tjOk
JS
*4
Reiken
I
I
XT/
F-3
F.
4
a>'
a>
A
dï
f
i
Kerstm is
<d
o
o
ft
.ft
o
4-.
cn
X
I
I
V
4
K
d
■"'M
CD
i
i
Hl
CD
3
■i
3
3
O
O
3
V)
l
'Z
vj
I
22 december 2005 - Oplage 109.500 ex.
'M
Voor veel mensen was ook 2005 een jaar, dat
werd overschaduwd door oorlog, dood en
ellende. Het aanhoudend geweld in Irak,
natuurrampen en terrorisme of zelfs maar de
dreiging van terroristische aanslagen stemmen
niet tot vrolijkheid. Wat dit laatste betreft ont
komen ook moderne, westerse samenlevingen
er niet aan. In Madrid en Londen kunnen ze
meepraten over terreur. En ook in eigen land
weten we inmiddels wat de dreiging van
terreur betekent in het leven van alledag.
Hoewel de scherpe kanten er gelukkig af zijn, is
de moord op Theo van Gogh meer dan een jaar
na dato nog steeds voelbaar in de verhouding
tussen autochtone en allochtone Nederlanders.
De relatie tussen verschillende bevolkings
groepen en culturen blijft voor ons allemaal en
wellicht ook voor volgende generaties een bron
van zorg.
Grote rampen worden in de media meestal
breed uitgemeten. Zeker als vrijwel meteen de
verschrikkelijke gevolgen zichtbaar worden.
De beelden van de slachtoffers van de grote
aardbeving in Pakistan staan nog vers in ons
geheugen. Evenals de beelden van de
watersnood in New Orleans en ander delen van
Noord- en Midden-Amerika na de zoveelste
tropische storm. Maar rampen vinden niet
alleen ver van huis plaats. En ze voltrekken zich
soms tergend langzaam.
In de jaren zestig en zeventig van de vorige
eeuw waren veel mensen nauw bij elkaar
betrokken. Na een tijd van wederopbouw was
onze samenleving er één van samen leven en
samen werken. Mensen hadden nog tijd voor
elkaar en voor zichzelf. Er was tot op zekere
hoogte solidariteit tussen mensen en tussen de
verschillende maatschappelijke en levens
beschouwelijke groeperingen. Natuurlijk waren
er ook toen verschillen, maar die beletten
mensen niet om open te staan voor elkaar. Ze
schroomden niet om elkaar de hand te reiken.
Er was respect voor mensen met een andere
achtergrond en met andere opvattingen.
Sindsdien zijn grote en kleine sociale verbanden
alleen maar afgebrokkeld. Het verenigingsleven
staat al jaren onder druk. Het individualisme
laat zijn sporen na in een steeds harder
wordende samenleving. De omgeving en de
ander worden steeds vaker als lastig of
bedreigend ervaren. Mensen komen thuis van
school of werk en kiezen steeds meer voor de
beslotenheid van de eigen woning. Soms zelfs
letterlijk. De rolluiken gaan dikwijls al aan het
eind van de middag naar beneden. Het is
symbolisch voor het buiten sluiten van de ander
en daarmee de samenleving. En dat terwijl het
oplossen van maatschappelijke problemen en
het vormgeven van een harmonieuze samen
leving uiteindelijk alleen maar mogelijkheid is
in gezamenlijkheid.
Kerstmis 2005. Het feest van het licht is verwor
den tot het feest van de schone schijn. We
brengen in en rondom ons huis het licht, dat in
ons binnenste lijkt te zijn gedoofd. En juist een
beetje innerlijk licht is zo hard nodig om te
kunnen reiken naar de ander, die vaak dezelfde
wensen en dromen heeft, maar die soms een
andere weg bewandelt om hetzelfde doel te
bereiken. En juist dat reiken naar de ander is zo
broodnodig om samen te kunnen werken aan
de opbouw van een gezonde, veilige samenle
ving, die plaats biedt aan mensen in alle soor
ten en maten.
X
I"
brengt de regio inbèwealnaL..
F
|s
AANBIDDING VAN DE HERDERS P.POURBUS 1574
