Serstats 1982
L>
it
c
Laten we
stil zijn
A
De Tilburgse Koerier wenst zijn lezers vrede op aarde
h'J!
SE 1 -.1 ad
lie ©tlhurijsg Burner
ERSTMIS - we zijn zo langzamerhand
weer eens geneigd een jaartje terug te
kijken, want met Kerstmis beginnen we
daarmee. Was het een goed jaar? - ligt eraan
hoe je het bekijkt. Voor militaire strategen en
technologen was het een voortreffelijk jaar: in de
lachwekkende, maar toch meer dan duizend do
den opeisende Falkland - oorlog werden heel wat
leuke nieuwe wapentjes uitgetest. In Israëls Li
banese oorlog bleek het Amerikaan* 2 wapentuig
voor de zoveelste keer superieur aan de van het
Oostblok gekochte weermiddelen der Pales-
tijnen.
Oorlog 1982, we bedoelen: Kerstmis 1982. De
echte oorlog is wederom, en al bijna 38 jaar, aan
onze deuren voorbij gegaan. Onze deuren, waar
achter wij ons welverdiende kerstmaal verorbe
ren. Welverdiend, want de tijden zijn slecht, ver
moeiend en vol van hard verdriet.
Verdriet, niet zomaar om materiële zaken, om
de achteruitgang van ons besteedbaar inkomen,
maar verdriet ook om het verlies van onze dier
baren, het langzame verlies van onze eigen ge
zondheid misschien of de mislukte relatie met
haar of hem van wie wij houden.
2.75
2.95
3.10
3.90
3.95
Kerstmis in de wereld; we heb
ben de dagen afgeteld, de voorbe
reidingen getroffen, de kerstboom
staat te pronken. Geleidelijk aan
we de kerstsfeer in huis
l/Jj
I
i
2.50
1.75 I
982 pagina 36
8
«De Aanbidding der Wijzen»
van Jan Breughel I.
We hebben medelijden met onszelf. Terecht en
onterecht.
Kerstmis 1982 - een jaar vol desillusies vraagt
aan onze feestdis om een samenvatting. Ja wat -
de gedachte aan vrede die het vorig jaar zo sterk
bezielde, heeft dit jaar flink wat opdoffers gekre
gen: niet alleen door al die plaatselijke oorlogjes
- denk aan Polen, Turkije, Salvador, denk aan
«ons eigen» lief en vriendelijk Suriname - ook
de supermachten hebben weinig gedaan om bij
ons de angst voor het massale oplossen weg te
vegen.
Kerstmis 1982: velen van ons hebben het slech
ter dan vorig jaar. Maar toch: allemaal kunnen
we met de kerst feestmalen aanrichten, waar
zo’n 30 jaar geleden bij ons alleen de welgestel-
den aan konden denken. En waar ook nu, nog
steeds, in onze derde wereld, in Azië, in Afrika,
in Latijns-Amerika, slechts de rijkaards aan
kunnen denken.
Kerstmis 1982: de jaren van machteloosheid lij
ken ons in hun ban te krijgen. Lijken - want wij
wensen onze buren, onze vrienden en familiele
den het overleven toe van ons, onze ouders en
onze kinderen: vrede op aarde.
hebben 1
gehaald.
Die geur van dennehout, hier en
daar brandende kaarsen een te
vreden gevoel van veiligheid, vre
de en geborgenheid sluipt de hui
zen binnen en nestelt zich woor-
denloos in ons.
Want soms kunnen we woorden
missen, hebben we ze niet nodig,
zijn ze zelfs overbodig.
Soms maken we te veel lawaai en
horen daarom niet meer wat er
tegen ons gezegd wordt en wat we
zelf zeggen. We over schreeuwen
onszelf. We omringen ons met ge
luid, we laten ons overvloedig in
formeren, we verdrinken in la
waai van woorden.
En toen was het stil.
Het was 25 december, Kerstmis.
Het enige geluid wat er te horen
viel, was het lokkende geluid van
hoge klokken en het stille tikken
van gedempte voetstappen. Voet
stappen op weg naar de klokken.
Om iets te gaan vieren, samen,
met elkaar, met bekende en toch
nieuwe woorden. Met woorden
die schitteren door kracht en wijs
heid, die de tijd doorstaan hebben
en die nog steeds vol waarde zijn.
Bij elkaar verbonden door woor
den die geen andere woorden of
nadere uitleg nodig hebben. Ver
bonden door woorden die zichzelf
zijn.
Net zoals Christus zichzelf werd
en bleef door de eeuwen heen, alle
verschillen en verschillende af:
splitsingen ten spijt. Hij was het
woord, hij is het woord en heeft
geen andere woorden nodig. In
dat woord is kracht en sterkte en
wijsheid, stilte en rust. In dat
woord leeft de tijd die al zolang
bestaat. Zolang ook bestaat
Kerstmis.
Welke woorden wij ook spreken,
waar ook ter wereld: er zijn
woorden die wij gekregen hebben
door de tijd heen. Woorden die
eeuwig zullen zijn, die blijven ook
als wij er niet meer zijn om ze uit
te spreken.
Dat zijn woorden als naastenlief
de, hulp, vrede, hoop, geluk
maar ook haat, nijd, ongeluk,
wanhoop.
Die woorden horen bij elkaar.
Maar in al het lawaai dat wij ma
ken, horen we vaak alleen maar
de helftde verkeerde helft.
Laten we stil zijn, in godsnaam,
laten we stil zijn en ook luisteren
naar de andere helft. We doen er
anders onszelf en anderen te kort
mee. Laten we luisteren naar de
woorden van Kerstmis.
k X I
