s
i
De onzichtbare kerstman
K
s®
vuurwerk
it.'
l
PETTEN
Telefoon
21316
E
ONS KERSTVERHAAL
De prijswinnaar
HEEFT
Als van ouds
KI
KI
E>
met
hun
15
zo
H
N
in
alle
prijzen.
Wij
lachen....
„DE
Ht
2,85
het open”
zei hjj
bijna
hier
„En
Zalig Kerstfeest
op haar gebogen
SPECIALE
Damesblouses
een
1
I IAM- 2
IsTwaATL
C. RIBBIUS
„Vindt
tj macl
naast aan 1
schenken, i
i het
ge
baar
klaar
Rep.
in
KERSTSTUKJES
PLANTEN
DENNENTAKKEN
HANDSCHOENEN
en SHAWLS
Lange mouw met
ingeweven dessins
slechts 5,95
h
fl
Herstaanbieding
Fabriekspartij
zeer mooie poplin
en
KERSTBOMEN
een i
oom
me. Ik
voor
s ge-
ichte
het
fi
h
„De Nieuwe Ster”
Enschotsestraat 176.
alle
was
e er-
lK
G
M
G
FC
RC
CF
CF
Ml
Gf
Al
GI
logelijk kor
ivond niet
wagen,
n? Zou
ens voor
te
lijke
met
gezin
zoude
EEN GEWELDIG
ASSORTIMENT
Knopen
Ceintuurs
vreugde
vreugd,
ging.
„De Bonneterie’’
Piusplein 18
Tel. 25381
met
ligt
ikt in
lui. van
Stolbergstr. 12
Tel. 24782
W. v. d. LOOIJ
ALLEEN VAN GOED
U PLEZIER
Fa. DERKSEN
GOIRKESTR. 53 b
Tel. 20113
bezorgen
thuis.
m doel had’
ogenblikken,
srd de kwel-
s
Een grandioos artikel van
Itijd met die
rm! Ze zijn im-
ik! Ze hebben
ren zijn niet
t vruchteloos!
s cadeau, dat
geven”, zei hij.
:h keek ze naar
vreemde,
Maarten,
kén het
ZE 1
hun di
iet en plek op
i. Het De wag<
I haar
tar te
liefde,
meer
Alle kleuren
ROCK AND ROLL
KOUSEN
in Kousenhuis
„DE HERTOG”
Hertogstraat 25
Tilburg.
Prijs vanaf
rustte
ichtte.
x kwam, dat ze het Kindje
wikkelde en tegen haar
kunnen bereiken
i een glimlach om
i deden
st licht
ten 1
De onzinadvertentie in ons vorige
nummer werd geplaatst door de firma
Van letsel, Poelier, Telegraafstraat 4»
in Tilburg. Zij luidde: Gefileerde diep-
vries-patrijspoorten rechtstreeks geïm
porteerd uit Nova Zembla. De gordijn
tjes hangen er nog voor.
De prijs, een zwaar vet konijn werd
beschikbaar gesteld door de firma Van
lersei en toegekend aan Mevr. C. Ge-
boers, Ringbaan Oost 129, Tilburg.
Proficiat.
het niet heerlijk zijn, om
die te arm en te ongeil
nog aan sprookjes te
voor één avond een i
maken?” had hij Euu
-*•'oren zeggen.
SE
lage.
TERWIJL HIJ DAAR nog stilletjes
van alle schatten stond te genieten, be
gon er een heerlijke baklucht t
door te dringen. JÏarja moes.
keuken bezig zijn. Er was nog een
heleboel te bakken en te braden, dat
ook door de onzichtbare Kerstman rond
gebracht zou moeten worden.
Marja... Ze was het enige punt in zijn
leven, waar hij niet goed raad mee
wist en waarvoor noch Emmie, noch
God hem de oplossing had willen
geven. Waarom kon hij zoveel mensen
gelukkig maken en rijkelijk aan hen
uitdelen terwijl hij niet bij machte was,
Marja, die hem het naast aan het hart
lag, dat énige te schenken, waaraan
haar hart behoefte had.
Hij had zijn huis voor haar open ge
zet. Materieel ontbrak het haar aan
niets, maar hij had nog nooit in al die
zat bij
r handt
>m was
rlicht
naar één
ipad lag.
Dat klei-
afleggen.
land en
j de haard met een
len. Maar ze las niet,
“s dood. De kamer
v.it door de gloed van
IN GEDACHTEN 1
smalle pad terug naar
maan wierp een zilveracht
hem heen, dat de hele w
wezenlijk maakte. De
kant leken op g
Toen gebeurde het,
vanuit die grotten
hoorde opstijgen. Het was
ten van een heel jong lar
het meest droevige de i
dat hg ooit gehoord
Hg' boog de takken opzij en
ich naar de plaats vanwaar dit
mant
binne
ideltje t
voelde
zond een stn
mededogen dc
KWAMEN nooit meer thuis met
irietjes. Een verraderlgk gladde
op het wegdek werd hun noodlot,
wagen slipte juist op het ogenblik,
dat er van de andere kant een zware
bus naderde. Pas toen zij zelf buiten
levensgevaar was, werd Marja heel
voorzichtig meegedeeld, dat zij de
levensweg verder alleen af zou moeten
leggen. Man en kind waren van haar
weggenomen op die vreselijke kerst
dag....
Oom Maarten, de broer van
vader, was de enige familie, die
zat. Hij haalde haar bij zich
kasteeltje. De mensen van het
ren blij voor de oude jonker,
het ook door zulke droevige
heden, hij kreeg nu toch weer
schap. Maarten hoopte, dat hij
Marja zou kunnen doen. En
ook wat hij kon, om haar -
weer aan te wakkeren, maar hij be
reikte haar innerlijk niet.
,,Als ik maar weer een doel
klaagde ze in de zeldzame-v’
als het haar te zwaar werd
lingen alleen te verwerken.
voor te leven en te zorgen. Ie™,
mij nodig heeft, ziet u. Het leven is zo
- "een maar T
van jezel
id gegeven. Ook
Zij deed
ondankbar
al zijn zorg en 1
m.u.u.r «mar ogen konden niet
zijn,
wéér
zachte
voor, dat het
mensen, die e-
een wonder te
door hun nood
loren hebben jii
geloven, als zij i
tóch bestaat....’’
En zo was er een nieuwe vervulling proeven,
in Maarten Eringa’s leven gekomen. Dat ontn
Niet alléén met Kerstmis, maar altijd
als het nodig was, zorgde hij voor het
stille, kleine wonder, door vreugde te
schenken in gezinnen, waar zó weinig
vreugde heerste, dat men aan die
vreugdeloosheid langzaam ten onder
“-°*onmétëlt
wijsheid en liefde tenslotte toch
mogelijkheid verschafte, Marja te
ven, wat zij nodig had
Om het halsje van het kind ontdekte
hij een wit kaartje. Bij het licht van de
maan kon hij ontcijferen, wat erop
stond: „Wees goed voor mij.” „Ze zal
- je zijn”, fluisterde hij, terwijl
tranen hem over de wangen dropen.
Hg wikkelde het kindje voorzichtig
zeer in de doek en legde het in het
Met de mand op zijn
hij achter in de auto
loze baby, heel alleen en onbeschermd
in de kerstnacht daar neergelegd door
God weet, welke wanhopige moeder. Of
was het God zelf, die het kindje hier
neergelegd had, opdat Maarten Eringa
het zou vinden.... en aan Marja zou
kunnen schenken. Een grote deemoed
kwam over hem, terwijl hij zijn hoofd
over het kindje heen boog. De zachte
wind speelde door zijn dunne witte
haar. In de verte begonnen de' kerst
klokken door de stilte te zingen.
Het was een ogenblik van onbeschrijf
lijke verhevenheid, waarin Maarten
Eringa de absolute deemoed bezit van
zich voelde nemen. En uit die deemoed
steeg een bovenaards geluk omhoog,
omdat hij dit kind had mogen vinden.
Omdat God hem in zijn onmetelijke
wijsheid en liefde tenslotte toch de
mogelijkheid verschafte, Marja te ge
ven, wat zij nodig had..
Om het halsje
VERMOEDEN de a
lorp, wie de onzi
uie hen en hun kir
bedenkt? Maarten weet
het kan hem ook niet veel s
gaat immers niet om
gaat om de geschenk
dat aan geen enke
ook, met Kerstmis
warmte voorbij gaan.
vergeten worden bij dit
Jde en goedheid. Zéker de
die het immers louter van
moeten hebben. Sinds de
I vrouw, toen Maarten Erinj
op het kasteeltje achterbil
mensen zich wat bezorgd
jonker gemaakt. Maar t
rechte. Hij mocht in sommi
dan al wat zonderling zijn
hij mocht soms in een andere,
wereld schijnen te vertoeven,
geest bleef helder en in zijn 1
hij de stille,
grootste geluk
r, hij
engelachtig zachte vrouw
ir hij zich bewoog en niemr-
vaak hij nog alt„.
lachtjes met m„ nodig heeft. Iet ^et
met haar te delen dor en zmloos als het aller
inge inval te ver- 8t^ dinstandhouding
raad te vragen. ^rjihad haar een hondl g.
i opstand gekomen dat had ",et geholpen. Zg
eiste niet op. be8t weI’ om, n:et ond
nemen. En hij ^hynen v<x>r al T Jorg
dat al was Maar haar °"en konden
1 haar hei
hi het
dorp wa-
Al was
omstandig-
sr gezel-
iets voor
hij dééd
levenswil
1 jaren méér kunnen bereiken dan de
schaduw van een glimlach om haar
droevige mond. Haar ogen deden nooit
mee. In haar ogen was het licht en de
blijheid gestorven op die vreselgke dag,
drie jaar geleden.
Precies drie jaar geleden....
Met haar man en kleine baby had ze
op kerstdag met de auto een toertje
gemaakt. Zomaar een plezierritje om
dat het buiten zo mooi was met de be
sneeuwde dennen en omdat ze zo ge
lukkig waren met alles, wat ze
bezaten: elkaar, hun kindje, hun heer-
Igk veilig thuis, waar de ker-"'*
deze dag klaar stond en ze straks
lichtjes zouden laten branden, als ze
thuis kwamen....
ZACHT maakte Maarten Eringa de
en en liep naar de grote
was daar toegewijd be-
Iroeg een witte jasschort, waar-
aar gezichtje nog smaller en
liep hij langs het
naar de auto. De
Iverachtig licht om
hele wereld zo on-
De struiken langs de
geheimzinnige grotten,
et, dat Maarten Eringa
een zacht geluidje
Het was als het bla-
jong lammetje. Het
-evige de hulpeloze ge-
ooit gehoord had.
de takken opzij en bukte
te zijn gewekt zich naar de plaats vanwaar dit dunne
schimmige land, stemmetje kwam. Een manestraal gleed
>efde, verlaten te de grot van struiken binnen. Hij zag
het kleine, witte bundeltje en nam het
in zijn armen. Het voelde warm en
levend aan en zond een stroom van
wijd en bevend mededogen door hem
heen.
Het waa een kind. Een kleine, hulpe-
TILBUBG
MARJA
boek in haar
De kerst boon
werd slechts verli
het houtvuur.
rit ,,Ik breng je het mooiste
n,an iemand je ooit kan
Met haar vage glimlach
hem op.
„Ja oom.”
Hij zette het mandje in haar schoot.
Het kindje was stil. Geen geluid werd
gehoord.
„Maak
ademloos.
Haar vingers tilden het deksel op.
Tussen witte doeken lag daar het klei
ne kind. Toen het de warmte van het
vuur over zich voelde stralen, sloeg het
heel even de oogjes op. Twee kleine,
blauwe, heldere sterretjes„Wie....
wat...” hijgde Marja.
„Het is een geschenk van God v
jou, om je weer een levensdoel te
ven”, zei Maarten Eringa met zat
plechtigheid. „Lees, wat er op
kaartje om zijn hals staat. Hij vraagt
of je goed voor hem wilt zijn.”
Ze sloeg de handen voor het gezicht.
De tranen begonnen over haar wangen
te stromen. Eindelijk na drie jaar kon
ze huilen.
Zijn hand rust
hoofd. Hij wacht;.
Het ogenblik k“
uit zijn doeken
borst koesterde.
„Mijn jongen.... mijn kleine jongen...’’
hoorde hij haar fluisteren. Na zich lan
ge tijd met het kindje bezig gehouden
te hebben en het gekoesterd en tere
woordjes toegefluisterd te hebben, hief
ze haar ogen naar Maarten Eringa op.
De lach was er stralend in terug ge
komen. Een lach, zo innig zo zacht,
zo vol onbeschrijflijke verrukking, dat
hg' de adem erbij in moest houden.
„Oom Maarten”, zei ze zacht. „Is
het geen wónder? Op Kerstmis. Juist
op Kerstmis, nadat ik dacht, dat ik
mijn levenlang geen Kerstmis meer zou
kunnen vieren en nooit meer aan
licht van Kerstmis zou kunnen
loven.” Hij sloeg zijn arm om 1
heen en om het kindje.
„Laten we de kaarsjes aansteken,
Marja”, zei hij stil.
(Nad nik verboden)
IN DE STUDEERKAMER van de
oude jonker Igkt het wel een speelgoed
winkel. Maarten Eringa staat met de
handen in de zakken van zijn man
chester jasje naar de uitstalling te kij
ken. Vanmorgen heeft de bode de hele
zending, die hg vorige week in de stad
zo zorgvuldig heeft uitgezocht en ge
kocht, af geleverd. En Maarten Eringa,
of de oude jonker, zoals iedereen in het
dorp hem noemt is dadelijk aan het
uitpakken en sorteren gegaan.
Op het fijne, oude gezicht met het
netwerk van geëtste groefjes ligt een
gelukkige glans, als hij bedenkt in hoe
veel gezinnen hij morgen met kerst
avond weer vreugde gaat brengen.
VERMOEDEN de arme mensen van
L het dorp, wie de onzichtbare Kerstman
j is, die hen en hun kinderen elk jaar
- -“t het niet
veel schelen.
de géver. Het
iken. Het gaat erom,
kei huisje, hoe arm
3 het licht en de
Niemand mag
feest van vre-
armen niet,
i Gods genade
dood van zijn
inga kinderloos
leef, hebben de
d om de oude
toch ten on-
lige dingen
geworden
dere, verre
Maartens
hart droeg
rustige vrede, die het
van een mens uitmaakt.
Zeker, hij miste de aanwezigheid van
zijn engelachtig zachte vrouw overal,
waar hij zich bewoog en niemand zou
ooit weten, hoe vaak hij nog altijd haar
naam riep en zachtjes met haar praat
te, als de behoefte hem te machti
werd, zijn gedachten n
of haar een plotselii
tellen.... of haar om
Maar hij was nooit in
tegen haar verlies. Hij
wat God tot zich wil nemen,
was ervan overtuigd, dat al was
Emmie ook niet meer bij hem, zij hem
toch nimmer alleen zou laten. Nog al
tijd was zij het, die hem inspireerde,
aanmoedigde en in moeilijke ogenblik
ken op de been hield. Was zij het nie*
óók die hem ingefluisterd had, om
voor onzichtbare Kerstman te gaan
spelen?
„Moet het niet heerlijk zijn, om voor
mensen, die te arm en te ongelukkig
om nog aan sprookjes te durven
>ven, voor één avond een sprookje
ir te maken?” had hij Emmie’s
stem horen zeggen. „Stel je kamerdeur oper
lat het in je vermogen ligt, de keuken Marja
er het minst op hopen zig droeg ee
bereidenZullen zij, die boVen haar gez
het geloof in God ver- bleker leek
üet weer aan Hem gaan Kom je me
merken, dat het wond'.*»- -
niet ieder mens troost voor eigen leed
in het geluk, dat hij anderen sehenkt?
Heb ik dat zelf niet ondervonden? Het
moét je goed doen, als je weet en
merkt, hoeveel vreugde je, zonder zelf
gezien te worden, in de huisjes van al
die arme mensen brengt.”
„Arm!” riep ze nog alt
vreemde, ijle stem. „4rr
mers veel rijker dan
hun kinderenHun arme
leeg. Hun hart klopt niet
Hoe kunnen ze arm zijn!”
Hij hoorde het geluid van een ge-
;rstboom op smoorde snik. Maar hij kon haar ge-
straks de zicht niet zien .want ze had zich omge
draaid en liep de kamer uit.
komt U bij PIUSPLEIN 3 terecht Ph. HOENDERVANGERS
me helpen inpakken, als je
klaar bent?” vroeg hij opgewekt.
mag ik wat van al het lekkers
i, dat je aan het bakken bent?”
„..troerend bleke glimlachje, waar
aan haar ogen vreemd bleven, gleed
om haar mond.
„Ja oom”, zei ze stil. Hij wist i
dit waren de moeilijkste dagen van
jaar. Kerstmis zou voor haar
verbonden blijven met de onbe„_..
lijke pijn van de bitterste aller mense
lijke herinneringen. Later hielp ze hem
inpakken. Hij probeerde opgewekt
haar te praten vertelde van de
gezinnen, waar alle geschenken terecht
zouden komen. Hij trachtte haar de
beelden van geluk en vreugde, die daar
bij het uitpakken zouden heersen, voor
te toveren.
En zoals altijd deed Marja haar best.
Ze toonde belangstelling; ze deed soms
een vraag; maar toch scheen haar
geest zo ver weg te zijn. Ergens waar
Maarten haar onmogelijk kon bereiken.
„Wil je morgenavond niet eens met
ieten, be- me meegaan met de wagen, om de
tot hem pakjes rond te brengen? Zou je het
est in de njet jeuk vinden, ook eens voor dat on
zichtbare Kerstmannetje te spelen,
Marja?” Hij waagde de vraag in een
plotseling niet te onderdrukken behoef
te, haar eindelijk weer eens echt ge
lukkig te zien.
Ze hief het hoofd op. Er lag schrik was 1
en afweer in haar ogen. Maar in elk luid,
geval scheen ze op de een of andere
manier toch tot leven te zijn gewekt
en dat beangstigend
waar ze zo vaak vertoefde,
hebben.
„Néé,” riep ze met
schrille stem. „Nee,
vraag dat niet van
niet!”
„Maar kind,” zei hij mild.
AUTORIJSCHOOL
L. v. d. PAS-
ZOONTJENS
De nieuwste V.W.’s
’60
Groeseindstraat 27
Tel- 25985
Gratis theorieles mat
projectie
laan
tond:
>ed voor
3 tranen
wikk
weer in de d<
lege mandje.
knieën ging
zitten.
MR. ERINGA bleef alleen bg
cadeaus en kleurige pakjes. Ineens
het echte plezier eraf. Wat had je
i, om voor iedereen een onzicht1:
kerstman te kunnen zijn, als je de
éne, die je het innigst wenste gelukkig
te maken, met berooide handen moest
laten staan?
Toen ze aan tafel gingen, had Marja go«
zich weer hersteld. Het glimlachje, dat de
hem méér pijnigde dan haar tranen,
lag weer om haar mond. Haar ogen
waren als de gesloten vensters van een
huis, waarin alle lichten gedoofd zgn....
Om 7 uur ’s avonds ging Maarten
de kwel- ®rinSa °P we8- Hij zat naast de chauf-
„Iets om feur- De hele achterruimte van de auto
iets wat la& opgestapeld met pakjes lekkernijen,
-- kleren, etenswaren. Toch 'maakten ze
“be- °P zo’n avond wel 3 of 4 ritten, omdat
jy alles ónmogelijk tegelgk vervoerd kon
Ook worden.
Thuis in zgn eigen huiskamer stond
de grote kerstboom. Maar hij wist, dat
Marja de kaarsjes niet zou aansteken.
Als hij straks zelf de boom ontstak,
zou ze haar blik er hardnekkig van af
wenden. Ze zou hem bedanken voor de
mooie cadeaus, die hij zoals elk jaar
zou geven en waar hij zich eigenlijk
voor schaamde, omdat ze in zijn ogen
zo schamel waren. En dan zou ze zo
gauw mogelijk naar bed gaan
Hij zuchtte zachtjes. Hij zou alles zo
snel mogelgk afdoen vanavond. Voor
het eerst voelde hij zich moe. Of was
het alleen ontmoedigd?
Om half negen werd de laatste rit
ondernomen. De onzichtbare Kerstm
had ook dit jaar weer zijn taak
bracht. Hij moest alleen nog naar
huisje, dat aan een smal zandp-J
waar de auto niet kon rijden.
ne eindje moest hij te voet
Hij stapelde de pakjes in een ms
ging op weg.
Voor de deur van het huisje werden
alle verrassingen netjes uitgestald. Nu
hard op de deur kloppen en zich dan
haastig in de schaduw terug trekken.
Dit was het armste gezin uit het dorp.
Er waren 10 kinderen. De ouders
het, wisten nauwelijks hoe zij al die mond-
het jes open moesten houden. Maar Marja
voor haar altijd zou zeggen, dat ze rijk waren. Rijk
de onbeschrijf- met alle tien hun kinderen.