JAN MEIJS
ie
ANTON WILKE
Wasserij ,St Joseph’
VEILIG en VLUG
in enkele dagen terug.
SE
RESTAURANT
„De
steed!
Battle
dat?”
vroeg
Lekpot"
hij”
’m
van
ENSCHOT
Eerste café (links) vanaf Tilburg
ERING
N
NEN
IEL bij
hoofd
Zoet,
nans
zuur
en
20625
Vervolg van pag. 13
betekenis
dat
het
zelfs nooit
CSHINE
nadenkend
et
Hartige hapjes
GEEF IETS.
DAT BLUFT,
voor Cade. Hij is niet, die
lig
enz. enz.
bez
/aardig!” mompelde de Fran-
raapte iets van
gel
als
„In
it er
voor uw
(WEB HODEN
Bewaar
F(jngoedwa«ser\j
BOUMANS
dit
Korvelseweg 169
Tel. 23899
nummer
i ze t
Vooi
van de
puzzel
tot en met
maandag
30 november
(Wordt vervolgd)
's avonds
Succes
en win
veel
kijken Heuvel-
Ie speciale Pannelcoekenhuis
het zuiden
;em een
brielc
21274
Lovensestraat 84
Tel. 20746
O
o
JUWELIER
GOUDSMID
ST. ANNAFLEIN 13 - TEL. 22359
GERO
alle modellen nog
voorradig.
Uw wasgoed bij
Telef. 21394 Capucijnenstraat 152
j, ter-
id op
ze
za«
Boris bij
iertje had
mdachtl-
vallen.
je dé.é.r ge-
STOFZUIGERS
WASMACHINES
CENTRIFUGES
alle merken.
Inzendingen
BRABANT1A-
artikelen.
Het gehele assortiment
Als
hat.
hij
je na
derge
gen.’
»E'
letter
de Battlt
„C’esc
zijn hu™
„I
„Ik
Fantasieringen
Monogramringei
Zegelringen
Trouw- en Verlovings-
vanaf
niet,”
aarom
eten
ö;mak wil of k
die ze verlet
sn” is toch
geleden
eds de
Schrijfbehoeften
SPELEN
LEGO
JUMBO-spelen
SCRABBLE
MONOPOLY etc.
gezegd.
1 „Nee,
zegt, di
vonden
„Dat
Gezegd
„Miss
liep langzaam naar het
bleef hij staan en keek, z
!1®n' bijzonder op iets te letten.
3rMaar opeens kreeg zijn 1
orclt’ Hij kneep zijn ogen half J
sta jij daar ernstig te kijken,
begon hij.
dingen om over te denken, Mr.
hem over
maar niet
me gangen
„Jullie he
ZEVEN SCH^RS^tj
alies van
jgal wind
dat u zo’n belang in
r. Fish,” zei Anthony
het VISITEKAARTJE
18,—
80,—
maken, in plakjes snijden
en evenals de partjes man
darijn en het inandarijn-
sap door 't vruchtenmeng
sel roeren. Kort voor het
gebruik de limonade ga-
zeuse toevoegen.
„ZEG PIET”!
„Ben je al in HET HANDELSHUIS
geweest*”
„Nee Sint.
„Nou «‘•n
zei hij. „Deze lucifer heeft
ee jaar gelegen, ’t Zou me
leren, als ’t twee dagen
tgezellen gaven hem alle vier
mtkennend antwoord.
.1!” zei rechercheur Battle.
hebben we hier gezien wat
xri. Laten we teruggaan.
een prijs.
1 0 uur.
eens kijken....
precies te zijn. wj
ïkers worden ge-
d op „De Berg-
instem-
>aneel was
i wees hun,
werd.
ue prac-
en sprong
bons kwam
e vergader-
Grote collectie:
vanaf 15,
sn vanaf 7,
vanaf 30,
Niet iedereen is een even
groot liefhebber van zoe
tigheid. Wie aan hartige
lekkernijen de voorkeur
geeft, zal zeker genoegen
beleven aan zoute koekjes,
crackertjes, noten en di
verse toostjes of sneetjes
brood met vlees, vis, ei of
kaas belegd.
Sneetjes brood wit,
bruin of rogge, maar in
ieder geval heel dun
zijn beter geschikt om een
paar uur tevoren klaar te
maken dan toostjes. Voor
beelden van smakelijke en
gezellige beleggingen zijn:
gerookte paling, bok
king- of scharfilets t—
garneren met plakjes
augurk
ansjovisboter game
ren met ’n plakje hard
gekookt ei of fijn ge
hakt ei
mosselen uit het zuur
garneren met mayo
naise en paprikapoeder
gekookte worst -
neren met tomatenket
chup
leverpastei garneren
met een plakje hardge
kookt ei en fijngehakte
peterselie
ham of casselerrib <-
garneren met een part
je mandarijn
rookvlees, waarop een
plakje jonge kaas
kaas garneren met j
een dun schijfje ananas
of appel (besprenkeld
met citroensap)
„Ik wéét ’t!’ ’riep Virginia opeens uit.
Haar beide metgezellen keerden zich
tegelijkertijd naar haar toe.
„De Holbein in de Vergaderzaal. Die
anderen waren ook aan de lambrizering
er vlak onder bezig, ’t Is het portret
van de Hertog van Richmond.”
„U heeft ’t gevonden,” zei Battle,
wijl hij zich met zijn vlakke hand
zijn zij sloeg.
De politie-beambte was voor het ogen
blik zijn gewone kalmte kwijt. Zelfs zijn
stem klonk opgewonden toen hij uitriep:
„Dat schilderij is het uitgangspunt
alle kans dus, dat de dieven evenmin
als wij weten wat de cijfers betekenen.
Die twee wapenrustingen staan onder ?a*
het schilderij, waarschijnlijk hadden ze naa
narilg gedacht, dat de steen daar wel in kon
zitten. De maten hadden centimeters
kunnen zijn. Maar dat was mis en toen
zijn ze op de gedachte gekomen: gehei
me gang of trap of een bergplaats achter e.
een verschuifbare paneel. Weet u ook,
mrs. Revel, of er hier in huis dergelij- ,,TT
ke dingen zijn?” u -
Virginia schudde
hoofd..
schien ben
ning-incognii
Opgewekt fluitend ging hij het huis
in, liep de hal door en ging de trap
op naar zijn kamer. Maar mèt het slui
ten van zijn kamerdeur veranderde zijn
len, gezicht. Het werd ernstig bijna streng,
dat Hij ging op de rand van zijn bed zitten
en staarde in gedachten voor zich uit.
',,’t Begint er lelijk uit te zien,” mom
pelde hij na een poos. „We moeten han
delen.
waarom f”
daar staan pas mooie spul-
Bijzettafels, Salontafels,
grote en kleine boekenkas-
ten, die je zo maar uit elkaar kunt
draaien.... en nog veel meer van die
leuke cadeautjes”.
„Ga ook maar eens
straat 101a, Tel. 30707”.
mkt dus,
heeft?”
„Ongetwijfeld, volgens mij tenminste!
Is het de graaf om een flauwiteit of ’n
itelijkheid te doen geweest was, zou ijja
j er een papiertje met „Daar grijp „Dl
naast” of de kop van een ezel, of iets Hij
jelijks er op hebben kunnen neerleg-
,Een stuk breiwerk, een rijtje hoofd
vers en een kaartje knopen,” mompel-
Battle ontevreden.
'■’’est inouci” beweerde Lemoine uit
i numeur.
.Rebus nummer twee,” zei Anthony.
x zou wel eens willen weten, of pro
fessor Wrjnwood dit ook kinderwerk zou
vinden.”
„Wanneer is er iemand voor het laatst
in deze gang geweest mylady?” vroeg
de Fransman.
Bundle dacht na.
„Eeuwen geleden! Laat
twee jaar geleden om
Onze wekelijkse bezoek
woonlijk alleen onthaald
plaats”.
„Merkws
se detective.
„Waarom merkwaardig?”
Lemoine bukte zich en
de vloer op.
„Hierom!”
ringen
0 Briljantringen,
O Wekkers
O Horloges
O Sola-artikelen
zijn haar streek. „Kom, wees
boos. We zijn aan het gehel-
n onderzoeken, einders niet.”
„juiue nebben vandaag allemaal ge
heime gangen in jullie hoofd, gewoon
weg een rage,” mopperde Lord Cater
ham, nog steeds uit zijn humeur, voort.
„Vanmorgen die Fish... liet me gewoon
weg niet met rust, voor ik ze ’m had
laten zien.”
„Wanneer was
scherp.
„Even vóór de lunch. Blijkbaar had
hij van deze hier gehoord. Ik heb ze
’m laten zien en daarna heb ik ’m mee
naar boven genomen en heb hem de
gang bij de Witte Galerij en de geheime
bergplaats óók laten zien. Niet dat hij
zó enthousiast was Boven had hij er
al meer dan genoeg van. Maar wie A
gezegd heeft, moet ooik B zeggen, vind
ik, en daarom heb ik net gedaan of ik
niets merkte.” Lord Caterham grinnik
te van plezier bij de herinnering.
Anthony legde zijn hand op de
van Lemoine.
voor „Ga even mee naar buiten,” verzocht
m of hg kortaf. „Ik heb u iets te zeggen.”
Lemoine knikte toestemmend. Samen
gingen ze de bewuste middelste deur uit
en kwamen zo op het terras. Bij de trap
naar de rozentuin bleef Anthony staan
en haalde het stuk papier, dat Boris
hem geen drie uur te voren gegeven
had, uit zijn zak.
„Hier,” zei hij. „Heeft u dit laten val
len?”
Lemoine nam het van hem aan en be
keek het opmerkzaam.
„Nee,” zei hij. „Ik heb
jerder gezien. Waarom...
„Bent u daar zeker van?”
„Ja, absoluut zeker, monsieur.”
„Dat is héél eigenaardig.”
lig vertelde Lemoine, wat F"
het overhandigen van het papiertj
gezegd. Lemoine luisterde aandi
1 '’ee, ik heb ’t niet laten
dat hij het in dat bosje
heeft?”
leidde ik uit zgn woorden af.
o_ heeft hij het met.”
„Misschien is het uit het valk
Isaacstein gewaaid. Er was nog-
vanmorgen, ’t Probleem Boris voor de
tweede maal.” Hij gaf Anthony het stuk
je papier terug. En na even zwijgend
nadenken zei hij: „Wat weet u eigen
lijk van dien man Boris af?”
Anthony haalde zgn schouders op.
„Ik zelf niets. Ik heb aangenome
wat de anderen me verteld hebben: c
t de lijfknecht van prins Michael was.”
,,’t Kan zijn, dat het zo is. Maar ik
zou graag zien, da: u het onderzocht.
Vraag iemand, die ’t weten kan, baron
Lolopretzjyl, bijvoo-beeld. Misschien
was de man pas een paar weken in zijn
tegenwoordige dienst. Ik voor mij ge
loof, dat hij eerlijk is. Maar je kunt
nooit weten. Ik acht Koning Victor bij
voorbeeld best in staat, om zich in een
ommezien in een vertrouwde bediende
te veranderen.
„Gelooft
Lemoine
„Ik 2
Victor
i vande aanwezige heren en m« Ik
misschien laten vallen?” Qp het
Maar ’t is verduiveld onaangenaam...”
Nog een minuut of vijf bleef hij in de
zelfde houding zitten dan stond hij op en
liep langzaam naar het raam. Daar
bleef hij staan en keek, zonder ‘n het
naar buiten.
o blik richting.
Hij kneep zgn ogen half dicht en tuur
de... En hoe langer hij tuurde, hoe meer
zgn gezicht oplichtte.
„Natuurlijk,” mompelde hij opeens.
„De Dom, dat ik niet eer
der op ’t idee gekomen ben. De rozen
tuin!” Hij ging de kamer uit, liep vlug
de trap af en haastte zich, door een
van de zijdeuren, naar buiten. De rozen
tuin was van twee kanten af te be
reiken. Hij nam het pad, dat het minst
gebruikt werd, sprong de vier treden
af, die toegang gaven tot het lager gele
gen tuingedeelte en liep naar de zonne
wijzer toe, die zich middenin op een
soort van heuveltje bevond.
Op het ogenblik, dat hij zijn voet zet
te op de eerste trede van het trapje,
dat het beklimmen van het heuveltje ver
gemakkelijkte bleef hij echter stokstgf
staan en staarde een van zijn medegas-
staan, ten die van de andere kant
u ltwam aangewandeld en die minstens
even verbaasd was Anthony te zien als
Anthony hem.
„Ik wist niet,
rozen stelde, mr.
kalmpjes.
„Ik stel buitengewoon veel belang in
rozen, meneer!” zei de Amerikaan.
Ze keken elkaar aan als tegenstan
ders, die vóór de strgd elkanders krach
ten meten.
Dat voorstel vond algemene
ming. Het lambrizering-ps
dicht gevallen, maar Bundle
hoe het van binnenuit geopend
Daarna bracht ze haar les in de
tijk, trok het paneel open e
over de plint heen. Met een b
op de parketvloer van de
Aal neer.
„Ver barstte Caterham, die in
een van de fauteuils had zitten dutten,
verschrikt uit.
Arme vader!” beklaagde Bundle kern.
„Heb ik je zó aan het schrikken ge
maakt?”
„Ik begrijp niet,” mopperde Lord
Caterham, „waarom niemand tegen
woordig na het eten ’ns echt rustig op
zijn gemak wil of kan zitten. Dat is een
kunst, die ze verleerd zijn. „De Schoor
stenen” is toch waarachtig groot ge
noeg, maar toch heb je geen enkele ka
mer, waar je nu zeker, absoluut zeker
kunt zijn, dat je niet gestoord wordt.
Genade, met z’n hoevelen zijn jullie
wel? Doet me denken aan die kinder
voorstellingen, waar ik als jongen naar
toe mocht in elk bedrijf kwamen he
le legers van duiveltjes uit een luik,
midden in de vloer.”
'i nummer zeven,” zei Virgi-
ze naar hem toeging en
Hij liep voorzichtig verder. De vloer
bestond uit grote ongelijke cementtegels,
maar de wanden waren van baksteen.
De gang liep een honderd meter door
en eindigde daar, geheel in overeenstem
ming met Bundle’s verklaring, in een
hoop puin en stenen. Battle onderzocht
j de hindernis, vergewiste zich ervan, dat
er geen doorgang mogelijk was en keer
de zich om.
„Nu gaan we naar ons uitgangspunt
terug. Ik heb eerst het terrein willen
verkennen, voor ik aan het onderzoek
begon.”
Een paar minuten later stonden
weer onder de Holbein.
„En nu beginnen we hier,” zei Battle.
„Zeven recht, acht links, drie rechts.
De eerste zeven nemen we als stappen.”
Hij mat zeven stappen af, boog zich
voorover en onderzocht de vloer.
„Goed, zou ik zeggen. Eens, misschien
jaren geleden heeft hier een krijtstreep
gestaan. Nu acht naar links. Dat kun
nen geen stappen zijn, de gang is net
wg'd genoeg om ons achter elkaar door
te laten.”
„Probeer het eens met stenen.” opper
de Anthony.
„Juist, Mr. Cade. Acht stenen van de
grond of van de zoldering aan de lin
kerkant. Laten we het eerst van de
grond af proberen, dat is het gemakke
lijkste.”
Hij telde acht stenen af.
„Nu drie rechts hiervan. Een twee,
drie.... Hallo.... Hallo, wat hebben we
daar?”
„Ik gil als jullie niet gauw wat zeg
gen,” zei Bundle. „Ik voel het aanko
men. Nu, wat heeft u?”
Rechercheur Battle had zijn zakmes
te voorschijn gehaald en bewerkte nu
een van de stenen met de punt van het
grootste lemmet. Met zijn geoefendde
blik had hij dadelgk ontdekt, dat een
van de stenen van de overige verschil-
c.e. Een minuut of twee werkte hij voort,
dan trok hij voorzichtig met zgn duim
en wijsvinger... De steen gaf mee...
kwam eruit. Daarachter lag een don
kere holte. Battle stak zijn had erin.
Zgn vier metgezellen stonden in adem
loze spanning af te wachten.
Battle trok zijn hand terug, keek er „Duiveltje
in en liet een kreet van teleurstelling nia, terwijl
in staat, c
een vertroui
i.”
u werkelijk
viel hem in de rede.
zal eerlijk met u spreken: Koning
is een soort van obseccie voor
zie hem overal en in iedereen.
ogenblik, bijvoorbeeld, sta ik me
af te vragen: zou ’t niet mogelijk zijn,
dat die man, met wie ik sta te praten,
die mr. Cade, Koning Victor is?”
„U heeft ’t lelijk te pakken!”
„Wat kan mij die diamant schelen?
Wat kan mij 't schelen, of de mooi
naar van prins Michael ontdekt woi
ja of nee? Die kwesties komen voor
mij pas in de tweede plaats en die laat
ik daarom aan m’n collega’s van Scot
land Yard over. Ik ben naar Engeland
gekomen met slechts één doel voor ogen
en dat doel is: Koning Victor te arres
teren. Al het andere komt er voor mij
niets op aan.”
„En denkt u, dat het u gelukken zal?”
vroeg Anthony, terwijl hij een sigaret
opstak.
„Hoe kan ik dat vooruit zeggen,” zei
Lemoine, opeens neerslachtig.
„Hm,” zei Anthony.
Onder het praten waren ze tot de ver
gaderzaal teruggelopen. Voor een van
de openslaande deuren stond Battle; een
Battle te oordelen naar zgn gezicht
en houding die het niet naar den
vleeze ging.
„Kijk die arme Battle daar s‘-
zei Anthony. „Laten we naar
gaan en hem wat opvrolijken.” Hij
bleef staan, keerde zich naar Lemoine
en zei: „U bent feitelijtk toch óók een
eigenaardig type, monsieur Lemoine.
„In welk opzicht, mr. Cade?”
„Wel,” zei Anthony, „als ik u geweest
was, zou ik het adres, dat ik u heb la
ten zien, beslist opgeschreven hebben, ’t
Kan zijn, dat het absoluut waardeloos
is... Maar aan de andere kant kan ’t
zeer belangrijk zijn.”
Lemoine keek hem een poos lang strak
aan. Dan schoof hij, met even een glim
lach, zijn linkermouw iets omhoog en
liet Anthony zijn manchet zien. Op het
witte gesteven linnen stond in potlood-
schrift: „Hurstmere, Langly-Road, Do
ver.”
„Mijn excuus,” zei Anthony. „Ik heb u
onderschat.” >>Nou zeg>
Hij knikte Lemoine vriendschappelijk jengoals
toe en wandelde op rechercheur Battle zéér mooie i
af- ten, die je
„Wat J-
Battle,”
„Veel
Cade.”
„Ja, dat kan ik me begrijpen.”
„Er is wel een geheime bergplaats„Hierom, z
voor kerkelijk vaatwerk, ten minste, 'lierJ Seen
dat hebben ze erin gevonden... en er is hard erwondt
óók een geheime gang heel veel was’ o
van de kermis! Spot goedkoop! Een tien- cattle oeRe
- gar- tje per persoon.”
atenket- Lemoine en Battle hadden de zaklan
taarns. Zij gingen het eerst naar binnen.
Anthony volgde met Virginia en Bundle.
„Lucht is goed,” zei Battle. „De gang
is behoorlijk geventileerd.”
wh Hon voorzichtig verder.
OTigelijke ceme
en waren van
een honderd
- heel in o
verklaring
„De zaak marcheert niet, mr. Cade...
de delen passen niet in elkaar.”
„Ja, dat is een lamme boel,” zei An
thony meewarig. „Maar...” ging hij op
gewekt voort, „als ik jou was, zou ik
me er niets van aantrekken. Als je geen
raad meer weet, kan je mij altijd arres
teren. Je hebt mijn voetafdrukken, ver
geet dat niet!”
Maar rechercheur Battle’s
stond niet naar schertsen.
„Heeft u misschien, naar uw weten,
vijanden hier in de buurt, mr. Cade?”
vroeg hij.
„Ik heb de indruk gekregen, dat een
van de bedienden me niet mag,' zei
Anthony nonchalant: „Hij haalt 's mid
dags de gekste manoeuvres uit, om me
de lekkerste groente niet te behoeven
presenteren. Waarom?”
„Ze beginnen met anonieme brie
ven,” zei rechercheur Battle, „Of eigen
lijk, om precies te zijn, met één ano
nieme bri-ef.”
„Over mij?’
Bij wijze van antwoord, haalde' Battle
’n opgevouwen blaadje „ordinair” brief-
tig. papier uit zijn zak en stak het Antho-
U ny toe. Anthony vouwde het open en
las:
„Pas op
hij lijkt.”
Anthony gaf het met een onverschil
lig schouderophalen terug.
„Niets anders? Kop op, Battle! Mis-
az>hion h«nL jk wei <je een af andere ko-
lito.”
t fluit*
horen. De vier anderen drongen zich
om hem heen en keken overbluft naar
de drie voorwerpjes, die hij in zijn
hand had. Eén ogenblik leek het werke
lijk of hun verbeelding hun parten speel
de. De drie voorwerpjes waren: een
kaartje met kleine, parelmoeren knoop
jes, een vierkant stuk grof breiwerk en
een stuk papier met een rij hoofdletter
E’s er op.
„Verd....!” zei Battle. „Van mijn le
ven heb ik zo iets niet meegemaakt.
Wat heeft dat te betekenen?”
„Mon Dieu!” mompelde de Franse
detective, „Qa céest un peu trop fort.”
„Wat zou de bedoeling ervan zijn?”
zei Virginia nadenkend.
„Bedoeling,” zei Anthony. „Dat wij
len onze vriend graaf Stylptich een
zwak voor grappenmakerij had. Dit is
er een voorbeeld van. Niet, dat ik het
zo bijzonder grappig vind.”
„Zoudt u uw opinie misschien wat
nader willen toelichten, meneer?” vroeg
rechercheur Battle.
„Zeker. Ik beweer, dat dit een voor
beeld van graaf Stylptitch’s zwak v~“’
grappenmakerij is. Hij moet op een
andere manier, er achter gekomen zijn,
iemand zijn aantekeningen gelezen
,.ad en toen heeft hij maatregelen ge
nomen. Als de dieven er vóór ons ge
weest waren hadden ze gevonden in
plaats van de diamant. Rebus num
mer twee. Een van het soort, dat je op
een gezellig avondje op je lapel spelt
je medegasten moeten raden, wie je
Battle bekeek de bewuste lucifer
auwkeurig. Het was er een van de
gewone soort: roze-rood hout en een
gele kop.
„Heeft een
dames ’m
vroeg hij.
Zijn metj
een ontker
„Hm!” z
elk geval h
te zien is.