De Kerstkabouters
I
IL
I
i
I
R*
a
PE1ÏME T1BJTKI
a
il
r
2
i
2
s
f
IG:
-30
I*
RH2
SPROOKJESACHTIG
EN
-
JANSSENS
j^WEEKBLAD VOOR HET HART VAN BRABANT
1
i
g
i
f
GEBR. NEFKENS N.V.
PERZISCHE TAPIJTEN
iber 1972 - pagina 2
Verschijnt in geheel Tilburg-Goirle-Dongen-Loon op Zand-Udenhout-Berkel-Enschot-Moergestel en Hilvarenbeek
w w. w. W
Grootste KUNST-, ANTIEK en
CURIOSAMARKT van het Zuiden
STADSSCHOUWBURG
TILBURG
er
10,-
Koc
er nou nergens geen kabouters
(Foto Van Aarle)
r? vroeg
?n var
L
l/RIJPAG-22-12-1972 --- van 10 tot 21 uuJt.
ZATERDAG -- 23-12-1972 van 10 tot 21 uuJi.
ROSSINI
iURG
BESTERDRING - HOEK VELDHOVENRING 2
VOOR TEL. AFSPRAKEN 013-431532
s
I
I
Donderdag 21 december 1972
16e jaargang - no. 795
Mogen uiZj a,
onze. nte.tMe.
1
4
4
4
1
1
4
4
4
I
I
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
nu
dit
toen ik uit
met kerst-
leide daar
een beetje
Peter
r echt
?en eens
end.
neer
zal het
wel instaan.
letters gezienzei
m.
i Perzen bij
Modehuis
v. Gorp - v. Heluert
Koestraat 89
edaan.
in de
iesge-
er wat be-
cwam nog maar
UITGAVE: DETILBUFtGSE KOERIER B.V.
DIR. J.H.G. DE BEER
REDAKTIE EN ADMINISTRATIE: N.S. PLEIN 14-TILBURG
TELEFOON 013-430783 POSTGIRO 1126745
repen
niet veel
laatste plan-
f en hun aardappe
eigen grond.
klonk Marian
maar ze luist
en enkele,
deze al-
;ien en
Terwijl ze de
drie jasmijm
haar tuin
kwam de
elf heenpraten zon
te letten.
grote
t hier
een van de ond<zMtaande, dagen, Zn
■6(Jee7ivoZ£e auto-wtnk.e£ vefiwaehten?
getrokken. Als ik hier kwam,
kind aan huis. Naar toenmalige
i waren het arme mensen, die
tkenden in ae wereld en die
rijkere boeren van het dor
t de nek werden aangezier,
z’n vader stroopte en daar had
oorlog heel wat geld mee v*,<
alsof
tr dan hi
plek is dan alles veranderd en
t helemaal andere mensen.
dat kabouters in paddestoe-
zei Peter.
zijn weer andere kabou-
’tegenheid heb,
komen', zei hij,
iedankte. Toen t
cht,
ronden
dat
Janssens, v
Overtuig U
sktie
PM
tel.
teruglopen?
"-gedacht had. Dat
tand. 'Dan zult u
een kop thee
vooraanstaand in exclusieve oude kleurstellingen!
J van onze speciale kerstetalage, wij tonen U een geweldige
kollektie bijzondere tapijten.
Geef een waardevol geschenk met de a.s. Kerstdager
Koop vertrouwd en prijsbewust bijzondere en goede I
het verhaal van de
derdaad een echte
'eertijd kreeg ze een
ilsof ze begon in te
vas ingetrokken ten
Eigenlijk had ze
idee gehad, dat ze
een pionnier
hert, en van deze
tbare uithoek iets
bij de moderne
En
ngekeerde van de paashaas dus’,
geoloog. De kinderen stonden
als we goed zingen’, bedacht
tntje.
zijn het kerstkabouters’, besliste
H.uv.l.traat M M
Uw Suède-
en Nappakledlng
ülie Joonis, die hier woonde,
eigenlijk maar keuterboeren. Ik
hun zoon Staf op school - mijn
ouders waren arbeiders in de stad - en
ik heb hele zomers met hem door de
bossen
was ik
begrippen
niets betel
door de r“
ook met
trgstreken.
dacht ik de
ren met het
De man schudde het hoofd. ’Nee’, zei
hij. 'Daar kan ik natuurlijk makkelijk
genoeg achter komen op het gemeente
huis. Maar ik heb geen moment kunnen
veronderstellen, dat ze er niet meer
zouden wonen. Als er nu iets in de
wereld was, destijds, acht jaar geleden,
dat eruit zag of het nooit zou verande
ren dan was het dit huisje en dan waren
het deze mensen. Ik vraag me af, wat er
toch mee gebeurd kan zijn. Ik kwam
hier naar toe, alsof ik naar huis liep, en
ineens blijkt dan het huis weg te zijn.
En op die pl
er wonen
Daar zit ik toch wel tegenaan te kijken.
ik eens een persoonlijke vraag
oeg Marian. 'Was u verliefd
de meisjes, die hier in huis
einig van terug', zei hij.
ketel. Hebt u die hier
RINGBAAN OOST 134
TILBURG - TEL. 013 -432036
W Wgf w 9% w w.
PINSPAG:
Tiveede k&utdag - 26-12-'72 van 14 tot 18 uua.
2e KERSTDAG van 11.00-18.00 uur af
entje.
slikte en toen
oeger, toen ik nog
woonden hier ka-
een huisje, dat uit
f nog half
rok echte
die in het bos jaagden
tonijnen en die een geit
telken, en ook een paar
telk daarvan verkoch-
Zelf dronken ze
aaiden ze zomaar
'Als ik gelegenheid heb, zal ik graag
eens langs komen’, zei hij, toen hij voor
de thee bedankte. Toen ging hij weg.
'Was hij óók een kabouter? vroeg
Marleentje, toen Marian weer in de
kamer kwam.
Marian schudde haar hoofd en liep weer
naar de keuken. Werkelijk, dacht ze bij
zichzelf: het waren kabouters, het
waren geen mensen. Hoe is het moge
lijk, dat in een tijd van vijftien jaar een
bevolkingsgroep van tienduizenden vol
maakt legende is geworden. Wat is er
met de wereld toch gebeurd?
En in de kamer speelden de kinderen
kabouter. 'Jij moet de boterhammen
met pindakaas uit de grond halen dan
zal ik de geit melken’, bedisselde Peter.
'Want zo deden ze dat vroeger.
'Misschien rijden ze wel aan de kerst
boom,
Marleer
'Dan zi
Peter.
F 4LC f\l_nu I LJAAU van I I.VW- IU.UU UUI
is onze kollectie
hadden kabouters niet. Ze werden dan
ook nogal eens ziek en dan moesten ze
bij de mensen naar het ziekenhuis om
dood te gaan. Maar dat deden ze niet
graag.
'Ik dacl-
len woouu
'Ja, maar
ters.
'En zijn
meer?
'Misschien v
achterin de
daar nog
'Dan zal
de hei gaan wane
'Zo, nou moet ik
moet weer terug n
'Blijft u met de kt
Marian, terwijl
'Ja, ik denk he
het hotel en vol
wel eens op zoel
die vroeger
'Naar die kc’.
seerde Peter.
'Ja, dat bedoel ik: naar die kabouters',
zei de man.
'U kunt gerust met de kerstdagen ee
langs komen’, zei Marian uitnodiger
'Mijn man interesseert zich veel mi
dan ik voor die oude dingen. Hij i
best aardig vinden te horen, hoe het
hier vroeger was. Misschien weet u nog
wel iets in de grond te vinden.
’Die broodspaan is ook van Memke
Joonis’, wees hij naar een platte plank
die tegen de muur hing.
’Wat was dat'? vroeg Marian. ’We
hebben het alleen opgehangen omdat
het zo’n leuk stuk hout was. Waar het
voor diende wisten we niet.
'Er moet eigenlijk een steel aan zitten
legde hij uit. 'Die plank gebruikten ze
om het hete brood uit de bakoven te
halen, opzij van het huis.
'A ch zo zei Marian.
Onze cirkelfoto van deze week werd
opgenomen tijden de wedstrijd van
T.A.C. op laatstleden zondag. De om
cirkelde figuur kan zich aan ons bureau
vervoegen voor de volgende prijzen: een
waardebon van f. 10,- van De Koerier,
een waardebon van f. 10,- van Broer de
Laat, een waardebon van f. 10,- van
Chemisch Reinigen Gerrit de Beer, en
waardebon van het Finse Sauna Insti
tuut, een waardebon van f. 7,50 voor
vlees en vleeswaren van Slagerij Arno de
Kort, Sumatrastraat, een waardebon
van winkeliersvereniging Den Besterd,
een waardebon van f. 10,- van de
Lederwarenspecialist, Koopvaardij-
straat, een waardebon van f. 5,- van
Gijzen Optiek, een waardebon van f. 5,-
van Doe-Het-Zelf-Workshop Reinevaart,
een waardebon van f. 10,- van Kapsalon
Henri de Beer, Piusplein, een waarde
bon van f. 5,- van *t Gutske, Waterhoe-
fstraat, een waardebon van f. 10,- van
het handwerkwinkeltje JOLLEKE, An-
toniusstraat en een waardebon voor een
literfles Talisman Sherry van Wijn en
Gedistilleerdhandel Van Bilsen, Korvel-
seweg. De winnares van verleden week,
mevr. Straatman uit de Roossinistraat
heeft haar prijzen reeds ontvangen.
Heuvelstraat
wel, heel ver weg, helemaal
e 'hei. Het kan zijn, dat er
wonen.
ik eens goed kijken, als we op
tdelen.
weg’, zei de man. ’Ik
naar het dorp.
kerstdagen daar’
l ze hem uitliet.
iet wel. Ik logeer daar in
ilgende week zal ik dan
op zoek gaan naar de mensen,
rer hier gewoond hebben.
kabouters, bedoelt u’? preci-
pardoes stil en keken hem met i
ogen aan. 'Deze meneer kwam
vroeger heel dikwijls’, legde Marian uit,
'en hij weet precies, wie hier vroeger
gewoond hebben.
'Wie dan vroeg Marleer
De man dacht na. Hij
ging hij verzitten. 'Vroe[
dikwijls hier kwam,
bouters. Ze hadden een huisje,
de grond was gegroeid en dat n
in het zand zat. Ze waren oo>
zandkabouters,
op hazen en kc
hadden om te mt
koeien, maar de mt
ten ze aan de mensen. 1
geitemelk. Hun eten hac
uit de grond.
'Kant en klaar’? vroeg Peter.
’Ja, kant en klaar. Dat groe
gewoon. Maar het was wel et
vies hoor. Maar daar gingen ze niet van
dood, want het waren kabouters, zie je,
en die waren dat gewend. Ze hadden
geen schoenen, maar ze liepen altijd op
blote voeten, en soms, als het koud was
op klompen.
’Wij lopen ’s zomers óók op blote
voeten', vertrouwde Marleentje hem toe
terwijl ze vleierig tegen hem aan ging
zitten.
'Is het echt waar, mam’? vroeg I
met groot-open ogen. 'Hebben hier
vroeger kabouters gewoond?
’Zoiets’, zei Marian. 'Misschien niet
helemaal kabouters, maar daar leken ze
toch meer op dan op mensen. En het is
nog niet eens zolang geleden. Ze
wisselde een blik van verstandhouding
met de geoloog en ging toen naar de
keuken om het eten op te zetten.
'Waar sliepen de kabouters dan?
’In een kast’, zei de geoloog. Tn een
kast met deuren, want anders was het
's winters te koud en ‘s nachts lieten ze
de kachel uitgaan. Central verwarming
toen ze nog alleen maar jaagden en
visten. De vooruitgang is, veronderstel
ik, niet tegen te houder* maar het is de
vraag of er wel iemand iets mee
op schiet.
’n Zwartkijker, concludeerde Marian,
iemand, die alleen de sombere kant van
het leven ziet. 'De vooruitgang brengt
toch ook veel goeie dingen’, bracht ze
in het midden.
'Weet u, wat ik zo vreemd vind’, ging
hij verder. 'Toen tien, vijftien jaar
geleden de boerengezinnen nog betrek
kelijk algemeen woonden in huisjes
zoals dit, werd hun van overheidswege
met klem aangeraden om die dingen af
te breken en er die lelijke gele bouwsels
voor in de plaats te zetten, die je
overal ziet staan. Wie in een krot als
bleef wonen werd voor gek versleten.
En nu is het allemaal weer omgedraaid:
die zo veroordeelde krotten worden
door mensen uit de stad voor veel geld
opgekocht, en zoals blijkt, bijzonder
bevredigend gerestaureerd. Als ze toen
een beetje hadden nagedacht, zouden
ze voor de boeren, die er toen nog in
woonden hetzelfde hebben kunnen
doen, als nu wordt gedaan voor de
stadsmensen, die er maar al te blij mee
zijn. Op het ogenblik blijkt de restaura
tie van het oude meer vooruitgang te
betekenen dan al die nieuwbouw, waar
mee ze het landschap hebben verpest,
en die nu voor veel geld achter boom-
hagen moet worden verstopt.Hij
schudde het hoofd en keek somber het
raam uit over de weien heen, die wijd
en ver zich uitstrekten langs de rand
van het dennenbos.
’De famii
waren eig
zat met l
naar te
zeggen,
de stationcar het tuin
bij haar staan. 'Mijn
zei hij. ’Vincent
rode tegels geplu.
twee deuren uit~'
woonkamer. ’Du
gen, zaten er al
’De muren zijn
en natuurlijk hi
grotere ramen in
hebben we het grot
het was.
’Ik ken er weini~
'Alleen deze k^^
gevonden?
'Ja, die lag in de schuur bij een
ontzettende berg rommel, die we heb
ben opgestookt. Maar het is een kope
ren ketel en hij bleek nog helemaal
heel.
Nu L
open
’Het is fraai verbouwd’, prees de bezoe
ker, terwijl hij rondkeek in het met
rode tegels geplaveide halletje, dat met
itgaf op de keuken en de
Die balken, die daar lig
htlegde Marian uit.
t van binnen verdubbeld
tebben we er nieuwe en
gebracht. Maar verder
otendeels gelaten zoals
staat bij u, op de ladenkast, die glazen
stolp, die u ergens in de schuur hebt
gevonden. Dat lievevrouwebeeldje met
kunstbloemen stond bij Memke Joonis
op de kast en toen werd het door
iedereen uitgemaakt als een blijk van
achterlijkheid, van bijgeloof, al vond
Memke het toch een heel bezit, want
het was nog van haar grootmoeder
geweest. Maar op zekere dag werd het
ding, als zijnde ouderwets dan toch
maar naar de schuur gedaan en daar
heeft het zo’n vijfentwintig jaar onder
het stof gezeten. Nu hebt u het eruit
gehaald en het heeft weer, net dis toen
een ereplaats in huis. Als u het zou
verkopen, krijgt u er makkelijk honderd
gulden voor. Voor hen zou dat, toen ze
het opruimden een kapitaal hebben
betekend. Ja, naar onze begrippen
waren ze erg arm, maar ze hadden één
ding, dat alle vooruitgang de mensen
niet heeft kunnen geven: ze waren vrij
en ze hadden met geen mens iets te
maken als ze daar niets voor voelden.
En zo waren er duizenden, toen. Waar
zijn ze allemaal naar toe?
Marian kon zich niet weerhouden on
rustig te worden bij hi
geoloog. Hij was inde
pessimist. En tegelijke
soort schuldgevoel, ah
zien, dat ze ergens was ingetrol
koste van anderen.
altijd zo’n beetje het
op een bescheiden manier
was, samen met Albe
vroeger zo onbewoonl
had gemaakt, dat l
wereld in de pas liep. Én tenslotte: ze
hadden toch gewoon betaald voor dit
stukje grond en voor de ruïne, die erop
stond. Ze waren nog maar pas begon
nen met afbetalen van de hypotheek,
maar het was toch hun eigendom. 'U
bekijkt de zaken wel erg triestig', zei ze.
'Wilt u nog thee? Ze vroeg het met een
metaalachtige toon, die te kennen gaf,
dat hij beter maar weer kon weggaan.
Maar daar was dan nog die liefdesge
schiedenis. ’Dus u wilt eigenlijk te
weten komen, waar dat gezin Joonis
gebleven is?
De man wandelde traag over het pad
van ronde keien naar de bosrand. De
winterse middagzon hing laag in de
lucht en het water in de sloten stond
strak in de vrieskou. Hij droeg een kort
jasje en laarzen en hij liep of hij
eigenlijk niet wist, wat hij met zijn tijd
moest beginnen en daarom maar de
omgeving van het dorp bekeek. Al te
geïnteresseerd was hij niet, want hij liep
kennelijk in gedachten en lette weinig
op wat om hem heen gebeurde. Er
gebeurde dan ook niet veel; het winter
se land lag dicht, het vee was binnen en
de straaljagers, die hoog in het heldere
blauw hun witte condensstrepen trok
ken, verdienden werkelijk
aandacht. Marian zette de Ic
ten in de opengespitte grond; ze hoop
te, dat het begin van vorst, dat die dag
ineens was ingezet, de wortels niet zou
hebben bevroren en haar niet zou
straffen voor haar nalatigheid: ze had
die planten al wel een week eerder
moeten zetten. Ze zag de man aanko
men en vroeg zich af of hij van plan was
om in het donker in het bos te gaan
lopen. Het leek haar onwaarschijnlijk.
Maar als hij niet het bos inliep, moest
hij bij haar zijn, want haar huis was het
laatste van de weg.
Terwijl ze de grond aandrukte rond de
drie jasmijnstruiken, die de hoek van
zouden moeten afsluiten,
man dichterbij en keek
bevreemd naar haar bezigheid. Hij bleef
stilstaan, maar het was of hij aarzelde
haar aan te spreken. Toen schraapte hij
zijn keel en vroeg: 'Bent u hier
bekend?
'Nee', zei Marian. 'We wonen hier pas
drie maanden en we komen uit Lim
burg.
’Dus u kent de mensen niet van wie dit
boerderijtje vroeger geweest is?
’Nee, we hebben het gekocht via een
makelaar. Maar driekwart jaar geleden
was het wel nog een boerderijtje.
’Ik zoek een familie Joonis', zei de
man. 'Die woonde hier vroeger. En ik
had niet gehoord, dat ze er niet meer
waren.
heten Versters’, zei Marian, als om
ken, dat de man dus mis
het zo ook te begrijpen,
stelde zich niet voor en keerde
om, alsof hij te kennen wilde
it hij weer wilde weggaan. Tk
’eis van het
lagen er houtblokken in voor de
n haard. Terwijl Marian haar gast
rondleidde, was ze toch wel trots op
haar interieur. De ramen waren gezellig
laag en vingen de laatste stralen van de
zon op, waardoor de kamer een warm
en goudkleurig licht ving. 'Gaat u maar
zitten zei ze uitnodigend. 'Ik zal even
de thee opschenken. Toen viel haar
ineens in, wat die man van de ketel had
gezegd. Hoe wist hij dat? 'Kende u die
ketel dan’? vroeg ze over haar schou
der?
'Ja, dat was de voerketel voor de
varkens. Hij stond in de bijkeuken op
een gemetseld onderstel, en het was
Thura’s taak om de beesten te voeren.
We hebben er ooit haar naam in
gekrast. Dat zal er nog i
'We hebben wel eens le
Marian. ’Maar we konden er niets van
maken. Thor, ofThur...
'Thura', zei hij. ’De liefdesgeschiedenis.
Hij zucht'
'Dus u
geweest vroeg
was ingeschonker,
hij zijt
hield.
'Acht jaar in verschillende bei
Toen ik ernaar toe ging,
wereld een plezier te doe
ontdekken van koperlagen in de grond
en nu ik terugkom wordt me van alle
kanten voorgehouden, dat ik eraan
meewerk de Brazilianen te bestelen.
Hij grinnikte kort. 'Daar is ook wel iets
van aan. Er zijn al kopermijnen in
bedrijf, die ik mee geëxploreerd heb. Er
wordt van alles gedaan om de indianen
aan te werven als mijnwerkers, maar ze
laten ze wonen in hutten, die veel erger
zijn, dan waar ze vroeger in huisden,
’Wij
duidelijk te maker
was. Hij scheen hc
want hij st
zich half c
geven, dat hij weer wilde we‘
geloof, dat dit stuk het enige
dorp, dat niet veranderd is.
'Is het lang geleden, dat u hier bent
geweest? vroeg Marian, om toch maar
iets te vragen. Ze was er eigenlijk niet
nieuwsgierig naar. Bovendien had ze het
druk. Over een uurtje zouden de twee
kinderen uit school komen en dan
moest ze gaan koken.
'Ja, zei hij traag, ik ben... eh... lang
weggeweest. Wel een jaar of acht. In het
buitenland. In Brazilië. Ik ben geoloog
en heb aan grondonderzoek gei
Maar ik kwam vroeger wel hier i
buurt.’ Hij grinnikte. ’Een liefde
schiedenis’, voegde hij er wat
schaamd aan toe. Tk kwam nog n
eens kijken.
Hij leek wel veertig, meende Marian, en
hij zag er uit als een vrijgeze'
’Moet u weer helemaal t
vroeg ze, eer ze erover gec
lag nogal voor de hand,
misschien eerst wel
willen.
Daar scheen hij wel oren
hebben. Zonder een woord te ze
stapte hij langs
pad op, en kwam
naam is Jacobs
Jacobs.’
’Marian Versters’, prevelde Marian, die
meteen al spijt had, nu ze zo’n vreemde
vent binnengevraagd had. Maar nu kon
ze niet meer terug en maakte er dus
maar het beste van. Ze ging voor hem
uit naar de deur en vertelde ondertus
sen: 'We hebben dit hoefje verleden jaar
gekocht en in het voorjaar zijn we met
verbouwen begonnen. We hebben er
heel veel zelf aan gedaan. Van de zomer
hebben we geslapen in de oude schuur,
maar we zijn toch nog voor de winter
klaargekomen, gelukkig.
zei i
itte.
bent acht jaar in Brazilië
Marian, toen de thee
ngeschonken. Het viel haar op, dat
ijn kopje links en onhandig vast-
Marian voelde iets van medelijden in
zich opkomen voor de reiziger, maar ze
wist toch ook niet, wat ze eraan doen
moest. Naar het gemeentehuis, dat was
natuurlijk de oplossing. Een paar tele
foontjes en ze zouden erachter zijn,
waar het huishouden gebleven was.
Met hoge stemmen en gestommel van
laarzen kwamen de kinderen binnen.
'We hebben kerststukjes gemaakt op
school’, kondigde Marleentje aan en
stak trots haar werkstuk voor zich uit:
een met veel kleurig papier beplakt
tableau, waarop met enige goede wil
Chinezen en negers en andere vreemde
naties te herkennen vielen, die harkeri
ge handen naar elkaar uitstaken. In
grote hoofdletters prijkte het woord
VREDE op het papier. 'Wat prachtig en
mooi! bewonderde Marian plichtma
tig, terwijl Marleentje op de grond haar
laarzen uitwerkte en riep: 'Waar heb je
nou mijn pantoffels weer gelaten?
Peter liet, wat bedaarder zijn kunststuk
zien: een bos met dieren die wagentjes
voorttrokken in de richting van een
ster. 'Wat zit er op die wagentjes?
vroeg Marian.
'Vuilnis! legde Peter uit. 'De dieren
ruimen alle rommel op, die de mensen
in de natuur laten slingeren. Dat doen
ze i>oor kerstmis om alles netjes schoon
te maken.
'Het om>
zei de
'Mag
stellen vrot
op een van a
woonden?
'Er woonde maar een meisje. Thura
heette ze, zoals ik al zei. En daar was ik
wel verliefd op, in die tijd. Toen ik
wegging, was ze nog niet getrouwd
maar ik had toen toch niet in mijn
hoofd om... Nou ja, toen ik in Brazilië
was, werd ze voor mij de verpersoonlij
king van alles wat blijvend is in het
leven. Ik had veel over haar gedacht.
Het is heel dwaas: ik dacht,
Amerika terugkwam, dat ik
mis dan hier zou zijn en het allemaal
weer zou vinden zoals vroeger. Ik had
beter moeten weten.
irp dan
tzien. Staf
d hij in de
irlog heel wat geld mee verdiend,
maar het was ook weer zo opgegaan. Ze
hadden twee koeien, als ik me goed
herinner, een paar varkens en kippen,
en daar deden ze het mee. De ouders
van Memke Joonis hadden dit huisje
middenin het zand van de hei neergezet
en er telkens wat aan verbouwd, zodat
het tenslotte min of meer hetzelfde
aanzicht had, als al die keuterboerde-
rijtjes. Het leek wel of het voorzichtig
uit de grond was gegroeid en het was
overal omgeven van bomen en struiken,
alsof het zich liefst maar verstopte voor
de ogen van de voorbijgangers. Maar ik
kan me niet anders herinneren of er was
altijd plaats, er was altijd rust, De
dagelijkse bedoening moest natuurlijk
worden bijgehouden, maar verder werk
ten ze zo'n beetje als ze zin hadden.
Gekocht werd er weinig, want ze
hadden dikwijls helemaal geen geld.
Maar te eten hadden ze altijd. Memke
Joonis bakte twee keer in de week
brood en daar aten ze spekvet bij met
zout. Ze hadden wat groente en fruit in
de hof en hun aardappels haalden ze uit
hun eigc~ z-
Het klonk Marian erg armoedig tn de
oren, maar ze luisterde ondanks zich
zelf toch met aandacht. Ze had nooit
geweten, waar ze eigenlijk woonde en
wat er vroeger was geweest. Interessant
toch wel!
Hij bleef voor zichzel
der eigenlijk op haar t
'Het is eigenlijk onrechtvaardig. Daar