'I
|en
jen
g
r.
Vrees niet:
er is goed nieuws»
er 1988 - pagina 40
If
9
Verzuring, ook op de Regte Heide. (Foto: St. Het Noordbrabants Landschap).
iterdag
d
DéFfe
Koerier
G. Witlox
3821
:RLAND
Duidelijke taal, ondubbelzinnig duide
lijk. Net zo duidelijk als het beeld dat
de evangelist Matteus oproept in
hoofdstuk 23, vers 27: «Wee u, schrift
geleerden en farizeeën; gij huichelaars.
Want gij zijt gelijk aan witgepleisterde
graven die van buiten wel mooi zijn,
maar van binnen vol doodsbeenderen
en allerlei vuil».
Wij wensen al onze lezers en adver
teerders ondanks deze sombere woor
den een welgemeend zalig Kerstfeest.
Hopelijk blijft het symbool van Kerst
mis, de groene denneboom, in lengte
der jaren het symbool van nieuw le
ven.
Het Kerstfeest dat wij vieren is in de
loop der eeuwen een traditie geworden.
Die traditie is steeds overgedragen,
van ouders op kinderen die zelf weer
ouders werden. Het is een soort erfenis
waarvan iedereen zelf kon bepalen wat
er mee te doen: doorgeven of niet. Na
tuurlijk speelde de sociale druk om de
erfenis van het Kerstfeest over te dra
gen een niet uit te vlakken rol in die
keuze. Maar een keuze was het en is
het: wel of niet meedoen aan het
Kerstfeest.
Er is meer om ons heen dat wij geërfd
hebben van onze ouders en voorouders.
In feite is dat de hele wereld om ons
heen. Zij hebben die ingericht voor ons
en wij richten die in voor hen die na
ons komen. Met die inrichting, zo blijkt
de laatste jaren meer en meer, gaat het
de verkeerde kant op. Wij zijn bezig de
wereld voor hen die na ons komen te
vergiftigen. Bijna dagelijks kunnen we
erover in de kranten lezen en horen we
erover op de radio en televisie. Er veel
van zien doen we nog niet. Hoe valt
verontreinigde lucht, verzuurd water,
De toekomst voor hen die na ons ko
men, ligt in onze handen. Wat laten wij
hen na: een witgepleisterd graf, mooi
van buiten maar vuil van binnen, een
ogenschijnlijk gezonde wereld maar
met een vergiftigde atmosfeer, ver
vuilde zeeën, onvruchtbare grond en
ondrinkbaar water of slaan we de han
den ineen en pogen we samen te redden
wat er te redden valt? Welke erfenis
geven wij onze kinderen? Valt hen een
leefbare wereld met toekomst ten deel
of komt er na ons niets meer?
een verzuurd bos, overbemeste grond
iri beeld te brengen? Toch spreken al
lerlei alarmerende rapporten uit di
verse hoeken overduidelijke taal. En
kele citaten, o.a. van minister Nijpels
van Milieu: «De maatschappij zal niet
kunnen ontkomen aan fundamentele
aanpassingen. We staan voor de keuze
van een houdbare of een onhoudbare
toekomst». En: «Door de vervuiling
van de atmosfeer met gassen die het
broeikaseffect versterken, zoals kool
dioxide, neemt de temperatuur van de
aarde toe. Bij voortzetting van de hui
dige trend van de uitstoot van deze
gassen zal de temperatuur in het jaar
2100 gemiddeld op aarde met acht gra
den Celcius gestegen zijn». En: «Als er
geen vergaande beperkende maatrege
len worden genomen, bestaat er kans
op grootschalige ontwrichting van de
mondiale biosfeer. Dit kan op den duur
gevolgen hebben voor het voortbestaan
van de mensheid».
De mensen zijn vaak bang in onze dagen.
Misschien kun je niet zeggen: dé mensen,
maar velen leven onder druk en spanning.
Er hangt in vele groepen
een luchthartige, bijna onverschillige sfeer,
een slordige, onverzorgde manier van leven.
Men waagt zoveel, risico’s op dood en leven
worden gemakkelijk genomen.
Zovele jonge lichamen gaan al vroeg ten gronde.
Een veelvoudige vrees houdt ons beklemd:
vrees voor ziekte, geweld, recht, scheiding,
werkeloosheid, een bestaansminimum,
de verwaarlozing en de vervuiling van de
schepping.
Enige vrees is niet ongezond en ongegrond.
De Deense theoloog en filosoof Sóren
Kierkegaard,
een man die dus zowel over het leven
als over de grondslag van alle leven nadacht,
zegt over angst het volgende:
Iedereen moet leren zich angstig te maken,
want anders gaat men ten gronde
doordat men nooit angstig is,
of men kwijnt weg van angst».
Een gezonde angst maakt ons behoedzaam
maar een ziekelijke angst verlamt en doodt ons.
Als ik géén gevaren zie,
loop ik in allerlei valkuilen van het leven,
maar als ik in alles gevaren ontdek,
ga ik aan verkramping ten onder, kwijn ik weg.
In de woorden van de engel vanuit het
kerstverhaal
klinkt dezelfde boodschap:
Vrees niet, er is goed nieuws».
Er zijn veel dingen, waar ze bang voor zijn, die
herders,
ze behoorden duidelijk tot de laagste minima
maar ze hoeven niets te vrezen: er is goed nieuws,
een bron van goede moed, er is een verlosser
geboren!
Gaat deze verlosser alle kwesties oplossen?
Zullen er geen redenen meer zijn voor vrees?
Neen, dat is niet bedoeld, de ervaring leert
anders!
De verlossing is geen vrijmaking maar een
oplossing:
er wordt een verbond aangekondigd tussen de
mensen.
Ze zullen met en naast elkaar gaan staan in het
leven
als ze luisteren willen naar de boodschap
die ópklinkt uit de kerststal:
daar begon een leven van weerloosheid van
zelveloosheid
in dienst van mensen:
«Ik ben niet gekomen om gediend te worden,
maar om te dienen».
Leed en pijn gaan niet weg uit het leven
maar ze zijn op te vangen
als mensen in dit spoor, op deze boodschap,
de handen in elkaar slaan: men kan de vrees aan.
Alle leven wordt dragelijk,
als men het samen draagt.
Dan is de vrede er,
die wij elkaar toewensen
én: zelf waar kunnen maken!
10-72522
erland|
