Hij dacht in New York de
van rossmeisl
Brooklyn-brug te kunnen verkopen»
10%-15%-20%
e©
korting
op onze gehele collectie
Rienk H. Kamer, de geldgoeroe
veroordeeld zonder vonnis»
VHS VIDEORECORDER
9,50
10,-
998,-
198,-
750,-
998,-
500,-
598,-
498,-
785,-
198,-
498,-
875,-
995,-
,‘SS
heb-
:t (goed) gele-
irima investe-
t er een
DE TILBURGSE KOERIER
Donderdag 13 juli 1984 - pagina 13
KAMER ACTIEF
z’n
lis»
«GROOT GELD»
Korvelseweg 102 - tel. 422446
lite in het centrum
koopavond.
3 jaar garantie op arbeidsloon,
onderdelen en ook op videokop!
Jul. v. Stolbergstr. 7, Tilburg
Telefoon 013-363049
niets
dus is
poetst
im wordt
briljant, gouden sieraden, horloges, klokken
NU BIJ ROSSMEISL MET 3 JAAR GARANTIE
12 kanalen voorkeuze ft
Afstandsbediening (draad) <7 <7
1 programma - 9 dagen timer N M
beeldzoeksysteem S
Eigen technische
dienst met speciale
videotechnici
juli 1984-pagina 12
Eigen technische dienst
Oude Kerkstraat 4
(Zijstraat Blaachop Zwl/zenatraat Tel. 013/363049
trouwens
«want het
bij een
rde zou
hele af-
stigd
Kamer, alleen tegen de
wereldWant ieder
een heeft schuld, behal
ve ik...
«GEVECHT OVER DE BORG»
Kamer is inmiddels in de gevangenis
«Terminal Island» in Los Angeles on
dergebracht. De aanklacht tegen zijn
persoon en de 65-jarige Whitney om
vat 57 punten. Zij worden er globaal
i beschuldigd ongeveer zesduizend
ïggers - Westeuropcanen en vooral
ierlanders - voor gigantische cijfers
hebben opgelicht. In afwachting van
roces dat vennoedelijk op 18 sep-
Br in Los Angeles zal beginnen,
'gens officier van justitie Ross-
ir nu het grote gevecht over de
beginnen. In principe h<
‘“ik die borgsom nu al
gulden vastgelegd,
igelijk dat dat bedra
.v.laagd. Net zoa.
justitie
roenen ver-
«rannie van
i zaken de
cunnen be-
ilannen
«auvriand»
i dat voor de
“sn en waar-
tou gaan,
darmen had»,
waren bang
- ~ijn ze maar
en».
betreft, haalt Kamer
vordt met de
Whitney
«Buit
Rienk H. Kamer - de Rotterdamse beleggingsadviseur verdacht van een gigantische oplichting van duizenden Westeuro-
peanen in Amerika - en Whitney, zijn medeplichtige, hebben altijd bij hoog en bij laag staande gehouden dat zij onschuldig
zijn. Hun «American Land Program» (ALP) zou met de bouw van een nieuwe stad in «Antelope Valley» - in de woestijn -
rechtschapen bedoelingen hebben gehad. En met de Texas Milkfarm - een half vergane boerderij die ver beneden haar waar
de zou zijn verhandeld - wilden zij ook al niemand in de zak zetten. Maar Kamer kreeg woedende beleggers op zijn dak die
hij met alle middelen probeerde te kalmeren. Hij kwam aandraven met argumenten en projecteerde documenten op een inder
haast opgesteld wit doek. De beleggingsadviseur probeerde zich ook al te redden met helse woedeuitbarstingen maar dat kon
geen mens intimideren. Kamer ving bot. «Als je je gezicht wil redden en clean het gebouw verlaten, trek dan je chequeboek en
betaal», smeet één van de gedupeerde beleggers hem in het gezicht. Kamer weigerde... Eén en ander is er aanleiding toe ge
weest dat de maestro-financiënadviseur, levend als een signeur op Zonnewende in het Brabantse Moergestel, op 21 februari
van vorig jaar op zijn landgoed in de boeien werd geslagen. Kamer ging in voorarrest. Maar vooralsnog géén paniek in krin
gen van zijn medewerkers. Juridisch directeur Knuist was en bleef ervan overtuigd dat de Amsterdamse officier van Justitie
geen enkele aanleiding zou kunnen vinden om met een strafrechtelijke vervolging tegen Kamer van wal te steken. Knuist
wilde dan ook niet van een arrestatie spreken. Hij noemde het «gedwongen oponthoud» van zijn baas een gesprek waar Ka
mer en zijn advocaten begin januari zelf al om hadden verzocht. «Fijn dat heer Kamer nu eindelijk eens goed kan uitleggen
hoe de vork precies aan de steel zit», zei Knuist. Al of niet naar z’n zin, Kamer ging de cel in. Hij gaf iedereen de schuld: de
beleggers die geen nieuwe kapitalen stortten, de justitie die zichzelf bedroog en zich liet opjutten. En vooral de pers «die een
stok had gezocht om hem in de bajes te meppen...
«FANTASIEËN
STALEN ZENUWÊN»
In «Alles over Geld» geeft Kamer
520 pagina’s lang adviezen over sparen
(«nooit doen», doceert de maestro) tot
beleggingen in onroerend goed («be-
tongoud», noemt hij dat). Enkele
«gouden» tips - Het is gemakkelijker
geld te verdienen dan het te behouden.
Geld is de centrale zenuw van ons be
staan, maar de kennis van geld is bij
de doorsneeburger erbarmelijk. Het is
moeilijk het eerste miljoen te maken,
maar wie dan het tweede niet «voor el
kaar krijgt», is een stommeling. - Als
iemand je 20 of meer procent rende
ment belooft, dan klopt er iets niet. -
(In het licht van zijn latere «activitei
ten» klinkt het citaat op pagina 294
van «Alles over Geld» bijna als een
waarschuwing«Koop nooit onge
zien een stuk grond of een huis in het
buitenland. Wié dat niet in z’n
steekt, heeft straks schuld aan
eigen ellende». Zijn slachtoffers 1
ben alvast dat boek niet
zen... - Grond is een prima in
ring, stelt Kamer ook nog. «Valt
I
(dus geen lange
reparatietijden door
het transport van en
naar de fabriek of
importeur).
Inmiddels kan van de hoofdbetichte
niet gezegd worden dat hij ofwel lui is
ofwel rustig bij de pakken blijft zitten.
Na «Alles over Geld», in 1976 - een
boek dat prompt een bestseller werd -
en «Veroordeeld zonder vonnis» - dat
ook al vlot de winkels buitenvliegt - is
Kamer druk bezig aan een derde boek.
In cel 119 te Turnhout geraakte hij
daarmee al aardig op dreef. Over wat
het dit keer gaat? Natuurlijk: over
geld, het slijk der aarde, waarvan nie
mand beter dan Kamer weet dat het zo
goed verkoopt. De titel: «De tirannie
van het geld». Kamer heeft alvast in
het vooruitzicht gesteld dat eens die
uitgave erop zit, er nog meer zullen
volgen. Hij heeft zich illustere schrij
vende cel-voorgangers als voorbeeld
gesteld. In «Veroordeeld zonder von
nis» zet hij ze allemaal op een rij:
Ganghi, Solsjenitsyn, Sokrates, Karl
Marx, Dostojevski, Oscar Wilde, Mar
kies de Sade, Papillon, Francois Villon
en Ho Tsji Minh.
Kan Kamer de Amerikaanse
geen aardappelen voor citrcx
kopen, dan zal hij in de «Tire
het geld» met kennis van
«meelijwekkende slaaf» kur
schrijven.
zwendelzaak in onroerend goed - aan
gemeten wordt: 340 jaar, niks meer of
minder.
Ook daarvoor, net als over de gelde
lijke omslachtigheid van de betichting
is men dus nog lang niet uitgepraat.
Alvast is wel zeker dat de VS «er
werk van gaat maken». De Ameri
kaanse justitie beweert de zaak rond te
hebben. En men verwacht dat het pro
ces vier tot acht weken gaat kosten.
Volgens Rossbacher gaan ongeveer
vijftig getuigen voorbij de rechters
moeten defileren. Zestien tot twintig
van die getuigen komen uit West-
Europa, en meestal uit Nederland.
Tuurlijk is men daarbij op «finan
ciële problemen» gestoten. Over en
weer naar Los Angeles vliegen om je
beklag te gaan maken, kost centen. De
VS heeft daar inmiddels al een mouw
aan gepast. De buitenlandse getuigen
krijgen eerst en vooral al de reiskosten
verred en daarbuiten gaan ze er nog
een aardig centje aan bijverdienen.
Hun rekening zal per dag dat zij in Los
Angeles moeten zijn met 350 gulden
gespijsd worden...
Met dit alles wil de VS duidelijk
maken dat men de ogen niet sluit als
iemand buiten USA-grenzen mensen
bedriegt en denkt dat volledig straffe
loos te kunnen doen.
Volgens Rossbacher wc
vervolging van Kamer en Whitney een
Amerikaans belang gediend. «Buiten
landse beleggers moeten weten dat ze
bij ons beschermd worden», meent hij.
Rossbacher kent ook al de straf die
voor deze - volgens hem grootste
sksruimte propvol
achter elkaar
koopavond.
bom op, dan is je bezit nog niet naar
de knoppen».
Kamer vindt dat je voor speculeren
stalen zenuwen en fantasie moet heb
ben. En hij legt dat in z’n boek uit met
een eigen belevenis, zijn befaamd
aardappelenverhaal, uit de zomer van
1976 ’t Was kurkdroog, de aardap
peloogst zou mager gaan zijn, het aan
bod was slecht en de prijs bijgevolg te
hoog. Kamer die overigens geen aard
appelplanten van selderij kon onder
scheiden, kocht ongezien op papier
150.000 kilo bintjes voor veertig cent
de kilo. En de «investeerder» wachtte,
terwijl de prijs klom tot 70 cent (met
toch al een aardige winst van om en bij
de 50.000 gulden) Jan en Alleman zou
zwetend van geluk zijn handeltje met
een de deur uitwerken, maar de be
baarde speculant met de rustige bruine
stem bleef ijskoud, ook als er eens een
wolkje aan «de einder» verscheen. Uit
eindelijk verkocht hij toch en streek ca.
80.000 gulden winst op. Enkele uren
na die verkoop liep Nederland over
door een wolkbreuk en de prijs van de
«patatten» ging de dieperik in, met de
minuut. Kamer kocht voor «een prik
kie» zijn aardappels weer in en wacht
te koel af tot ze weer voor 1,65 de ki
lo goed waren. Opnieuw een winst van
135.000 gulden...
Het grote geld kwam voor Kamer
pas goed in de schuif nadat hij in 1976
kennis had gemaakt en commerciële
banden gesmeed met Bernard Whit
ney, een zwaarlijvige Amerikaan van
Hollandse afkomst die vlak voor de
oorlog naar de VS was uitgeweken uit
angst voor de nazi’s. Samen met zijn
Amerikaanse partner richtte hij de
fraai klinkende «American Land Pro
gram» (ALP, dat later Kamer Invest
ments werd genoemd) op en daarmee
spiegelde hij honderden beleggers een
droom voor. En één van die dromen
coiau was de bouw van een nieuwe stad in
daire «Antelope Valley», een stuk woestijn
i ein- honderd kilometer ten noorden van
Los Angeles. Volgens de Amerikaanse
officier van Justitie, Henry H. Rossba
cher, zou dat hetzelfde zijn «als dat je
m New York de Brooklyn-brug pro
beert te verkopen». Kamer spreekt dat
in zijn boek «Veroordeeld zonder von
nis» volledig tegen. «Ik besloot het zelf
te gaan bekijken», schrijft hij, «maar
de eerste ontmoeting werd een regel
rechte tegenvaller een zeer ver uitge- hebben zij alvast niet op zak gest
strekte vlakte, zeker niet mooi, wel Integendeel. Véél hebben de «ra
bakkend heet, met spijtig genoeg prak-
tisch geen ontwikkelingen». Kamer,
duidelijk optimist, zag voor z’n geeste
soog een systeem van grote vierkante
blokken in elkaar schuiven en een heu
se nieuwe stad ontstaan. De gok daar
in was volgens hem alleen de vraag
«hoe snel en wanneer?» Kamer wist
op de koop toe eventuele beleggers
nog extra warm te maken «Valt het
tegen», schrijft hij, «of blijkt de ver
kochte grond achteraf niets waard te
zijn, dan is er nog altijd de grote belas
ting winst in Europa».
Whitney en Kamer introduceerden
in Nederland, België en in Duitsland
via hun maatschappij de zogenaamde
«super-aftrek». Dat kwam er in het
kort op neer dat kopers van Ameri
kaans onroerend goed meer belastin
gen zouden aftrekken dan zij aan Ka
mer moesten betalen. Steeds volgens
Kamer en Whitney konden de kopers
die truc elk jaar herhalen door de le
ning te verhogen. «En ’t kan i
geen kwaad», stelden zij, «t
gaat om onroerend goed dat t
opgaande conjunctuur in waart
stijgen... Een centrale rol ih de hele af
faire speelde een in Utah gevestigd
kredietinstituut, Murray First Thrift
Loan, dat met Kamer en Whitney sa
menwerkte. Het kredietinstituut dat in
juli 1982 door de staat Utah is geslo
ten, zou goedkope leningen hebben be
loofd, jnaar verleende in werkelijkheid
maar papieren steun.
«ACHTERPOORT
GESLOTEN»
De beleggers kwamen aanzwermen
als vliegen naar een pot stroop, niet
uitsluitend voor «Antelope Valley»,
Kamer en Whitney hadden ook nog
een «Texas Milkfarm» op het oog, een
boerderij van 900 hectare in het noord
oosten van de Amerikaanse staat
Texas. Zonder ook maar iets gezien te
hebben, investeerden duizenden heren
honderden miljoenen dollars. Sommi
ge menen 300 miljoen. Kamer zelf
houdt het in «Veroordeeld zonder
vonnis» bij ongeveer 200 miljoen dol
lar en Amerikanen die beweren het te
kunnen weten, maken gewag van een
miljard dollar. Speculatie te over dus.
Men heeft duidelijk nog geen precies
idee om precies hoeveel geld het gaat,
of hoeveel beleggers gedupeerd uit de
geschiedenis zijn gekomen. Want winst
van
beleg
Nedc
tehc
het pro<
tember
gaat volge
bacher nu het grote gevecht over de
tuist borg beginnen. In principe heeft de
uit rechtbank die borgsom nu al op 15
miljoen gulden vastgelegd, maar het
blijft mogelijk dat dat bedrag aanzien
lijk wordt verlaagd. Net zoals dat voor
Whitney is gebeurd. Die mocht voorlo
pig de bajes uit voor ongeveer 225.000
gulden.
«Maar da’s begrijpelijk», zegt Ross
bacher. «Whitney heeft immers niet de
benen genomen, hoewel hij daarvoor
de kans heeft gehad».
Rossbacher voegt eraan toe dat
Whitney een Amerikaanse staatsbur
ger is en dus zakelijke belangen heeft
om in de VS te blijven.
Voor Kamer liggen volgens hem de
zaken anders.
De officier van justitie: «Er is i
dat Kamer aan de VS bindt, en di
de kans groot dat hij de plaat
naar Mexico als een borgsor
vastgesteld».
Rienk H. Kamer, «de geldgoeroe» -
noemt hij zich zelf - van nu, heeft zich
indertijd om alles behalve centen en
fortuin maken bekommerd. Kamer
was de pientere en handige Rotter
damse volksjongen die met amper drie
jaar mulo (meer uitgebreid lager on
derwijs), een enorme werklust en een
zeldzaam dikke duim een blitzearrière
maakte in de journalistiek. «Op m’n
veertiende was ik al reporter, mét pers
kaart», zegt hij fier. En waar Kamer
informatie miste; stak zijn verbeelding
en rijke fantasie hem wel een handje
toe. De Nederlandse «goegemeente»
kan er nu nog altijd niet bij hoe de ge
sprekken tussen Juliana en Bernard op
de slaapkamer hem ter ore zijn geko
men. Hij schreef een uitvoerig en diep
zinnig interview met Roman Polanski,
na de moord op Sharon Tate, zonder
dat ie de regisseur ooit had gesproken.
Kamer heeft als journalist de meeste
pluimen verdiend in de Duitse pers.
Hij werkte daar samen met onder meer
Gerd Heidemann, die de cel indraaide
nadat hij het wereldnieuws had ge
haald («gemaakt») met de «ontdek
king van Hitlers dagboeken». Kamer
ontmaskerde in Duitsland overigens
nog een mafiafiliaal en kelderde oneer
lijke financiers. Schandaal- en sensa
tiepers, zeg dus maar. En die loopbaan
eindigde bruusk toen Kamer voor het
financieel-economische magazine Ca
pital niet kon waarmaken dat Gunter
Nollau, het hoofd van de Duitse Bin
nenlandse Veiligheidsdienst, de man
was achter de Oostduitse spion
Guillaume, in het kantoor van bonds
kanselier Willy Brandt. De Duitse pers
deed Kamer meteen de groeten en be
dankte voor verdere reportages...
«Geen nood», vond die. Met het uitra
felen van financiële delicten, had Ka
mer interesse opgedaan voor de bank
en financiënwereld en naar zijn zeggen
heeft hij, eens terug in Nederland, for
tuin gemaakt met speculaties op de
goederen-termijnmarkt. In die tussen
tijd verzorgde hij voor het weekblad
Panorama twee jaar lang een popul
geldrubriek waaraan ook weer een Lui
de is gekomen met de publikaties van
«Alles over geld», Kamers eerste boek
dat in de herfst van 1976 van de pers
rolde en vlot over de winkelbanken
ging-
stoken.
a--«moedi
gen» van hun centen alvast niet terug
gezien. Ze gingen al snel klagen over
zeer magere inkomsten, over het al te
lang achterblijven van betrouwbare
documenten over hun project (Kamer
had bijvoorbeeld al vier jaar een ac
countantsrapport beloofd), enz... Bo
vendien is in Amerika aan het licht ge
komen dat ALP in enkele gevallen
woestijngrond heeft verkocht als zijn
de bouwgrond (onder meer «Antelope
Valley»). «Niks ervan», zeggen Kamer
en zijn juridische directeur Km
daarop. «Officiële documenten
Amerika bewijzen dat het wel land
bouwgrond is».
Toen Nederland dan ook nog dat
fiscale «achterpoortje» sloot - en in
feite nooit had opengezet - kwamen de
eerste scheuren in ALP dat inmiddels
was uitgegroeid tot een reusachtig im
perium met vijf onderafdelingen.
ZONDER VONNIS
Volgens Kamer in z’n boek «Ver
oordeeld zonder vonnis» gedetailleerd
en erg omslachtig uit de doeken doet,
zou zijn vervolging en arrestatie inder
daad in de eerste plaats te wijten zijn
aan een tegen hem gevoerde hetze in
de pers.
Kamer had al eerder z’n plaüüCii
bekend gemaakt om «Het VaderkzJ
op te kopen, een dagblad dat voor «v
crisis het hoofd moest buiger
schijnlijk naar de haaien zou
«Zij wisten dat ik die pl
zegt Kamer, «de heren
voor hun eigen vel en dus zijn
ackties gaan voeren».
Wat de justitie t--
ook al keihard uit:
«Zij heeft heimelijk een nieuw
rechtssysteem in Nederland ingevoerd.
Noem het «wegwerpjustitie». Een sys
teem dat alleen op grond van vermoe
dens toelaat een ongewild persoon uit
de weg te ruimen nog voordat een
rechter zich met de zaak kan be
moeien...»
Rienk Kamer beweert reden te over
te hebben om dat beeld op te hangen.
De Nederlandse justitie heeft de be
wijsvoering tegen hem nooit goed rond
kunnen krijgen. Op 11 april van vorig
jaar heeft men Kamer overigens in
voorlopige vrijheid gesteld en volgens
Rienk H. zou dat gebeurd zijn om hem
\ia een omweg toch te pakken te kun
nen krijgen.
De Amerikaanse justitie wilde Ka
mer ook «aan de haak» slaan, en
steeds volgens de 41-jarige beleggings-
meester hebbende autoriteiten in de
VS, België en Nederland het op een
akkoordje gegooid.
Want toen Kamer zich op 11 okto
ber 1983 - een half jaar na zijn vrijla
ting uit de Bijlmerbajes - in de Belgi
sche enclave Baarle-Hertog durfde la
ten zien, werd hij meteen opgepakt
door de Belgische politie, «omdat de
VS om mijn uitlevering had ge
vraagd». Kamer verhuisde naar cel
119 in de strafgevangenis van Turn
hout en zit dus nu achter slot en gren
del in de Verenigde Staten. Hij draagt
een duizenden bladzijden dik dossier
met zich mee, een dossier dat met de
dag dikker wordt. Kamer begrijpt nog
altijd niet waarom. «Dat zoveel mil
joenen de mist zijn ingegaan, daar
heeft iedereen schuld aan, behalve ik»,
schrijft hij. Kamer: alleen tegen de
heel de wereld...
tilburg