f4.
f6.
f8.
Reclame
ascot
cleaners
Ifonypeli
IXoylranken
ND
verander
eens
van
KLEUR
leding
P. Zoontjens
Anton Wilke
BOUMANS
speciale
tijdelijke
aanbieding
SE'
enbaar
van deze week
«n cursus
250 gr. Gekookte
Boomstraat 18, Tel. 25848
de
vol
niet
•rschrikkelijk
a dessins.
Geen kwantiteits*
B
Iel. 25299
s
te herfst-
ALZAAK
madame. Goed uitge-
KOESTR. 144-TILBURG-TEL. 22975
S 5x^23.
issie
(Wordt vervolgt)
in de rich-
Gevonden:
EOHllt
9^093=^09
gedroogd.
TILBURG
Molenstraat 91.
Depót: GOIRLE,
alleen bij
topper
mantel
500 gr Poulet
500 gr. Haché
500 gr. Ribcoteletti
150 gr. Preskop
500 gr. Balkenbrei
1,30
1,98
bijkeuken.
ELMOND
HtawMaaoïaia
trui
vest
jumper
43 Goirlo
1247-216
ST. ANNA PLEIN 10
Tel. K 4250—30532
BOSMOLENPLEIN 25
Tel. K 4250—23777
ten
ge-
HoorosruK xxn.
Het rode teken.
tend! Dat
van m’n
heb u ver-
op geweest
film er in
llll
SLAGERIJ
Snelreparatiebedrijf
A. van R1EL
VAN HEUTZSTRAAT 37a
ek en
stel tijdig.
HUIS”
ef. 24020)
JUWELIER
ST. ANNA PLEIN 13 - TEL. 22359
oon 23928
or 0,95
0,35
0,59
0.95
KOFFIE
roor 0,65
3
e Tilburg.
FIJNGOEDWASSERIJ
heeft als devies:
maar
KWALITEITSWERK
Korvelseweg 160 - Tel. 23890
goliath-foto’s
in één dag klaar
BEN VAN OS
KORVELSEWEG 219
Ons bekend
Bloembollen - assortiment
is aangekomen.
i na half oktober
ien.
in de
WERK
1 geld.
be
de I
die
gek<
Een adres voor
GOEDE SCHOENREPARAT1E
tegen de laagste prijzen.
Hoofdrecl
bibliotheek
Voor een
s had
komen
Maar
->leigh,
Wij maken voor U
van Uw OUD GOUD weer
een WAARDEVOL
NIEUW SIERAAD!!!
Grote sortering
DAMES- en HEREN
FAN TAS IER INGEN
zijn
Maar
zijn wenkbrauwen op.
s weer verlaten?” vroeg
ikuU
’s-morgens gebracht,
's-avonds thuis.
opeens
llen we
sje neerzet-
in de kleuren
korenblauw,
marineblauw,
donkerblauw,
zwart.
weg 429
I. 24543
ten
f 2,20
Worst
0,70
0,55
i 0,65
ftafel lag het
>ny dezelf-
had gevon-
Depót: SCHOENMAGAZIJN
ROOS VAN POPPEL
Tongerlose Hoefstraat 9 A
(bij ’t Zand)
i. Maar die zit achterin. Terwij
*dai
HH VAN ot
ZÉVEN SCHöbïSTENEtt
verleten weten
„waarom tele-
die vriend van
„Kijk, mr. Lomax, die dief, koning Vic
tor, wéét natuurlijk, dat de vergader
zaal bewaakt wordt. En dus geeft hij
- laat ons ’t ontcijferen
vin-
laar
zor-
Maar ik wou ’t eigenlijk
ittle hebben. Ik hou toch zó
,t, die je bent...”
spaar me, Bill! Ik voel me
t genoeg. Hoe dikwijls heb ik
~d, dat mannen, die weten hoe
lunch aanzoek
dan
I is, in
Maar ik
sommige
nax.”
ten ein-
nam af-
eens een ogen-
raad nodig.”
»er allerlei uit-
ir besloot ’t
dan zou je
ukkiger en
tend.
„Eén kans op de honderd, dat ’t een
treffer zou zijn,” zei hij. „Maar het
schot is toevallig raak geweest. Ik heb
’t gewonnen.”
e stond in
Abbey.
“stapeld met pa-
sworden gewich-
lax.
had ongeveer
de zitting geo-
akelijk rapport,
aan het woord ge-
j zich tevreden ge-
Sénlettergrepige beves-
4 bij uit-
:rd, met
VOOR UW
UN1ON-
RIJWIEL OF
BROMFIETS
naar
Piet Hensen
U kent ze wel.
U hebt ze gezien op
”’t Hart van Brabant”
LIJNSHEIKE 4—6
Telefoon 25158
Eigen financiering.
„Hij sliep nog, meneer. Ik
teld dat we de hele nacht
zijn.”
„O ja, dat is waar. Ofschoon, hoe dik
wijls ben ik niet hele nachten op! Th
moet altijd onder hoge druk werken
’t werk waarvoor een gewoon-iemand zes
en-dertig uur nodig heeft, in vier en-
twintig afdoen, dat is mijn taak! Enfin,
stuur mr. Eversleigh maar hierheen, da
delijk als je terugkomt. Zul je er om
denken, Battle?”
„Ja, meneer!”
„Goed. En dan dit. Ik begrijp volko
men, dat het nodig geweest is om hem,
tot op zekere hoogte, in vertrouwen te
nemen. Maar wat ik niet begrrjp is, dat
je het eveneens nodig gevonden hebt
om mijn nicht mrs. Revel, in te lich
ten. Acht je je wat dat betreft, verant
woord,
„Ja, i moest.
dertekening van de 1
„Een verbluffend
Overbluffend,
_j Lomax, terwijl
ikbrauwen nr
seum te make”
alles van gehc
de oorlog hoofd
eweest. Waar is 1
ie naam wel....
zei Battle,
lig, dat me dat
Hij moet onmid-
getelegrafeerd
je je
Battle?”
’t moest. Met het oog op de on-
i— i de brieven, mr. Lomax”
„Een veroiuifend staaltje van brutali
teit. Overbluffend, gewoonweg,” mom
pelde Lomax, terwijl hij met gefronste
wenkbrauwen naar het schuldige pakje
brieven keek. „Ik herinner me de ko
ning van Herzo-Slowakije, nog heel goed.
Een charmant mens maar zwak. Fm
werktuig in de handen van een bereken-
vrouw. Heb je er enig idee van hoe
brieven op de tafel van mr. Cade
tomen zijn?”
„Ik ben van mening”, zei Battle, „dat
de mensen, als ’t hun op de ene manier
niet lukt, ’t op een andere manier pro
beren.”
„Ik kan je gedachtengang
gen,” zei Lomax.
dit verband, een groot woord, j
ben iets van plan. Dat is, in s
gevallen, al heel wat, mr. Lom;
Hiermee was het onderhoud I
Hoofdrechercheur Battle
aid en reed weg.
Op een paar kilometer afstand van
A'ayo ,,De Schoorstenen” reed hij Anthony
was cade achterop. Battle liet stoppen.
„Of ik mee wil rijden,” zei Anthony.
„Goed hoor, graag zelfs.”
„Waar bent u geweest, mr. Cade?”
„Naar het station, om de treinen na
te kijken.”
Battle trok z
„Gaat u ons
hij.
„Nee, op ’t ogenblik nog niet!” lach
te Anthony „Zeg, wat heeft Isaacstein?
Hij kwam juist in de Lanchester, toen
ik weg wou gaan en hij zag er uit, et
hij een flinke schrik had.”
„Mr. Isaacstein?”
„Ja.”
Deze kunnen
geplant wordt
i Bloemisterij-Rozenkwekerij
Fa. Koetsenruyter Zn I
-f Havendijk Zuid 34 Tel. 22399
in af en keek om zich heen. Ze waren
op een open plek vlak naast de brede
oprijlaan, die een meter of vijftig ver
derop met een tamelijk scherpe bocht
naar links afboog en achter een groep
laag struikgewas verdween. Lemoine
stond naar een voertuig te kijken, dat
de oprijlaan van de kant van hét huis
kwam afrijden.
Virginia volgde de richting van zijn
ogen.
„Dat is de bagage-auto,” zei ze. „De
bediende en de bagage van Isaacstein
worden naar het station gebracht.”
„Och, zo!” zei Lemoine. Hij raad
pleegde zijn horloge en deed of hij stond achter een boom, m
schrok. „Sacré nom! Ik dacht niet, dat in de hand. Hij bekeek zijl
’t al zo laat was.... Als men zich ook
in zulk bekoorlijk gezelschap bevindt!
Denkt u, als ik ’t vraag, dat ze me
naar het dorp zouden willen meenemen
Hij ging midden op de oprijlaan staan
en stak zijn arm op. De auto stopte en
na een paar woorden met de chauffeur
liep Lemoine om de wagen heen en klom
achterin. Terwijl de auto zich in bewe-
i hij nog, met zwierige be-
hoed voor Virginia af.
Van de plek waar ze stonden, bleven
*daar- en zÖn metgezellin met lichtelijk
>lökinp- bii verwonderde gezichten de auto staan na-
iaand Hii kijken. Juist, toen deze om de hoek bij
1 hnrin het bosje heenzwenkte, viel een bruin
wee De leren valies er auto reed voort’
weg. ixe Ga mee,„ Virginia tegen Bül.
„Daar krijgen we iets te zien, dat vast
de moeite waard is. Dat valies hebben
ze eruit gegooid!”
„Niemand heeft ’t gemerkt,” zei Bill.
Zo snel ze konden, liepen ze naar het
bewuste valies toe. Juist toen ze het be
reikt hadden, verscheen Lemoine van de
andere kant om de hoek van de oprij
laan. Hij zag er warm uit van het har
de lopen.
„Ik heb, tot mijn spijt, terug moet;
gaan,” vertelde hij met een opgewekt g
zicht. ,,Ik heb iets vergeten.”
„Dit?” vroeg Bill met een gebaar
naar het valies.
Het was een mooie bruin-leren tas
met de initialen „H.I.” in een der hoe
ken.
„Wat jammer!” zei Lemoine
ernstig. „Zeker er afgevallen. Zuil
’t zolang op een veilig plaatsj
ten?”
Zonder antwoord af te wachten, tilde
hij de tas op en droeg hem naar de
kant van de weg. Daar zette hij zijn
vracht neer, boog zich erover heen....
maakte een paar vlugge bewegingen
het hanteren glinster-
sprong open.
chauffeur minderde vaart en stopte naast
de groep midden op de weg. Bill zette
het valies op de plaats naast de bestuur-
der en ging een stap achteruit.
„Van de bagage-auto afgevallen,” riep
hij de man, toen de auto zich alweer in
beweging zette, nog toe. „We zagen het
toevallig en hebben je opgewacht.”
Even zagen ze voor het raam bij de
achterste bank een breed, gelig gericht,
dat hen verschrikt-verbaasd aankeek.,
dan schoot de wagen vooruit en ver
dween om de bocht uit het gericht.
Ze keerden zich om en gingen naar
Lemoine terug. De Franse detective
j ut-met de revolver
rijn vangst genie-
ihercheur Battle
t van Wyverr Al
a bureau, volgest
pieren —als de vleesgew
tigheid zat George Lom;
Hoofdrechercheur Battle 1
twintig minuten tevoren d'
pend met een kort en zal
Daarna was Lomax i
weest en had Battle
steld met enkele éénlettergrepige
tigingen, ontkenningen en, als het
zondering een vraag gedaan wer
antwoord in telegramstijl.
Voor Lomax op de schrijft
bundeltje brieven, dat Antbonj
de ochtend vroeg op zijn tafel l«
„Ik begrijp er niets, hoegenaamd
niets van,” zei Lomax geïrriteerd, ter
wijl hij het bundeltje opnam. „Ze zijn in
geheimschrift, zeg je?”
„Ja, mr. Lomax.”
„En waar zegt hij, dat hij ze gevon
den heeft? Op zijn tafel?”
Battle herhaalde woordelijk, voor de
tweede maal binnen het half uur, het
verhaal van Anthony over het vinden
van het pakje brieven.
„En toen heeft hij ze dadelijk naar
jou gebracht? Daarin heeft hij tenmin
ste correct gehandeld. Maar wie zou ze
in zijn kamer gelegd hebben?”
Battle schudde het hoofd.
„Dat is nu iets, dat jij moest weten,”
zei Lomax gprikkeld. ,,’t Klinkt, op zijn
zachtst gesproken, zonderling, zéér zon
derling. Wat weten we tenslotte van die ~ns de'brieven, laat ons ’t ontcijfei
Cade? Hij is op „De Schoorstenen” ver- doen en ong de geheime bergplaats v
schenen op een bij uitstek geheimzmmge den En daama komt hij in actie. M;
manier en onder zéér verdachte om- en ik zunen er wei voor z
standigheden en we weten mets, hoege- dat hy ernaast grijpt.”
naamd niets van hem. Persoonlijk vind 'Je hebt dus al een plan> niet?”
ik hem allesbehalve sympathiek. Heb je ”Dat beweer niet. Een plan is
de nodige inlichtingen laten inwinnen?” dij’ verband, een groot woord. Maa
Hoofdrechercheur Battle ging zich
buiten aan een geamuseerde glimlach.
„We hebben ons dadelijk met Zuid-
Amerika in verbinding gesteld en zijn de.
verhaal tot in alle details waar bevon- schei
den. Hij' heeft op de datum door hem
genoemd, James Mc Grath in Boelow?'"'
ontmoet. Vóór die ontmoeting v
hij plaatselijk vertegenwoordiger van
Castle, het agentschap voor toerisme.”
„Precies, wat je van zo’n type kunt
verwachten,” zei Lomax. „Hij heeft dat
soort aplomb, dat in zo’n omgeving suc
ces heeft. Maar nu over deze brieven
dienaangaande moeten er maatrege
len genomen worden zo spoedig mo
gelijk maatregelen genomen worden.”
De grote man achter het bureau blies
zich van pure gewichtigheid op.
Hoofdrechercheur Battle deed
mond open om iets te zeggen.
George Lomax was hem voor.
„We mogen geen tijd verloren laten
gaan. Deze brieven moeten onverwijld
ontcijferd worden. Laat eens kijken. Wie
is daarvoor ook weer de man? Er is ie
mand.... een van de mensen, die iets
met het Britse Museum te maken heb
ben. Weet alles en alles van geheim
schrift af. Tijdens de oorlog hoofd van
het, ons departement geweest. Waar is Miss
Hij Oscar? Die weet de naam wel.... Zo-
n rol zij- jets van Win Win
smoking „Professor Wynwood,’
„Precies. Eigenaardig
even ontschoten was. F
dellijk —onmiddellijk
worden.”
„Is al gebeurd, mr. Lomax. Een uur
geleden ongeveer. Met de trein van 12.10
kan hij hier zijn.”
„Uitstekend! Uitstekend! Dat is
weer in orde, ’n Pak van m’n hart.
Moet namelijk vandaag naar de Si
U kunt wel zonder mij voort?”
„Ja, dat zal wel gaan, meneer.”
„Goed. Doe je best, Battle, doe je ui
terste best. Ik heb ’t op het ogenblik
verschrikkelijk druk.”
„Ja, meneer.”
„O ja, dat wou ik je nog vragen.
Waarom is mr. Eversleigh niet met je
meegekomen?”
Tegelijk hiermee onderging de gehele
man een verandering, van indolent werd
hij actief; toen hij begon te spreken
klonk zijn stem zelfs anders.
„Vlug!” zei hij. „Kijk of de auto er
aan komt. Ziet u haar?”
Virginia keek de oprijlaan
ting van het huis af.
„Nee,” zei de.
„Goed.”
Vlug en handig pakte hij het valies
idee uit. Een fles met zilveren dop, een rij-
kon den pyama, een collectie sokken kwam
op het mos te liggen. Opeens was
of rijn gehele wezen verstrakte,
greep iets, dat er uitzag als een
den ondergoed, van onder een s-
vandaan en rolde het vlug uit.
Bill liet een half gesmoorde uitroep ho
ren. Binnen in de rol zat een revolver!
„Ik hoor de claxon,” zei Virginia.
Vliegensvlug pakte Lemoine de tas
weer in. De revolver rolde hij in
een grote zijden zakdoek, die hij uit zijn
borstzakje trok en liet het pakje in zijn
zak verdwijnen. Daarna drukte hij het
slot dicht en keerde zich tot Bill.
„Neem die tas op. U bent met twee
ën. Madame blijft bij u. Laat de wagen
stoppen en zeg, dat het valies van de
vrachtauto afgevallen is. Laat mij er
buiten.”
Bill gehoorzaamde. Met Virginia pos
teerde hij rich midden op de weg en
geen halve minuut later zwenkte de gro
te Lanchester auto de hoek om. De
Virginia schudde sprakeloos het hoofd.
„En tooh zou ik er mijn hoofd onder
durven verwedden, dat hij heel wat te
vertellen heeft. Dat gezicht van hem
liegt niet en dat is het gericht van een
man, die een avontuurlijk leven heeft ge
leid. Ja, als hij wou, zou hij u heel wat
kunnen vertellen.’’
„Als u iets over zijn
wilt”, opperde Virginia,
grafeert u dan niet aan
hem, James McGrath?”
„Hebben we al gedaan. Maar
ergens in het buitenland. I
Mrs. Revel, dat verhaal over _j..
in Boeloewayo is waar. Maar
zo graag willen weten, waar
vóór geweest is. Die betrel
Castle had hij pas een maanc
haalde voor de tweede maal
ge te voorschijn. .TijdIk moet weg. De
aoto zal al vóór zijn.”
Virginia keek hem na, tot hij in huis
verdwenen was. Maar ook daarna bleef
hij bijna onbeweeglijk ritten. Ze
maar één wensdat Anthony zou ke
en dat die haar raad zou geven. M
in plaats van Anthony kwam Eversle
een gapende, landerige Eversleigfli.
„Gelukkig, dat ik je eindelijk eens al-
leeh tref,” begon Eversleigh veronge
lijkt. „Nu kunnen we eens rustig pra
ten.”
„Maak ’t kort en pijnloos, Billy, schat.
Anders ga ik huilen.”
„Waarom? Heeft iemand je onaange
naam behandeld?”
„Neen, niet bepaald onaangenaam.
Mjjn hersenen binnenste buiten gekeerd,
anders niet. Maar ik voel meof een
olifant op me is gaan liggen.
„Battle wél. Wat een vei
mens is dat!”
„Kom, kom!
niet over Bat*’-
van je schat,
„Neen, te
niet sterk genoeg. Hoe c
je al gezegd, dat mannen,
het hoort, nóóit voor de 1
om iemands hand doen?”
„Genade!” zei Bill. „Ik zou
plezier voor ’t ontbijt doen.”
Virginia rilde.
„Bill, jongetje, wees nu t
blik redelijk.... Ik heb je r
„Als je maar niet langt
vluchtjes zocht.... als je maai
te doen en ja tegen me zei, i
je veel beter voelen. Gelukl
vooral rustiger.”
„Luister eens goed naar me, Bill. Dat
aanzoek-doen begint langzamerhand een
idee-fixe van je te worden. Alle man
nen, die zich vervele n of niets bijzon
ders te beweren hebben, nemen vroeg
of laat hun toevlucht tot een huwelijks
aanzoek. Maar denk aan mijn aanstaan- maakte een' paar
de grijze haren en mijn weduwestaat en met iets dat bij t
kies een jong, fris meisje als slachtof- de en het slot
„Maar, mijn lieve schat.... Wel ver
draaid! daar heb je die Franse idioot:
lamme kerelHoe haalt-ie ’t in zijn hoofd
om op dit ogenblik hier te komen.”
De Franse idioot was monsieur Le
moine, die, zoals gewoonlijk, in de punt
jes verzorgd, over het grasveld naar hen
toekwam.
„Goede morgen,
rust, wil ik hopen.
„O ja, zo goed als ’t maar kan.”
„Dat is uitstekendGoede morgen, mr.
Eversleigh.”
Bill knikte stug.
,,’t Is zulk schitterend weer! Hoe denkt
madame over wat wandelen?” stelde de
Fransman voor.
„Wat vind jij er van, Bill?” vroeg Vir
ginia.
„Ik? O, mij best.” zei de onwillige jon-
i ge man naast haar.
Hij stond met luie bewegingen uit het
gras op en zette zich slenterend in bewe
ging. Virginia liep tussen de beide man
nen in. Ze voelde dadelijk, dat de Franse
detective opgewonden was. Ze reageerde
altijd onmiddellijk op dergelijke gevoels-
stromingen, maar ze had er geen
van wat die toestand veroorzaakt
hebben.
Met haar gewone tact begon ze onmid
dellijk aan de taak, hem op zijn gemak
te brengen. Ze vroeg hem van allerlei, de
ze luisterde aandachtig naar zijn ant- Vj
woorden en zó lokte ze hem, stukje bij
beetje, uit zijn gereserveerdheid. Na een
minuut of tien liep hij bun anecdoten
van de beruchte koning Victor te vertel
len. Hij sprak gemakkelijk en de manier,
waarop hij vertelde, van de keren, dat
de Sureté het onderspit had moeten del
ven, was onderhoudend en geestig.
Maar ondanks Lemoine’s concentratie
1 op zijn eigen verhaal, voelde Virginia,
dat hij met die wandeling door het
park het een of ander doel beoogde. Ze
liepen maar niet wat op goed geluk af.
Terwijl zij hun geest met zijn anecdo-
tische verhalen bezig hield, leidde hij
hen talloze paden en paadjes naar een
speciale plek.
I Opeens brak hij zijn verhaal midden-
