s i De onzichtbare kerstman K s® vuurwerk it.' l PETTEN Telefoon 21316 E ONS KERSTVERHAAL De prijswinnaar HEEFT Als van ouds KI KI E> met hun 15 zo H N in alle prijzen. Wij lachen.... „DE Ht 2,85 het open” zei hjj bijna hier „En Zalig Kerstfeest op haar gebogen SPECIALE Damesblouses een 1 I IAM- 2 IsTwaATL C. RIBBIUS „Vindt tj macl naast aan 1 schenken, i i het ge baar klaar Rep. in KERSTSTUKJES PLANTEN DENNENTAKKEN HANDSCHOENEN en SHAWLS Lange mouw met ingeweven dessins slechts 5,95 h fl Herstaanbieding Fabriekspartij zeer mooie poplin en KERSTBOMEN een i oom me. Ik voor s ge- ichte het fi h „De Nieuwe Ster” Enschotsestraat 176. alle was e er- lK G M G FC RC CF CF Ml Gf Al GI logelijk kor ivond niet wagen, n? Zou ens voor te lijke met gezin zoude EEN GEWELDIG ASSORTIMENT Knopen Ceintuurs vreugde vreugd, ging. „De Bonneterie’’ Piusplein 18 Tel. 25381 met ligt ikt in lui. van Stolbergstr. 12 Tel. 24782 W. v. d. LOOIJ ALLEEN VAN GOED U PLEZIER Fa. DERKSEN GOIRKESTR. 53 b Tel. 20113 bezorgen thuis. m doel had’ ogenblikken, srd de kwel- s Een grandioos artikel van Itijd met die rm! Ze zijn im- ik! Ze hebben ren zijn niet t vruchteloos! s cadeau, dat geven”, zei hij. :h keek ze naar vreemde, Maarten, kén het ZE 1 hun di iet en plek op i. Het De wag< I haar tar te liefde, meer Alle kleuren ROCK AND ROLL KOUSEN in Kousenhuis „DE HERTOG” Hertogstraat 25 Tilburg. Prijs vanaf rustte ichtte. x kwam, dat ze het Kindje wikkelde en tegen haar kunnen bereiken i een glimlach om i deden st licht ten 1 De onzinadvertentie in ons vorige nummer werd geplaatst door de firma Van letsel, Poelier, Telegraafstraat 4» in Tilburg. Zij luidde: Gefileerde diep- vries-patrijspoorten rechtstreeks geïm porteerd uit Nova Zembla. De gordijn tjes hangen er nog voor. De prijs, een zwaar vet konijn werd beschikbaar gesteld door de firma Van lersei en toegekend aan Mevr. C. Ge- boers, Ringbaan Oost 129, Tilburg. Proficiat. het niet heerlijk zijn, om die te arm en te ongeil nog aan sprookjes te voor één avond een i maken?” had hij Euu -*•'oren zeggen. SE lage. TERWIJL HIJ DAAR nog stilletjes van alle schatten stond te genieten, be gon er een heerlijke baklucht t door te dringen. JÏarja moes. keuken bezig zijn. Er was nog een heleboel te bakken en te braden, dat ook door de onzichtbare Kerstman rond gebracht zou moeten worden. Marja... Ze was het enige punt in zijn leven, waar hij niet goed raad mee wist en waarvoor noch Emmie, noch God hem de oplossing had willen geven. Waarom kon hij zoveel mensen gelukkig maken en rijkelijk aan hen uitdelen terwijl hij niet bij machte was, Marja, die hem het naast aan het hart lag, dat énige te schenken, waaraan haar hart behoefte had. Hij had zijn huis voor haar open ge zet. Materieel ontbrak het haar aan niets, maar hij had nog nooit in al die zat bij r handt >m was rlicht naar één ipad lag. Dat klei- afleggen. land en j de haard met een len. Maar ze las niet, “s dood. De kamer v.it door de gloed van IN GEDACHTEN 1 smalle pad terug naar maan wierp een zilveracht hem heen, dat de hele w wezenlijk maakte. De kant leken op g Toen gebeurde het, vanuit die grotten hoorde opstijgen. Het was ten van een heel jong lar het meest droevige de i dat hg ooit gehoord Hg' boog de takken opzij en ich naar de plaats vanwaar dit mant binne ideltje t voelde zond een stn mededogen dc KWAMEN nooit meer thuis met irietjes. Een verraderlgk gladde op het wegdek werd hun noodlot, wagen slipte juist op het ogenblik, dat er van de andere kant een zware bus naderde. Pas toen zij zelf buiten levensgevaar was, werd Marja heel voorzichtig meegedeeld, dat zij de levensweg verder alleen af zou moeten leggen. Man en kind waren van haar weggenomen op die vreselijke kerst dag.... Oom Maarten, de broer van vader, was de enige familie, die zat. Hij haalde haar bij zich kasteeltje. De mensen van het ren blij voor de oude jonker, het ook door zulke droevige heden, hij kreeg nu toch weer schap. Maarten hoopte, dat hij Marja zou kunnen doen. En ook wat hij kon, om haar - weer aan te wakkeren, maar hij be reikte haar innerlijk niet. ,,Als ik maar weer een doel klaagde ze in de zeldzame-v’ als het haar te zwaar werd lingen alleen te verwerken. voor te leven en te zorgen. Ie™, mij nodig heeft, ziet u. Het leven is zo - "een maar T van jezel id gegeven. Ook Zij deed ondankbar al zijn zorg en 1 m.u.u.r «mar ogen konden niet zijn, wéér zachte voor, dat het mensen, die e- een wonder te door hun nood loren hebben jii geloven, als zij i tóch bestaat....’’ En zo was er een nieuwe vervulling proeven, in Maarten Eringa’s leven gekomen. Dat ontn Niet alléén met Kerstmis, maar altijd als het nodig was, zorgde hij voor het stille, kleine wonder, door vreugde te schenken in gezinnen, waar zó weinig vreugde heerste, dat men aan die vreugdeloosheid langzaam ten onder “-°*onmétëlt wijsheid en liefde tenslotte toch mogelijkheid verschafte, Marja te ven, wat zij nodig had Om het halsje van het kind ontdekte hij een wit kaartje. Bij het licht van de maan kon hij ontcijferen, wat erop stond: „Wees goed voor mij.” „Ze zal - je zijn”, fluisterde hij, terwijl tranen hem over de wangen dropen. Hg wikkelde het kindje voorzichtig zeer in de doek en legde het in het Met de mand op zijn hij achter in de auto loze baby, heel alleen en onbeschermd in de kerstnacht daar neergelegd door God weet, welke wanhopige moeder. Of was het God zelf, die het kindje hier neergelegd had, opdat Maarten Eringa het zou vinden.... en aan Marja zou kunnen schenken. Een grote deemoed kwam over hem, terwijl hij zijn hoofd over het kindje heen boog. De zachte wind speelde door zijn dunne witte haar. In de verte begonnen de' kerst klokken door de stilte te zingen. Het was een ogenblik van onbeschrijf lijke verhevenheid, waarin Maarten Eringa de absolute deemoed bezit van zich voelde nemen. En uit die deemoed steeg een bovenaards geluk omhoog, omdat hij dit kind had mogen vinden. Omdat God hem in zijn onmetelijke wijsheid en liefde tenslotte toch de mogelijkheid verschafte, Marja te ge ven, wat zij nodig had.. Om het halsje VERMOEDEN de a lorp, wie de onzi uie hen en hun kir bedenkt? Maarten weet het kan hem ook niet veel s gaat immers niet om gaat om de geschenk dat aan geen enke ook, met Kerstmis warmte voorbij gaan. vergeten worden bij dit Jde en goedheid. Zéker de die het immers louter van moeten hebben. Sinds de I vrouw, toen Maarten Erinj op het kasteeltje achterbil mensen zich wat bezorgd jonker gemaakt. Maar t rechte. Hij mocht in sommi dan al wat zonderling zijn hij mocht soms in een andere, wereld schijnen te vertoeven, geest bleef helder en in zijn 1 hij de stille, grootste geluk r, hij engelachtig zachte vrouw ir hij zich bewoog en niemr- vaak hij nog alt„. lachtjes met m„ nodig heeft. Iet ^et met haar te delen dor en zmloos als het aller inge inval te ver- 8t^ dinstandhouding raad te vragen. ^rjihad haar een hondl g. i opstand gekomen dat had ",et geholpen. Zg eiste niet op. be8t weI’ om, n:et ond nemen. En hij ^hynen v<x>r al T Jorg dat al was Maar haar °"en konden 1 haar hei hi het dorp wa- Al was omstandig- sr gezel- iets voor hij dééd levenswil 1 jaren méér kunnen bereiken dan de schaduw van een glimlach om haar droevige mond. Haar ogen deden nooit mee. In haar ogen was het licht en de blijheid gestorven op die vreselgke dag, drie jaar geleden. Precies drie jaar geleden.... Met haar man en kleine baby had ze op kerstdag met de auto een toertje gemaakt. Zomaar een plezierritje om dat het buiten zo mooi was met de be sneeuwde dennen en omdat ze zo ge lukkig waren met alles, wat ze bezaten: elkaar, hun kindje, hun heer- Igk veilig thuis, waar de ker-"'* deze dag klaar stond en ze straks lichtjes zouden laten branden, als ze thuis kwamen.... ZACHT maakte Maarten Eringa de en en liep naar de grote was daar toegewijd be- Iroeg een witte jasschort, waar- aar gezichtje nog smaller en liep hij langs het naar de auto. De Iverachtig licht om hele wereld zo on- De struiken langs de geheimzinnige grotten, et, dat Maarten Eringa een zacht geluidje Het was als het bla- jong lammetje. Het -evige de hulpeloze ge- ooit gehoord had. de takken opzij en bukte te zijn gewekt zich naar de plaats vanwaar dit dunne schimmige land, stemmetje kwam. Een manestraal gleed >efde, verlaten te de grot van struiken binnen. Hij zag het kleine, witte bundeltje en nam het in zijn armen. Het voelde warm en levend aan en zond een stroom van wijd en bevend mededogen door hem heen. Het waa een kind. Een kleine, hulpe- TILBUBG MARJA boek in haar De kerst boon werd slechts verli het houtvuur. rit ,,Ik breng je het mooiste n,an iemand je ooit kan Met haar vage glimlach hem op. „Ja oom.” Hij zette het mandje in haar schoot. Het kindje was stil. Geen geluid werd gehoord. „Maak ademloos. Haar vingers tilden het deksel op. Tussen witte doeken lag daar het klei ne kind. Toen het de warmte van het vuur over zich voelde stralen, sloeg het heel even de oogjes op. Twee kleine, blauwe, heldere sterretjes„Wie.... wat...” hijgde Marja. „Het is een geschenk van God v jou, om je weer een levensdoel te ven”, zei Maarten Eringa met zat plechtigheid. „Lees, wat er op kaartje om zijn hals staat. Hij vraagt of je goed voor hem wilt zijn.” Ze sloeg de handen voor het gezicht. De tranen begonnen over haar wangen te stromen. Eindelijk na drie jaar kon ze huilen. Zijn hand rust hoofd. Hij wacht;. Het ogenblik k“ uit zijn doeken borst koesterde. „Mijn jongen.... mijn kleine jongen...’’ hoorde hij haar fluisteren. Na zich lan ge tijd met het kindje bezig gehouden te hebben en het gekoesterd en tere woordjes toegefluisterd te hebben, hief ze haar ogen naar Maarten Eringa op. De lach was er stralend in terug ge komen. Een lach, zo innig zo zacht, zo vol onbeschrijflijke verrukking, dat hg' de adem erbij in moest houden. „Oom Maarten”, zei ze zacht. „Is het geen wónder? Op Kerstmis. Juist op Kerstmis, nadat ik dacht, dat ik mijn levenlang geen Kerstmis meer zou kunnen vieren en nooit meer aan licht van Kerstmis zou kunnen loven.” Hij sloeg zijn arm om 1 heen en om het kindje. „Laten we de kaarsjes aansteken, Marja”, zei hij stil. (Nad nik verboden) IN DE STUDEERKAMER van de oude jonker Igkt het wel een speelgoed winkel. Maarten Eringa staat met de handen in de zakken van zijn man chester jasje naar de uitstalling te kij ken. Vanmorgen heeft de bode de hele zending, die hg vorige week in de stad zo zorgvuldig heeft uitgezocht en ge kocht, af geleverd. En Maarten Eringa, of de oude jonker, zoals iedereen in het dorp hem noemt is dadelijk aan het uitpakken en sorteren gegaan. Op het fijne, oude gezicht met het netwerk van geëtste groefjes ligt een gelukkige glans, als hij bedenkt in hoe veel gezinnen hij morgen met kerst avond weer vreugde gaat brengen. VERMOEDEN de arme mensen van L het dorp, wie de onzichtbare Kerstman j is, die hen en hun kinderen elk jaar - -“t het niet veel schelen. de géver. Het iken. Het gaat erom, kei huisje, hoe arm 3 het licht en de Niemand mag feest van vre- armen niet, i Gods genade dood van zijn inga kinderloos leef, hebben de d om de oude toch ten on- lige dingen geworden dere, verre Maartens hart droeg rustige vrede, die het van een mens uitmaakt. Zeker, hij miste de aanwezigheid van zijn engelachtig zachte vrouw overal, waar hij zich bewoog en niemand zou ooit weten, hoe vaak hij nog altijd haar naam riep en zachtjes met haar praat te, als de behoefte hem te machti werd, zijn gedachten n of haar een plotselii tellen.... of haar om Maar hij was nooit in tegen haar verlies. Hij wat God tot zich wil nemen, was ervan overtuigd, dat al was Emmie ook niet meer bij hem, zij hem toch nimmer alleen zou laten. Nog al tijd was zij het, die hem inspireerde, aanmoedigde en in moeilijke ogenblik ken op de been hield. Was zij het nie* óók die hem ingefluisterd had, om voor onzichtbare Kerstman te gaan spelen? „Moet het niet heerlijk zijn, om voor mensen, die te arm en te ongelukkig om nog aan sprookjes te durven >ven, voor één avond een sprookje ir te maken?” had hij Emmie’s stem horen zeggen. „Stel je kamerdeur oper lat het in je vermogen ligt, de keuken Marja er het minst op hopen zig droeg ee bereidenZullen zij, die boVen haar gez het geloof in God ver- bleker leek üet weer aan Hem gaan Kom je me merken, dat het wond'.*»- - niet ieder mens troost voor eigen leed in het geluk, dat hij anderen sehenkt? Heb ik dat zelf niet ondervonden? Het moét je goed doen, als je weet en merkt, hoeveel vreugde je, zonder zelf gezien te worden, in de huisjes van al die arme mensen brengt.” „Arm!” riep ze nog alt vreemde, ijle stem. „4rr mers veel rijker dan hun kinderenHun arme leeg. Hun hart klopt niet Hoe kunnen ze arm zijn!” Hij hoorde het geluid van een ge- ;rstboom op smoorde snik. Maar hij kon haar ge- straks de zicht niet zien .want ze had zich omge draaid en liep de kamer uit. komt U bij PIUSPLEIN 3 terecht Ph. HOENDERVANGERS me helpen inpakken, als je klaar bent?” vroeg hij opgewekt. mag ik wat van al het lekkers i, dat je aan het bakken bent?” „..troerend bleke glimlachje, waar aan haar ogen vreemd bleven, gleed om haar mond. „Ja oom”, zei ze stil. Hij wist i dit waren de moeilijkste dagen van jaar. Kerstmis zou voor haar verbonden blijven met de onbe„_.. lijke pijn van de bitterste aller mense lijke herinneringen. Later hielp ze hem inpakken. Hij probeerde opgewekt haar te praten vertelde van de gezinnen, waar alle geschenken terecht zouden komen. Hij trachtte haar de beelden van geluk en vreugde, die daar bij het uitpakken zouden heersen, voor te toveren. En zoals altijd deed Marja haar best. Ze toonde belangstelling; ze deed soms een vraag; maar toch scheen haar geest zo ver weg te zijn. Ergens waar Maarten haar onmogelijk kon bereiken. „Wil je morgenavond niet eens met ieten, be- me meegaan met de wagen, om de tot hem pakjes rond te brengen? Zou je het est in de njet jeuk vinden, ook eens voor dat on zichtbare Kerstmannetje te spelen, Marja?” Hij waagde de vraag in een plotseling niet te onderdrukken behoef te, haar eindelijk weer eens echt ge lukkig te zien. Ze hief het hoofd op. Er lag schrik was 1 en afweer in haar ogen. Maar in elk luid, geval scheen ze op de een of andere manier toch tot leven te zijn gewekt en dat beangstigend waar ze zo vaak vertoefde, hebben. „Néé,” riep ze met schrille stem. „Nee, vraag dat niet van niet!” „Maar kind,” zei hij mild. AUTORIJSCHOOL L. v. d. PAS- ZOONTJENS De nieuwste V.W.’s ’60 Groeseindstraat 27 Tel- 25985 Gratis theorieles mat projectie laan tond: >ed voor 3 tranen wikk weer in de d< lege mandje. knieën ging zitten. MR. ERINGA bleef alleen bg cadeaus en kleurige pakjes. Ineens het echte plezier eraf. Wat had je i, om voor iedereen een onzicht1: kerstman te kunnen zijn, als je de éne, die je het innigst wenste gelukkig te maken, met berooide handen moest laten staan? Toen ze aan tafel gingen, had Marja go« zich weer hersteld. Het glimlachje, dat de hem méér pijnigde dan haar tranen, lag weer om haar mond. Haar ogen waren als de gesloten vensters van een huis, waarin alle lichten gedoofd zgn.... Om 7 uur ’s avonds ging Maarten de kwel- ®rinSa °P we8- Hij zat naast de chauf- „Iets om feur- De hele achterruimte van de auto iets wat la& opgestapeld met pakjes lekkernijen, -- kleren, etenswaren. Toch 'maakten ze “be- °P zo’n avond wel 3 of 4 ritten, omdat jy alles ónmogelijk tegelgk vervoerd kon Ook worden. Thuis in zgn eigen huiskamer stond de grote kerstboom. Maar hij wist, dat Marja de kaarsjes niet zou aansteken. Als hij straks zelf de boom ontstak, zou ze haar blik er hardnekkig van af wenden. Ze zou hem bedanken voor de mooie cadeaus, die hij zoals elk jaar zou geven en waar hij zich eigenlijk voor schaamde, omdat ze in zijn ogen zo schamel waren. En dan zou ze zo gauw mogelijk naar bed gaan Hij zuchtte zachtjes. Hij zou alles zo snel mogelgk afdoen vanavond. Voor het eerst voelde hij zich moe. Of was het alleen ontmoedigd? Om half negen werd de laatste rit ondernomen. De onzichtbare Kerstm had ook dit jaar weer zijn taak bracht. Hij moest alleen nog naar huisje, dat aan een smal zandp-J waar de auto niet kon rijden. ne eindje moest hij te voet Hij stapelde de pakjes in een ms ging op weg. Voor de deur van het huisje werden alle verrassingen netjes uitgestald. Nu hard op de deur kloppen en zich dan haastig in de schaduw terug trekken. Dit was het armste gezin uit het dorp. Er waren 10 kinderen. De ouders het, wisten nauwelijks hoe zij al die mond- het jes open moesten houden. Maar Marja voor haar altijd zou zeggen, dat ze rijk waren. Rijk de onbeschrijf- met alle tien hun kinderen.

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Weekblad De Tilburgse Koerier | 1959 | | pagina 8