I
sow
II
De ,,SOLA"-SPECIALIST
J. C. V. BELKOM
DE SPIN
2^
P.I
1’
2e
Voel
F
attent
de
Fa. Jan Janssens
bewonderde
V
inrui l-canipan ne
Totaal
Vrij n
tijdelijk
Leeft
Aanir
Hl
deze gelegenheid
Profiteert
nu van
komt U
eens
en
gewenst
want U weet:
U BENT ALTIJD WELKOM
ALS
BIJ
ONS KOERIERVERHAAL
een fluitsignaal ge-
„Hoe
je hebt de Drie Driehoeken? Prach-
iaan, als je van
<en bezig met wat
Model
SOLAFABRIEK M. J. GERRITSEN N.V. - ZEIST
OP
grote
Uitgav
Advert
door
JOHNSTON McCULLEY
Vertaling
HERMAN ANTONSEN
Sportcolberts
vanaf 32,50 tot t 65,-
maakt
U
Nieuwste collectie
Kamgaren Kostuums
vanaf I 75.- tot 165,-
Regenjassen
vanaf I 39.- tot I 100,-
i'al
a er
■vigiit
der
ie”.
gedroegen zich
niet
meisje,
ct geld
heeft de lamp kapotge-
„Waar is hij voor de
kijken
ge-
laam is
een
stkuur
sje op wacht
„We hebben
ier zien rond-
zaken doe.
taresse en
me in.
mijn
Broeken
vanaf f 12,50 tot f 42,50
uit Sola-Pleet (zwaar verzilverd)
en Sola-Massief (door en door vlekvrij) in de
hier afgebeelde modellen..
Sola heeft een grote vobrjaars-verrassing voor U.
U kunt nu in het bezit komen van schitterend.
Sola-tafelgerei. voor een kwart minder
dan de normale prijs.
Wendt 1
lijksbem
van de
huwelijl
toren. 1
Postbus
Ontvanf
9brgónt;
bent waarom Is al
I”? vroeg de politie-
u dan dat zakenge-
i, maar ik ben
mevrouw Dwij
ie lichten weru
t het licht
poosje de
Hij heeft
wel
gezicht
kwam.
ALLEEN PIUSSTRAAT 33
(Tegenover de Koopvaardijstr.)
„Onze coituums en jassen, die
passen I" GEEN FILIALEN
I
I
i en hoorde hoe ze hem
ie deur. Er werd nog
eur gebonsd en iemand
naam der wet. Warwik
Sur en draaide de sleutel
“vonden zich nu in de gang,
noe ze er i
deur moeter
komen, en d<
hun aanwezig)
tafel naar
tzelfde ogen
en werd er
Alléén: Koestraat 174, Tilburg, Tel. 23626
huis afgeluisterd te hebben,
toch in geslaagd, vlak bij r
te komen juist voordat de
uitgedraaid.”
„Dus helemaal
„Geen schijn
Driehoeken van
nagemaai
mijn ving
de voordt
>rde hen door de gang lopen,
ar de deur, deed hem van
Hen had getracht, die deur
en ze wisten dus niet, dat ze
n had. Hij had een ander plan
iden natuurlijk denken, dat
e Bert de juwelen en het
waarschijnlijk geen
ide in huis was
Von 17 april t.e.m. 4 mei
kunt U uw oude tafelgerei, In elke
gewenste hoeveelheid en van welk merk ook
bij uw Sola-winkelier inleveren en het
vervangen door prachtig, gloednieuw
Sola-tafelgerei, met een korting van 25%.
U mag inleveren wit U wilt: messen, vorken,
lepels, groot en klein. Zij mogen verroest,
beschadigd of verbogen zijn. Zij mogen
van zilver, verzilverd of van ijzer zijn.
Alleen aluminium komt niet in
aanmerking.
Dit^ïs de kans van uw leven om tafel
gerei voor uw leven te verkrijgen, zó
voordelig als nog nooit mogelijk was
en nooit meer mogelijk zal zijn.
Stel uw Sola-wensen niet meer- uit.
Doe Uzelf niet tekort. Profiteer
zoveel mogelijk van dit zeldzame
Sola-aanbod
Hij voelde aan een raam en bemerkte dat
het gemakkelijk open ging. Zonder enig ge
raas kreeg hij het raam open en trok het
rolgordijn omhoog. Even later was hij in
de kamer. Het was er zo donker, dat hij
niet kon zien. Tastend langs de wand kwam
hij aan de deur. Omzichtig maakte hij die
open, gereed om te vechten, als dat nodig
bleek. Hij bevond zich nu in een gang en
aan het einde ervan zag hij licht door een
kier. Uit die richting hoorde hij ook stem
men. Warwik sloop naar die deur toe. Hij
kon zich nergens in de gang verschuilen
als er iemand uit die kamer kwam. Maar
hij moest wat te zien of te horen krijgen!
Bij de deur gekomen, bukte hg zich en keek
door het sleutelgat. Het meisje zat nog met
haar avondmantel om haar schouders. Ver
der waren de drie mannen in het vertrek.
Ze zaten om een tafel heen en aan het hoofd
daarvan zat een man met ’n welvarend uiter
lijk. die het meisje aankeek.
„En nu ter zake,” zei hij, „ben je ge
slaagd.”
„Ja.”
„Dus
tig!”
„Het
„Heb
plan was?
„Ja. Dk
me vast
me op en dwong me te blijven, tot 1
aanging. Ik denk wel, dat we een p>
stad uit moeten... op uw kosten, fa
ons allemaal gezien, bedenkt u dat
hij zal naar ons zoeken. Ik zou zijn
wel eens willen zien als hij. erachter
hoe ik hem er tussen heb genomen.”
„Achter de deur trok Warwik een zuur ge
zicht. Toch had ze hem niet zo heel erg
bedrogen. Hij was immers nog op haar spoor?
„Waar is het ding? Laat eens kijken!” zei
de welgedane man tegen het meisje,
heb je het uit huis gekregen?”
„Ik heb een dubbele zool onder mijn bal
schoentje. Daar zaten de Driehoeken in een
oogwenk in”.
„Geef maar hier.”
„Eerst de centen", zei een der drie man
nen. „U hebt ons tienduizend dollar beloofd”.
ven, toen we daareven naar het huis toe
kwamen”.
„Daar weet ik niets
„Als u zo fatsoenlijk
het licht dan uitgedraaid’
beambte. „Waar hield
sprek”.
„We waren in de keuke
eten klaar te maken”.
was niet zo heel lastig.”
i je het net zo gedaan, *1= je ver.
as?”
Die John Warwik heeft zich wel aan
stgeklampt, na ons gesprek voor het
I geen moeilijkheden gehad?”
zelfs. Ik haalde de Drie
jken van haar japon en stak er het
lakte ding meteen weer op. Ze heeft
ingers niet gevoeld. Toen ben ik naar
rdeur gegaan, maar daar ving Warwik
„Ik heb daar geen licht gezien”.
„Er hangen donkere gordijnen voor de
ramen. U hebt u werkelijk vergist en ons
een doodschrik op het lijf gehaald. Wees nu
zo vriendelijk heen te gaan en uw mannen
mee te nemen, dan zal* ik geen werk maken
van dit indringen. Als u echter toch tegen
mijn vrienden verdenking kostert, dan sta
ik u toe huiszoeking te doen”.
Dat was brutaal! John Warwik
de man zelfs een ogenblik.
,,U zegt, dat dit meisje uw secretaresse
is?” vroeg de beambte.
„Een mijner secretaressen. Ik heb er ver
schillende”.
„Goed, maar ze is hierheen gekomen van
het bal bij de familie Dwight. Ik kan me niet
voorstellen, dat mevrouw Dwight secretares
sen op haar bal uitnodigt”.
„O, maar ze is daarheen gegaan om met
iemand over zaken -te spreken”.
„Juist. Ik moest enige inlichtingen vragen
aan een zekere mijnheer John Warwick”, viel
het meisje hem bij.
„Goed, mijnheer Saxbury, ik zal morgen
wel verder onderzoeken”, zei de brigadier.
„U moet het ons niet al te kwalijk nemen.
We hadden een wenk gekregen, dat er ver
moedelijk juwelendieven op dat bal zoudeA
komen om hun slag te slaan. Mijnheer Dwight
zelf had ons gewaarschuwd. En u hebt u
zelf in elk geval vrij verdacht gedragen....”
„Ja, dat begrijp ik, brigadier”, zei Sax
bury. „U behoeft geen verontschuldigingen ta
maken. Ik zou er prjjs op stellen, dat u
morgen terugkwam om u te overtuigen, dat
ik degene ben, voor wie ik me uitgeef. Daar
heb ik recht op”.
„Ik zal er voor zorgen, mijnheer”, zei de
brigadier.
Warwik hoor
Hij sloop snel naar
slot. Geen van alle
open te doen e"
op slot gezeten
gemaakt. Ze zout
de geheimzinnige Bert v
geld had. Ze vermoedden
ogenblik, dat er een vreemc
geweest.
Hij durfde het huis echter nog niet te
verlaten. Vermoedelflk zou de politie het huis
wel een poosje bewaken en aan de ramen
luisteren, of ze iets konden horen. En hij
durfde het vertrek ook niet te verlaten, nu
het licht in de gang brandde. Er bevond
zich een kast in de kamer. Hg trok de deur
ervan open. Hij voelde enige kleren hangen.
Voor de rest was de kast leeg. Hij stapte
naar binnen en trok de deur zachtjes dicht.
Even later hoorde hij de anderen in de
kamer terugkeren.
„Die stommerik
maakt”, zei Saxbury.
drommel gebleven”.
„Er vandoor gegaan”, zei een der mannen.
„Hoe kon hij dat doen? Hij zei toch, dat
we met hem mee moesten gaan?”
„Er was zoveel lawaai, dat we hem
helemaal verstaan hebben”, zei het me
„Hij heeft de Driehoeken en het
mee!"
„U kunt Bert wel vertrouwen, mijnheer
Saxbury”, zei het meisje. „Zodra hij in vei
ligheid is, zal hij U die juwelen en ons het
geld wel bezorgen”.
„Ik zal hem wel moeten vertrouwen!”
bromde Saxbury. „Beroerde geschiedenis”.
„Uw eigen schuld, omdat U geld wilde
besparen”.
„Ik beklaag me nietals ik die ju
welen maar in handen krijg. Is dat niet
het geval, dan zal die kerel zijn straf niet
ontgaan, al moest het me mijn hele ver
mogen kosten. Die geschiedenis met de po
litie is anders lam genoeg jullie hadden
voorzichtiger moeten zijn”.
„Wat zullen we nu doen!” vroeg een
mannen. „Als we hier vandaan gaan,
gen ze ons natuurlijk en dat moeten
niet hebben".
„Nou, laten we naar de keuken gaan en
een stukje eten” grinnikte Saxbury. „Wa
eten en praten tot morgen vroeg door en
zien dan wel, hoe de zaak ervoor staat. Mis
schien dat Bert voor die tijd met geld en
juwelen terugkomtof hij moet zo bang
zijn, dat hij aldoor op de vlucht is”.
„U kon ons wel eens verklaren, waarom
U zo op die Drie Driehoeken gesteld bent”,
zei het meisje. „U bent rijk genoeg om een
dozijn van die dingen te kopen, zonder arm
te worden”.
„Ik moest die Driehoeken zien te krijgen”,
grinnikte Saxbury. „Je moet weten, dat Ik
ze een poosje geleden voor een dame heb
laten maken. Maar op 'n dag had ik con
tanten nodig en heb ze toen in pand ge
geven. Ik ging daarvoor naar een eerste
klas zaak want ik wilde mijn concurrenten
niet laten weten, dat ik een ogenblik om
geld verlegen zat. Het ging maar om een
paar dagen, maar in die paar dagen hadden
ze me naar de kelder kunnen helpen.
Toen die paar dagen om waren en ik weer
geld genoeg om handen had, ging ik die
juwelen inlossen. De pandhouder had ze
verkocht. Aan een zekere Berman Dwight,
die veel juwelen voor een prikje van hem
kocht. Ik kon toen toch moeilijk naar die
dame toegaan en haar vertellen, dat ik die
juwelen verpand had? En ik kon die pand
huishouder toch ook niet laten vervolgen,
zonder mezelf bloot te geven?”
(Wordt vervolgd)
Warwik zag het meisje een van haar
schoentjes uitdoen en op de neus duwen. De
zool liet los en de schitterende Driehoeken
lagen op haar hand.
„Dat is het! Dat is het!” riep de wel
varende man uit. „Jullie krijgt je geld.”
„Dit is niet alles”, zei het meisje. „We
moeten ook beschermd worden”.
„Natuurlijk. Hier is het andere namaak
sel.”
Hij haalde het uit zijn zak en wierp het
op tafel.
„We mogen elkaar niet misverstaan,” zei
hij. „Jullie weten, hoe ik met hem heb af
gesproken. Ik zou hem heel wat meer be
talen, dan ik jullie geef... Doch op eigen
houtje hadden jullie nooit zoveel gekregen.
Nu kunnen jullie die tienduizend net zo ver
delen, als je zelf wilt. Jullie kunnen dit na
maaksel krijgen en als ontdekt wordt, dat
het een namaaksel is, dan rijst de verdenking
wel, dat mevrouw Dwight het echte stuk niet
droeg en daarmee is de zaak dan uit.”
„Ik denk, dat het wel lukken zal,” zei het
meisje.
De man overhandigde een stapeltje bank
biljetten aan een der medeplichtigen van ’t
meisje, die ze vlug telde.
„Keurigtienduizend in papiertjes i
honderd. „Geef hem de juwelen en laten
hier dan vandaan zien te komen. Het is
over één.”
Het speet John Warwik, dat hij geen wa
pen bij zich had. Wel had hij de ploerten
doder nog in zijn zak, die hij van een
boeven af genom en had, maar hij had er af
schuw van zo’n ding te gebruiken. En
vendien moest hij oppassen, dat die
hem niet zagen en herkenden.
„Hier zijn de juwelen” hoorde hij het meisje
zeggen.
Ike schoof de Driehoeken over
de welvarende man toe. Op hetz
blik klonk er een schril fluitje
op de voordeur gebonds.
„Dat is het signaal van Bert: de politie
komt er aan!” zei het meisje.
vn
SNEL OPTREDEN
Warwik had op groot wild gejaagd eri daar
door snel leren besluiten. Dat deed hij nu
ook. Hij moest die Drie Driehoeken hebben.
Hij moest zorgen, dat niemand in de kamer
hem herkende en dat hij verdwenen was,
voordat de politie kwam. Hij smeet de deur
open en stormde naar binnen. De zware
ploertendoder vloog door de lucht en op het
zelfde ogenblik vloog de enige lamp in het
vertrek aan gruizels, voordat iemand nog
goed begreep, wat er voorviel. Op hetzelfde
ogenblik greep Warwik naar het juweel dat
op tafel lag, griste de stapel geld mee en
rende naar de deur terug.
„Stil! Ik ben het, Bert!” fluisterde hg
hees. „Hierheen. Gauw! Opschieten. Ik heb
het geld en de juwelen.... Kom gauw mee!
Deze kant op. De gang in. Willen jullie ge
pakt worden-?”
Hij ging wat opzij
voorbijliepen naar de
steeds op de voordel— o-
eiste toegang in naam der wet. Warwik
sloot de kamerdeur en draaide de sleutel
om. De anderen bevonden zich nu in de gang.
Als ze bemerkten hoe ze er in gelopen wa
ren, zouden ze de deur moeten intrappen om
in de kamer te komen, en door dat lawaai
aan de politie hun aanwezigheid verraden.
Hij stak het juweel in zijn ene schoen en het
geld in zijn zak. Daarop trok hg het raam
gordijn een weinig omhoog en tuurde naar
buiten. Het was zo donker, dat hij geen drie
meter ver kon zien. Hg wist niet, of er
iemand op de loer lag, die hem grijpen kon
als hij het raam open schoof en er uit sprong.
Hg bleef wachten. In de gang hoorde hij ra
zen en vloeken; hij begreep, dat er licht ge
maakt was.
„Blijf stil staan,” zei een gezaghebbende
stem. „Wat is hier te doen?”
De welvarende man schraapte zijn keel.
Warwik herkende zijn stem.
,,U hebt ons verschrikkelijk overstuur
bracht, brigadier”, zei hij. „Mijn ns
Richard Saxbury. Ik heb dit huisje
poosje geleden gehuurd om er een rust
te doen. Ik ben bankier in Philadelphia. U
kunt u met de autoriteiten daar in verbin
ding stellen en dan zult u horen, dat ik
de waarheid spreek. Waarom bent u mijn
huls binnengedrongen?”
„We hebben hier al een poosj
gestaan”, antwoordde iemand,
dit meisje en die mannen hi«
sluipen
„Het zijn vrienden van me
„Best mogelijk. Maar ze
dan toch wel vreemd”.
„Ik zei u reeds, dat Ik grote zi
Deze jonge dame is mgn secrete
deze heren winnen inlichtingen voor
Ze komen hien zo heimelijk, omdat i
concurrenten niet te weten mogen kor
wat ik van plan ben".
„We hoorden iemand
