JAN MEIJS ie ANTON WILKE Wasserij ,St Joseph’ VEILIG en VLUG in enkele dagen terug. SE RESTAURANT „De steed! Battle dat?” vroeg Lekpot" hij” ’m van ENSCHOT Eerste café (links) vanaf Tilburg ERING N NEN IEL bij hoofd Zoet, nans zuur en 20625 Vervolg van pag. 13 betekenis dat het zelfs nooit CSHINE nadenkend et Hartige hapjes GEEF IETS. DAT BLUFT, voor Cade. Hij is niet, die lig enz. enz. bez /aardig!” mompelde de Fran- raapte iets van gel als „In it er voor uw (WEB HODEN Bewaar F(jngoedwa«ser\j BOUMANS dit Korvelseweg 169 Tel. 23899 nummer i ze t Vooi van de puzzel tot en met maandag 30 november (Wordt vervolgd) 's avonds Succes en win veel kijken Heuvel- Ie speciale Pannelcoekenhuis het zuiden ;em een brielc 21274 Lovensestraat 84 Tel. 20746 O o JUWELIER GOUDSMID ST. ANNAFLEIN 13 - TEL. 22359 GERO alle modellen nog voorradig. Uw wasgoed bij Telef. 21394 Capucijnenstraat 152 j, ter- id op ze za« Boris bij iertje had mdachtl- vallen. je dé.é.r ge- STOFZUIGERS WASMACHINES CENTRIFUGES alle merken. Inzendingen BRABANT1A- artikelen. Het gehele assortiment Als hat. hij je na derge gen.’ »E' letter de Battlt „C’esc zijn hu™ „I „Ik Fantasieringen Monogramringei Zegelringen Trouw- en Verlovings- vanaf niet,” aarom eten ö;mak wil of k die ze verlet sn” is toch geleden eds de Schrijfbehoeften SPELEN LEGO JUMBO-spelen SCRABBLE MONOPOLY etc. gezegd. 1 „Nee, zegt, di vonden „Dat Gezegd „Miss liep langzaam naar het bleef hij staan en keek, z !1®n' bijzonder op iets te letten. 3rMaar opeens kreeg zijn 1 orclt’ Hij kneep zijn ogen half J sta jij daar ernstig te kijken, begon hij. dingen om over te denken, Mr. hem over maar niet me gangen „Jullie he ZEVEN SCH^RS^tj alies van jgal wind dat u zo’n belang in r. Fish,” zei Anthony het VISITEKAARTJE 18,— 80,— maken, in plakjes snijden en evenals de partjes man darijn en het inandarijn- sap door 't vruchtenmeng sel roeren. Kort voor het gebruik de limonade ga- zeuse toevoegen. „ZEG PIET”! „Ben je al in HET HANDELSHUIS geweest*” „Nee Sint. „Nou «‘•n zei hij. „Deze lucifer heeft ee jaar gelegen, ’t Zou me leren, als ’t twee dagen tgezellen gaven hem alle vier mtkennend antwoord. .1!” zei rechercheur Battle. hebben we hier gezien wat xri. Laten we teruggaan. een prijs. 1 0 uur. eens kijken.... precies te zijn. wj ïkers worden ge- d op „De Berg- instem- >aneel was i wees hun, werd. ue prac- en sprong bons kwam e vergader- Grote collectie: vanaf 15, sn vanaf 7, vanaf 30, Niet iedereen is een even groot liefhebber van zoe tigheid. Wie aan hartige lekkernijen de voorkeur geeft, zal zeker genoegen beleven aan zoute koekjes, crackertjes, noten en di verse toostjes of sneetjes brood met vlees, vis, ei of kaas belegd. Sneetjes brood wit, bruin of rogge, maar in ieder geval heel dun zijn beter geschikt om een paar uur tevoren klaar te maken dan toostjes. Voor beelden van smakelijke en gezellige beleggingen zijn: gerookte paling, bok king- of scharfilets t— garneren met plakjes augurk ansjovisboter game ren met ’n plakje hard gekookt ei of fijn ge hakt ei mosselen uit het zuur garneren met mayo naise en paprikapoeder gekookte worst - neren met tomatenket chup leverpastei garneren met een plakje hardge kookt ei en fijngehakte peterselie ham of casselerrib <- garneren met een part je mandarijn rookvlees, waarop een plakje jonge kaas kaas garneren met j een dun schijfje ananas of appel (besprenkeld met citroensap) „Ik wéét ’t!’ ’riep Virginia opeens uit. Haar beide metgezellen keerden zich tegelijkertijd naar haar toe. „De Holbein in de Vergaderzaal. Die anderen waren ook aan de lambrizering er vlak onder bezig, ’t Is het portret van de Hertog van Richmond.” „U heeft ’t gevonden,” zei Battle, wijl hij zich met zijn vlakke hand zijn zij sloeg. De politie-beambte was voor het ogen blik zijn gewone kalmte kwijt. Zelfs zijn stem klonk opgewonden toen hij uitriep: „Dat schilderij is het uitgangspunt alle kans dus, dat de dieven evenmin als wij weten wat de cijfers betekenen. Die twee wapenrustingen staan onder ?a* het schilderij, waarschijnlijk hadden ze naa narilg gedacht, dat de steen daar wel in kon zitten. De maten hadden centimeters kunnen zijn. Maar dat was mis en toen zijn ze op de gedachte gekomen: gehei me gang of trap of een bergplaats achter e. een verschuifbare paneel. Weet u ook, mrs. Revel, of er hier in huis dergelij- ,,TT ke dingen zijn?” u - Virginia schudde hoofd.. schien ben ning-incognii Opgewekt fluitend ging hij het huis in, liep de hal door en ging de trap op naar zijn kamer. Maar mèt het slui ten van zijn kamerdeur veranderde zijn len, gezicht. Het werd ernstig bijna streng, dat Hij ging op de rand van zijn bed zitten en staarde in gedachten voor zich uit. ',,’t Begint er lelijk uit te zien,” mom pelde hij na een poos. „We moeten han delen. waarom f” daar staan pas mooie spul- Bijzettafels, Salontafels, grote en kleine boekenkas- ten, die je zo maar uit elkaar kunt draaien.... en nog veel meer van die leuke cadeautjes”. „Ga ook maar eens straat 101a, Tel. 30707”. mkt dus, heeft?” „Ongetwijfeld, volgens mij tenminste! Is het de graaf om een flauwiteit of ’n itelijkheid te doen geweest was, zou ijja j er een papiertje met „Daar grijp „Dl naast” of de kop van een ezel, of iets Hij jelijks er op hebben kunnen neerleg- ,Een stuk breiwerk, een rijtje hoofd vers en een kaartje knopen,” mompel- Battle ontevreden. '■’’est inouci” beweerde Lemoine uit i numeur. .Rebus nummer twee,” zei Anthony. x zou wel eens willen weten, of pro fessor Wrjnwood dit ook kinderwerk zou vinden.” „Wanneer is er iemand voor het laatst in deze gang geweest mylady?” vroeg de Fransman. Bundle dacht na. „Eeuwen geleden! Laat twee jaar geleden om Onze wekelijkse bezoek woonlijk alleen onthaald plaats”. „Merkws se detective. „Waarom merkwaardig?” Lemoine bukte zich en de vloer op. „Hierom!” ringen 0 Briljantringen, O Wekkers O Horloges O Sola-artikelen zijn haar streek. „Kom, wees boos. We zijn aan het gehel- n onderzoeken, einders niet.” „juiue nebben vandaag allemaal ge heime gangen in jullie hoofd, gewoon weg een rage,” mopperde Lord Cater ham, nog steeds uit zijn humeur, voort. „Vanmorgen die Fish... liet me gewoon weg niet met rust, voor ik ze ’m had laten zien.” „Wanneer was scherp. „Even vóór de lunch. Blijkbaar had hij van deze hier gehoord. Ik heb ze ’m laten zien en daarna heb ik ’m mee naar boven genomen en heb hem de gang bij de Witte Galerij en de geheime bergplaats óók laten zien. Niet dat hij zó enthousiast was Boven had hij er al meer dan genoeg van. Maar wie A gezegd heeft, moet ooik B zeggen, vind ik, en daarom heb ik net gedaan of ik niets merkte.” Lord Caterham grinnik te van plezier bij de herinnering. Anthony legde zijn hand op de van Lemoine. voor „Ga even mee naar buiten,” verzocht m of hg kortaf. „Ik heb u iets te zeggen.” Lemoine knikte toestemmend. Samen gingen ze de bewuste middelste deur uit en kwamen zo op het terras. Bij de trap naar de rozentuin bleef Anthony staan en haalde het stuk papier, dat Boris hem geen drie uur te voren gegeven had, uit zijn zak. „Hier,” zei hij. „Heeft u dit laten val len?” Lemoine nam het van hem aan en be keek het opmerkzaam. „Nee,” zei hij. „Ik heb jerder gezien. Waarom... „Bent u daar zeker van?” „Ja, absoluut zeker, monsieur.” „Dat is héél eigenaardig.” lig vertelde Lemoine, wat F" het overhandigen van het papiertj gezegd. Lemoine luisterde aandi 1 '’ee, ik heb ’t niet laten dat hij het in dat bosje heeft?” leidde ik uit zgn woorden af. o_ heeft hij het met.” „Misschien is het uit het valk Isaacstein gewaaid. Er was nog- vanmorgen, ’t Probleem Boris voor de tweede maal.” Hij gaf Anthony het stuk je papier terug. En na even zwijgend nadenken zei hij: „Wat weet u eigen lijk van dien man Boris af?” Anthony haalde zgn schouders op. „Ik zelf niets. Ik heb aangenome wat de anderen me verteld hebben: c t de lijfknecht van prins Michael was.” ,,’t Kan zijn, dat het zo is. Maar ik zou graag zien, da: u het onderzocht. Vraag iemand, die ’t weten kan, baron Lolopretzjyl, bijvoo-beeld. Misschien was de man pas een paar weken in zijn tegenwoordige dienst. Ik voor mij ge loof, dat hij eerlijk is. Maar je kunt nooit weten. Ik acht Koning Victor bij voorbeeld best in staat, om zich in een ommezien in een vertrouwde bediende te veranderen. „Gelooft Lemoine „Ik 2 Victor i vande aanwezige heren en m« Ik misschien laten vallen?” Qp het Maar ’t is verduiveld onaangenaam...” Nog een minuut of vijf bleef hij in de zelfde houding zitten dan stond hij op en liep langzaam naar het raam. Daar bleef hij staan en keek, zonder ‘n het naar buiten. o blik richting. Hij kneep zgn ogen half dicht en tuur de... En hoe langer hij tuurde, hoe meer zgn gezicht oplichtte. „Natuurlijk,” mompelde hij opeens. „De Dom, dat ik niet eer der op ’t idee gekomen ben. De rozen tuin!” Hij ging de kamer uit, liep vlug de trap af en haastte zich, door een van de zijdeuren, naar buiten. De rozen tuin was van twee kanten af te be reiken. Hij nam het pad, dat het minst gebruikt werd, sprong de vier treden af, die toegang gaven tot het lager gele gen tuingedeelte en liep naar de zonne wijzer toe, die zich middenin op een soort van heuveltje bevond. Op het ogenblik, dat hij zijn voet zet te op de eerste trede van het trapje, dat het beklimmen van het heuveltje ver gemakkelijkte bleef hij echter stokstgf staan en staarde een van zijn medegas- staan, ten die van de andere kant u ltwam aangewandeld en die minstens even verbaasd was Anthony te zien als Anthony hem. „Ik wist niet, rozen stelde, mr. kalmpjes. „Ik stel buitengewoon veel belang in rozen, meneer!” zei de Amerikaan. Ze keken elkaar aan als tegenstan ders, die vóór de strgd elkanders krach ten meten. Dat voorstel vond algemene ming. Het lambrizering-ps dicht gevallen, maar Bundle hoe het van binnenuit geopend Daarna bracht ze haar les in de tijk, trok het paneel open e over de plint heen. Met een b op de parketvloer van de Aal neer. „Ver barstte Caterham, die in een van de fauteuils had zitten dutten, verschrikt uit. Arme vader!” beklaagde Bundle kern. „Heb ik je zó aan het schrikken ge maakt?” „Ik begrijp niet,” mopperde Lord Caterham, „waarom niemand tegen woordig na het eten ’ns echt rustig op zijn gemak wil of kan zitten. Dat is een kunst, die ze verleerd zijn. „De Schoor stenen” is toch waarachtig groot ge noeg, maar toch heb je geen enkele ka mer, waar je nu zeker, absoluut zeker kunt zijn, dat je niet gestoord wordt. Genade, met z’n hoevelen zijn jullie wel? Doet me denken aan die kinder voorstellingen, waar ik als jongen naar toe mocht in elk bedrijf kwamen he le legers van duiveltjes uit een luik, midden in de vloer.” 'i nummer zeven,” zei Virgi- ze naar hem toeging en Hij liep voorzichtig verder. De vloer bestond uit grote ongelijke cementtegels, maar de wanden waren van baksteen. De gang liep een honderd meter door en eindigde daar, geheel in overeenstem ming met Bundle’s verklaring, in een hoop puin en stenen. Battle onderzocht j de hindernis, vergewiste zich ervan, dat er geen doorgang mogelijk was en keer de zich om. „Nu gaan we naar ons uitgangspunt terug. Ik heb eerst het terrein willen verkennen, voor ik aan het onderzoek begon.” Een paar minuten later stonden weer onder de Holbein. „En nu beginnen we hier,” zei Battle. „Zeven recht, acht links, drie rechts. De eerste zeven nemen we als stappen.” Hij mat zeven stappen af, boog zich voorover en onderzocht de vloer. „Goed, zou ik zeggen. Eens, misschien jaren geleden heeft hier een krijtstreep gestaan. Nu acht naar links. Dat kun nen geen stappen zijn, de gang is net wg'd genoeg om ons achter elkaar door te laten.” „Probeer het eens met stenen.” opper de Anthony. „Juist, Mr. Cade. Acht stenen van de grond of van de zoldering aan de lin kerkant. Laten we het eerst van de grond af proberen, dat is het gemakke lijkste.” Hij telde acht stenen af. „Nu drie rechts hiervan. Een twee, drie.... Hallo.... Hallo, wat hebben we daar?” „Ik gil als jullie niet gauw wat zeg gen,” zei Bundle. „Ik voel het aanko men. Nu, wat heeft u?” Rechercheur Battle had zijn zakmes te voorschijn gehaald en bewerkte nu een van de stenen met de punt van het grootste lemmet. Met zijn geoefendde blik had hij dadelgk ontdekt, dat een van de stenen van de overige verschil- c.e. Een minuut of twee werkte hij voort, dan trok hij voorzichtig met zgn duim en wijsvinger... De steen gaf mee... kwam eruit. Daarachter lag een don kere holte. Battle stak zijn had erin. Zgn vier metgezellen stonden in adem loze spanning af te wachten. Battle trok zijn hand terug, keek er „Duiveltje in en liet een kreet van teleurstelling nia, terwijl in staat, c een vertroui i.” u werkelijk viel hem in de rede. zal eerlijk met u spreken: Koning is een soort van obseccie voor zie hem overal en in iedereen. ogenblik, bijvoorbeeld, sta ik me af te vragen: zou ’t niet mogelijk zijn, dat die man, met wie ik sta te praten, die mr. Cade, Koning Victor is?” „U heeft ’t lelijk te pakken!” „Wat kan mij die diamant schelen? Wat kan mij 't schelen, of de mooi naar van prins Michael ontdekt woi ja of nee? Die kwesties komen voor mij pas in de tweede plaats en die laat ik daarom aan m’n collega’s van Scot land Yard over. Ik ben naar Engeland gekomen met slechts één doel voor ogen en dat doel is: Koning Victor te arres teren. Al het andere komt er voor mij niets op aan.” „En denkt u, dat het u gelukken zal?” vroeg Anthony, terwijl hij een sigaret opstak. „Hoe kan ik dat vooruit zeggen,” zei Lemoine, opeens neerslachtig. „Hm,” zei Anthony. Onder het praten waren ze tot de ver gaderzaal teruggelopen. Voor een van de openslaande deuren stond Battle; een Battle te oordelen naar zgn gezicht en houding die het niet naar den vleeze ging. „Kijk die arme Battle daar s‘- zei Anthony. „Laten we naar gaan en hem wat opvrolijken.” Hij bleef staan, keerde zich naar Lemoine en zei: „U bent feitelijtk toch óók een eigenaardig type, monsieur Lemoine. „In welk opzicht, mr. Cade?” „Wel,” zei Anthony, „als ik u geweest was, zou ik het adres, dat ik u heb la ten zien, beslist opgeschreven hebben, ’t Kan zijn, dat het absoluut waardeloos is... Maar aan de andere kant kan ’t zeer belangrijk zijn.” Lemoine keek hem een poos lang strak aan. Dan schoof hij, met even een glim lach, zijn linkermouw iets omhoog en liet Anthony zijn manchet zien. Op het witte gesteven linnen stond in potlood- schrift: „Hurstmere, Langly-Road, Do ver.” „Mijn excuus,” zei Anthony. „Ik heb u onderschat.” >>Nou zeg> Hij knikte Lemoine vriendschappelijk jengoals toe en wandelde op rechercheur Battle zéér mooie i af- ten, die je „Wat J- Battle,” „Veel Cade.” „Ja, dat kan ik me begrijpen.” „Er is wel een geheime bergplaats„Hierom, z voor kerkelijk vaatwerk, ten minste, 'lierJ Seen dat hebben ze erin gevonden... en er is hard erwondt óók een geheime gang heel veel was’ o van de kermis! Spot goedkoop! Een tien- cattle oeRe - gar- tje per persoon.” atenket- Lemoine en Battle hadden de zaklan taarns. Zij gingen het eerst naar binnen. Anthony volgde met Virginia en Bundle. „Lucht is goed,” zei Battle. „De gang is behoorlijk geventileerd.” wh Hon voorzichtig verder. OTigelijke ceme en waren van een honderd - heel in o verklaring „De zaak marcheert niet, mr. Cade... de delen passen niet in elkaar.” „Ja, dat is een lamme boel,” zei An thony meewarig. „Maar...” ging hij op gewekt voort, „als ik jou was, zou ik me er niets van aantrekken. Als je geen raad meer weet, kan je mij altijd arres teren. Je hebt mijn voetafdrukken, ver geet dat niet!” Maar rechercheur Battle’s stond niet naar schertsen. „Heeft u misschien, naar uw weten, vijanden hier in de buurt, mr. Cade?” vroeg hij. „Ik heb de indruk gekregen, dat een van de bedienden me niet mag,' zei Anthony nonchalant: „Hij haalt 's mid dags de gekste manoeuvres uit, om me de lekkerste groente niet te behoeven presenteren. Waarom?” „Ze beginnen met anonieme brie ven,” zei rechercheur Battle, „Of eigen lijk, om precies te zijn, met één ano nieme bri-ef.” „Over mij?’ Bij wijze van antwoord, haalde' Battle ’n opgevouwen blaadje „ordinair” brief- tig. papier uit zijn zak en stak het Antho- U ny toe. Anthony vouwde het open en las: „Pas op hij lijkt.” Anthony gaf het met een onverschil lig schouderophalen terug. „Niets anders? Kop op, Battle! Mis- az>hion h«nL jk wei <je een af andere ko- lito.” t fluit* horen. De vier anderen drongen zich om hem heen en keken overbluft naar de drie voorwerpjes, die hij in zijn hand had. Eén ogenblik leek het werke lijk of hun verbeelding hun parten speel de. De drie voorwerpjes waren: een kaartje met kleine, parelmoeren knoop jes, een vierkant stuk grof breiwerk en een stuk papier met een rij hoofdletter E’s er op. „Verd....!” zei Battle. „Van mijn le ven heb ik zo iets niet meegemaakt. Wat heeft dat te betekenen?” „Mon Dieu!” mompelde de Franse detective, „Qa céest un peu trop fort.” „Wat zou de bedoeling ervan zijn?” zei Virginia nadenkend. „Bedoeling,” zei Anthony. „Dat wij len onze vriend graaf Stylptich een zwak voor grappenmakerij had. Dit is er een voorbeeld van. Niet, dat ik het zo bijzonder grappig vind.” „Zoudt u uw opinie misschien wat nader willen toelichten, meneer?” vroeg rechercheur Battle. „Zeker. Ik beweer, dat dit een voor beeld van graaf Stylptitch’s zwak v~“’ grappenmakerij is. Hij moet op een andere manier, er achter gekomen zijn, iemand zijn aantekeningen gelezen ,.ad en toen heeft hij maatregelen ge nomen. Als de dieven er vóór ons ge weest waren hadden ze gevonden in plaats van de diamant. Rebus num mer twee. Een van het soort, dat je op een gezellig avondje op je lapel spelt je medegasten moeten raden, wie je Battle bekeek de bewuste lucifer auwkeurig. Het was er een van de gewone soort: roze-rood hout en een gele kop. „Heeft een dames ’m vroeg hij. Zijn metj een ontker „Hm!” z elk geval h te zien is.

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Weekblad De Tilburgse Koerier | 1959 | | pagina 15