a
JAARLIJKSE FANCY-FAIR
Vulpenhouders
Voor de laatste maal: Grijpt Uw kans
De moeilijke stap
1
A.
gulden.
ATTENTIE!
ATTENTIE!
ten bate van de MISSIENAAIKRING.
in het HOLLANDS PATRONAAT
Ding nog
I Schaluinen B 47
I
VERLOREN
donker grijze deken, terug te
bezorgen; bij F. Frijters
Baarle-Nassau
EEN KLUCHT BIGGEN
te koop bij L. Pelkmans
KI. Bedaf A 380 Baarle
POSTHUMUS - BREDA
Stoomververij Chemisch reinigen
Depot A. M. MARTENS
Nieuwstr. A 47, B.-Nassau
Bezoekt allen het
vertoont Zaterdag en Zondag telkens te 8 uur
een prachtige kleurenfilm
Stempels, Stempelkussens
en Stempelinkt
E. de Jong, Baarle
A. s. Zondag voor de laaste maal schietwedstrijd bij
H. Klaassen.
mee naar de Hoofdprijs
Vanaf f 1,75 tot 118.50
Verkrijgbaar bij
Em. de Jong, Baarle-Nassau
VOOR ALLE FOTOWERKEN
Foto-Atelier A. KOYEN
V
V
garantie Waarde een
wol f 2,25, alles pracht kwali
teit en nieuwste modekleuren.
Voor alle wintergoederen je adres
Voorziet U tijdig voor de opslag.
Corsetten en bustenhouders in
ieder gewenst model, ook op maat j
Beleefd aanbevelend,
v. d. Sluis-van Tilburg
Het adres voor
Uw bruidsbouquetten
1ste Nieuw-Ginnekense
bloemisterij G. ROOVERS
Dorpsstraat 9 Lllvenhout Tel. 279
Heden ontvangen alle soorten en
kleuren wol, nog aan de voorde
lige prijzen vanaf f 1,53, ketting-
GROTE SORTERING
Warme en Luxe pantoffels in ver
schillende kleuren en modellen.
Rubber laarzen groot en klein. De
sterkste schoenen voor uwjongens
zijn Cowboy-schoenen met half
jaar schriftelijke garantie, onge
looflijk sterk en weinig duurder
dan andere. Ook met leerzool of
crepe-zool. Aanbevelend,
O*ulickx Schoenhandel
Stationstraat Baarle-Nassau
met de gekende vedetten Joel Mc. Crea, Shelley Winters, Paul Kelly
Frenchie, de mooiste vrouw van heel het Westen. Hij is Hard! Zij
is ontembaar! Hun ontmoeting is dynamiet! Zij wordt gezocht door
alle sheriffser is slechts een sheriff die zij hebben wil.
Daarbij verzorgd voorprogramma
Prijzen der plaatsen 45, 70 en 100 ct.
vinden. Dat was verkeerd. Meer, het was
teleurstellend. Lilian had aan Godfrey Bur
ton behoren te denken en niet aan Tony
Barrington. Wat moest zij daar nu van den
ken?
Mrs. Lane schudde het hoofd tegen haar
eigen beeld in de spiegel. Er was slechts één
uitlegging voor deze houding van haar
dochter.
„Zij houdt nog steeds van hem!” zei Mrs.
Lane bij zichzelf. Er kwamen rimpels in haar
voorhoofd. Het was niet bepaald bemoedi
gend.
Wat moet ik daar nu aan doen?” vroeg
zij aan het gelaat, dat zo ernstig vanuit de
spiegel naar haar staarde.
In gedachten voltooide Mrs. Lane haar
toilet.
Zij had tegen Burton gezegd, dat zij nu
gedaan had, wat zij er aan kon doen en ver
der de plaats vexvulde van toekijkster, die
blijft zitten en wacht. Doch in dit geval moest
zij iets doen; dat kon niet anders.
Lilian toonde zich hier van een onver
wachte zijde. Ouderwetsch! Hier getuigde
een volkomen ontbreken van elke trots. In
dien een jong, modern meisje hoort, dat een
jonge man niet langer om haar geeft, ver
wacht men toch, dat hij haar ook verder ijs
koud laat. En Lilian maakte zich nog bezorgd
over hem en trachtte hem nog voor te spre
ken pleitte als het ware nog voor hem bij
Godfrey, ofschoon zij wist, dat deze haar
liefhad.
Schaamteloos vond Mrs. Lane zoiets. Het
irriteerde haar n dergelijke houding bij haar
dochter te moeten vaststellen, temeer daar
deze een gevaar betekende voor de plannen,
welke zij ten opzichte van Lilian koesterde.
„Ik zal er werkelijk eens met haar over
moeten praten,” zei zij bij zichzelf, hierbij
geheel en al de door haar dikwijls geuite
overtuiging vergetende, dat in deze dagen
een moeder zich niet moet bemoeien met wat
haar dochter doet. Doch dit was té ernstig.
Tenzij er werd ingegrepen, zou het dwaze
kind langzamerhand een oude vrijster wor
den en deze schitterende kans, die haar werd
geboden, zonder meer laten voorbijgaan.
Toen zij in de salon terugkeerde, zat Lilian
voor het vuur; ze staarde in de vlammen.
„Denkt natuurlijk aan hem!" dacht haar
moeder met een toornig gevoel. „Maneschijn-
gedachten. Zij probeert er een drama van
te maken.”
Zij liep op haar toe, inwendig boos zon
der enige gewetenswroeging. Wat zij had
gedaan, was alles voor haar bestwil geweest
en zij was niet van plan, dit zonder meer
door Lilian te laten bederven. Godfrey
mocht niet verder teleurgesteld worden.
Wordt vervolgd
tegenstander en derhalve was het niet langer
nodig, dat hij uit de weg werd geruimd. Met
een paar halen van haar pen had Mrs. Lane
veroorzaakt, dat Barrington reeds uit zichzelf
uit de weg was gegaan. En nu —nu kon hij,
Burton, gaan zitten wachten op het bericht
van de moord op de man, wiens dood in geen
enkel opzicht meer nodig was. En wanneer
het bericht aankwam, zou hij West bovendien
nog tweeduizend pond moeten betalen.
„Ik zou tienduizend pond willen geven om
hem te redden! Graag zelfs!” mompelde hij.
Zou hij dat aanbod naar West telegraferen?
Wederom was zijn hand in de richting van i
de bel gegaan en thans drukte hij er op.
„Een telegramformulier,” zei hij, toen een
bediende verscheen.
Het werd gebracht.
Hij nam
formulier weer van zich af. Neen, absoluut
neen! Zulk een aanbod zou én onverstandig
én nutteloos zijn. West zou hem nimmer op
die wijze per telegram geantwoord hebben,
indien er nog een kans was geweest om het
te voorkomen. Het was te laat.
Het noodlot had met hem gespeeld en hem
een wrede poets gebakken. Hij had dit plan
uitgedacht in de hitte van zijn jaloezie en ge
leid door zijn gedachtengang, dat in liefde en
oorlog alles geoorloofd was. Doch dat het nu
doorgang moest vinden, nu de omstandighe
den zich hadden gewijzigd en Barrington in
geen enkel opzicht meer zijn tegenstander
was, vond Burton ver schikkelijk en bijna niet
te dragen. Doch het moest. Er kon niets aan
worden gedaan, absoluut niets.
Langzaam scheurde hij West's telegram in
kleine stukjes en wierp de snippers in de
papiermand.
Een gedachte kwam nog in hem op. Mis
schien, dat het plan mislukte. Misschien ging
er iets verkeerd, waardoor Barrington nog
gered werd.
„Ja, dat zou kunnen,” mompelde hij voor
zich heen.
Het was zijn enige hoop.
XIV.
Mrs. Lane had een heel gezelligen middag
doorgebracht. Eerst was zij naar een adver-
tentie-bureau gereden, waar zij een annonce
had laten plaatsen, de gebruikelijke mede
deling inhoudende, dat het aangekondigde
huwelijk tussen Miss Lilian en Mr. Anthony
Barrington niet zou plaats vinden. Toen had
zij een aantal bezoeken afgelegd om het
nieuws onder haar kennissen te verspreiden
en er bij haar intiemste vriendinnen op ge
zinspeeld, dat het wel niet lang zou duren
tot een veel begerenswaardiger partij Tony’s
plaats zou innemen. Toen was zij naar huis
teruggekeerd,
^Geopend van ‘s morgens 7 u. tot 12 u., ‘s middag v. 2 tot 10 u
„Wanneer zie je hem weer?” vroeg zij ter
loops.
„Wij hebben niets afgesproken. Spoedig
denk ik. Ik heb hem niet lang laten blijven.
Ik vroeg hem alleen datgene, wat ik hem
wilde vragen en heb hem toen weggezon-
BERGÈRE PUDDING
DE FIJNSTE!! NORMALE PRIJS!
CADEAU
op 40 geel-rode Cartonnetjes
of op 30 geel-rode zakjes
Japanse Kop en Schotel
waarde tot f 2,45
of op 15 stuks
Lepel of Vork
Door en Door, levenslange
den.”
Mrs. Lane strekte haar handen uit naar
het vuur.
„Is het een geheim?” vroeg zij, daar haar
nieuwsgierigheid was opgewekt.
„Wat ik Godfrey vroeg? O, neen. Het
was over Tony. Ik was wat bang, dat God
frey zich verplicht zou achten iets te doen.
Door mij om ons te helpen heeft hij
Tony die betrekking, die kans gegeven en
ik was heel nieuwsgierig om te weten of hij
hem nog zou houden.”
„O, maar dat moet!” riep Mrs, Lane ver
schrikt uit. Het laatste wat zij wenste, was,
dat Tony weer naar Engeland zou komen
met de daarmede verbonden kans, dat hij
toevallig of met opzet Lilian weer zou ont
moeten. Neen, neen, dat mocht niet gebeuren.
„Het is in orde,” zei Lilian. „Er zal geen
enkele wijziging komen in Tony’s vooruit
zichten.”
„Ik ben blij dat te horen,!’ zei haar moeder.
„Kom, het is tijd om mij te verkleden.”
Zij stond op en ging naar boven opge
lucht. Doch toen zij haar kamer binnentrad,
ging zij de zaak van een andere zijde bezien.
Een twijfelachtige, bijna verschrikte blik
kwam in haar ogen. Was alles wel zó gunstig
als zij dacht?
Lilian maakte zich nog bezorgd over
Tony’s toekomst ging naar beneden met
natte haren, teneinde er met Godfrey over te
spreken, verlangend om te weten of de man,
die zo juist zijn verloving met haar had ver
broken, er verder geen nadeel van zou onder-
Voor al Uw familie- en handelsdrukwerk
Drukkerij E. de Jong, Baarle
U hebt een wijs besluit-genomen
als LI een flacon
Talens C.C. inkt koopt
Want nu blijft Uw dure vulpen
nieuw omdat Talens' C C. inkt:
ie geen enkele pen aantast
2e de vulpenwand schoon houdt
3e niet aan de pen koekt en geen
bezinksel vormt
Verkrijgbaar bij
Drukkerij-Kantoorboekhandel
28 naar het GELUK
Verwachtte ze, dat hij Barrington zou ont
slaan, omdat hij haar op die wijze had be
handeld?
„Wat zou je willen dat ik deed?” vroeg hij
wederom voorzichtig.
„Niets,” klonk onmiddellijk Lilian’s ant
woord. Doch ik was bang, dat jij van plan
was in dit opzicht iets te doen.”
„Neen,” antwoordde Burton kalm. „Zo’n
idee is nimmer bij mij opgekomen. Zaken zijn
zaken, en ik heb niets te maken met Barring
ton’s privé-aangelegenheden.” Ziezo, dat was
de juiste toon. Toch kon hij een lichte ont
stemming niet van zich afzetten.
„Goed, ik benJblij dat te horen, Godfrey. Ik
was er enigszins ongerust over. Daarom heb
ik mijn haar even opgekamd en snel een jurk
aangetrokken, in plaats van te laten zeggen,
dat ik niet thuis was. Doch ik had moeten
weten, dat je een edelIk dank je harte
lijk. Mijn haar is werkelijk nog slechts half
droog en ik doe er beter aan het verder te
laten drogen.”
Burton stond op. Dat moest hij wel. Hij
moest haar een hand geven. Hij moest haar
goedendag zeggen. .Ze had duidelijk laten
merken, dat het onderhoud het zeer korte
onderhoud was geëindigd.
„Het spijt mij, dat ik je weg moet zenden,
maar je zult het toch zeker niet op je ge
weten willen hebben, dat ik kou vat,”
lachte zij.
Burton begaf zich weer naar zijn kantoor,
zich afvragend wat hij daar nu uit moest
opmaken. Om wille van Barrington had
Lilian er toe besloten, even met hem te spre
ken om er zeker van te zijn, dat Barring
ton er niet onder te lijden zou hebben, dat hij
met haar had gebroken. Hoe meer je er over
nadacht, des te meer was de achtergebleven
indruk prikkelend en onbevredigend. In
plaats van aan hem te denken, zoals haar
moeder had gezegd, dat zij moest doen, en
in plaats van boos en gebeten te zijn op Bar
rington, scheen integeendeel haar hoofdge
dachte nog Barrington’s toekomst te zijn ge
weestwaardoor het er niet bepaald
hoopvol uitzag voor Godfrey Burton's toe
komst.
Neen. Wacht even. Zo moest hij het niet
beschouwen, Was het ten slotte niet het
enigste, dat van een dergelijk oprecht en
warmvoelend meisje als Lilian kon worden
verwacht? Was het om kort te gaan niet
geheel overeenkomstig haar aard?
Jamisschien. Ja natuurlijk. Dat
sprak eigenlijk vanzelf. Hij betrad zijn kan
toor, terwijl hij zich trachtte gerust te stellen
met die gedachte.
Een ongeopend telegram lag op zijn les
senaar. Hij nam het op. West het ant
woord van West.
Hij scheurde het open.
„Grote hemel!” hijgde hij.
„Uw telegram te laat ontvangen”, las
hij. „De zaak reeds geregeld. Ónmogelijk
te wijzigen. Verwacht ieder ogenblik ver
der bericht. West.”
Nogmaals las Burton het telegram, dat hem
het bloed in de aderen had doen stollen. Hij
staarde naar het formulier, terwijl zijn hand
beefde.
Onzin! Indien hij wenste, dat het niet door
ging, dan moest het niet doorgaan. Hij strekte
zijn hand reeds uit om te bellen voor de
secretaris. Er moest onmiddellijk naar West
worden getelegrafeerd, dat het niet moest
doorgaan, dat ten koste van alles het plan niet
mocht worden doorgezet. Hij draalde nog
even alvorens te bellen.
Langzaam kwam er redelijkheid in Burton’s
verbijsterde hersenen. Indien West zei, dat
het te laat was, was het te laat. Zijn order
aan West was on voorwaardelijk en nadruk
kelijk geweest. West zou absoluut een derge
lijk antwoord niet hebben teruggezonden, in
dien het ook werkelijk niet zo was. Het had
geen doel hem nog verder orders te zenden.
West was geen dwaas. Hij zou het hebben
tegengehouden, indien hem dit mogelijk was
geweest.
Afgetrokken streek Burton enige malen
door zijn donkere haren.
De inhoud van het telegram was overdui
delijk. Hoe meer hij er over nadacht, des te
duidelijker werd het hem. Het uit de weg rui
men van Barrington was reeds op een of
andere wijze geregeld en het was West onmo
gelijk geweest, hierin verandering te brengen.
Waarschijnlijk was ’n inboorling er mee be
last en bleek het onmogelijk, de daad te voor
komen. Ook West moest wellicht verder be
richten blijven afwachten.
„En ik kan niet veel meer doen,” kwam
Burton tot de grimmige, wanhopige slotsom.
West met nog meer telegrammen te be
stoken, zou nutteloos en gevaarlijk zijn, door
mogelijke achterdocht, die op hen kon worden
gevestigd. Het was te laat. Het moest ge
beuren.
„Hemel nog toe! Wat is het toeval wreed,”
dacht Burton, Barrington wa? niet langer zijn
uajBj uapejq op ui uaa qaq
plaatsen," zei zij.
„O, ja?” zei Lilian.
„Ik heb gevraagd Tony een nummer te
zenden.”
Lilian knikte.
-„Je hebt je haar gewassen, hè,” merkte
haar moeder op.
„Ja. En Godfrey kwam een bezoek bren
gen, toen ik juist bezig was het te drogen.”
Godfrey?” Mrs. Lane trok haar wenk
brauwen op. „En heb je hem niet gesproken?
Wat jammer!” riep zij uit.
-nik heb hem wel gesproken. Ik ben met
mijn halfgedroogde haren naar beneden ge
gaan.”
Mrs. Lane glimlachte in zichzelf. Goed.
- Dat was een goed teken. Lilian wende zeker
zijn vulpen, loen^ wierp hij het j reeds aan haar nieuwe omstandigheden, ’n
Verstandig meisje was zij.
1
I
BaarleHertog
Geopend voor opnamet alle werk
dagen (behalve tussen 2 6 uur)
Zaterdagnamiddag - Zondags
van 9 tot 1 uur
intertijd oltijd
vlug en degelijk uitgevoerd naar:
Bestel ook reeds nu uw visitekaartjes
Voor Chaam: J. ROOVERS, Meysberg.
Emiel de Jong, Baarle-Nassau
