Smokkelaars
hun tegenspelers
Baarle’s Nieuws-
en Advertentieblad
Het is de plicht
en
RONDOM MIJN BOEK
Wat doet U
dat iedere Nederlan®1
met uw kolenbonnen?
Rector v.d. Broek.
I
Vele overtreders
(2) verraden zichzelf
I-
1
Weekblad voor
Verschijnt iedere Zaterdag. Prijs f 2.50 per half jaar. Advertentie prijs 4 cent per m. m.
den in ons volk geslagen en aan de heling kun-
n^a wij allemaal mee doen. Vergeten is mense
rJBen begrijpelijk. Onmenselijk en onbegrij
pelijk zou het echter zijn, wanneer wij hen zou
den vergeten die zich spontaan en zonder be
denken voor Nederland, voor ons dus, gaven.
Zij haalden de kastanjes der vrijheid uit het
vuur. Zij, jonge en oudere vrouwen en man
nen hebben nabestaanden achtergelaten, die
voor de toekomst op hen hadden gerekend.
Zij mogen niet onverzorgd worden achterge
laten. Dat zou ‘n schande voor het gehele Ne
derlandse volk zijn en hun offer, ‘n offer waar
door wij nu weer vrij kunnen ademen, zou ge
heel te vergeefs zijn gebracht.
De Nationale Monumenten Commissie
heeft een grote landelijke actie’ opgezet, want
door het gehele land zijn er slachtoffers geval-
len*Elke stad, elk' gehucht heeft' meege-
ij^rkt om Nederland weer Nederland te doen
zijn, een vrij land wars van vreemde ideolo—
giën. Daarom moet de actie van de genoemde
commissie slagen. De gemeente Amsterdam
heeft in de strijd een grote rol gespeeld. Het
bestuur van onze hoofdstad heeft het Dam-
plantsoen ter beschikking van de Nationale
Monumenten Commissie gesteld en dit Dam-
plantsoen, dat uit twaal millioen vierkante cm.
bestaat, wordt aan het gehele Nederlandse
volk op symbolische wijze verkocht.
Het kleinste kind en de oudste man of
vrouw kan voor 50 cent een certificaat kopen
voor een van die vierkante cm. Honderdui-
Tijdens hun grondige opleiding voor
het beroep van ,,grensjager“ worden de
leerlingen van de Britse Donane-school
practised vertrouwd gemaakt met allerlei
smokkelaarstrucs. Dan spelen de beste
inspecteurs de rol van smokkelaar en in
een grensstation in miniatuur,’ dat in de
school js ingericht, moeten de studenten
de passagiers" zo onderzoeken en be
handelen als ze het later in Folkstone of
Dover moeten doen. Afgezien van de
grondige training, die berust op een dui
zendjarige ervaring, komt het voor de
douane-beambte voornamelijk aan op
psychologische kennis en intuïtie. „Ik
heb", zegt Michael Salzer in „Die Welt-
vAhe,,1 douane-beambte aan alle Euro-
pWe grenzen in Indie en Afrika bij hun
werk gadegeslagen en daarbij opgemerkt
dat ze alleen één gewoonte gemeen heb
ben Ze kijken de reiziger eerst recht in de
ogen, vdor ze de bagage visiteren. De ge;
hele tijd, terwijl ze met hun handen tus
sen pyama's, kousen e.d. zoeken naar
parfum of sigaren, nemen ze de eigenaar
van de koffer nauwlettend op. Velen heb
ben mijn verklaard, dat een passagier
verdenking op zich heeft geladen, door
dat zijn knieen knikten of doordat hij zijn
vuist krampachtig en r nerveus gebald
hield. Dikwijls verraadt de smokkelaar
zich ook door de wijze, waarop hij zijn
koffer heeft gepakt en door de inhoud van
zijn bagage. Een jonge Italiaanse werd
onlangs aan de aanrrebmiden om
dat zij in haar koffer niets dan uien had.
Een douane sneed de bodem van de kof
fer stuk en vond, onder de valse bodem,
een groot bedrag aan goud en bankbiljet
ten. Hoe was hij er toe gekomen de bo
dem stuk te snijden? Wel, hij had zich
een dergelijke vraag gesteld: Waarom ‘n
koffer vol uien willen inporteren?
Smokkeltrucs worden niet uitsluitend
toegepast door lieden die zich op onoir-
bare wijze willen verrijken en hun eigen
of een ander land benadelen. Wij weten
maar al te goed hoevele Duitsers, die niets
van het nazi-bewind moesten hebben het
land verlieten en dan trachten hun ver
mogen mee te nemen. Daarbij zijn soms
merkwaardige brutale staaltjes van smok
kelkunst toegepast. Zo is bekend hoe een
Duitse, die het land wilde verlaten en
wier bagage meer dan grondig werd on
derzocht, ondertussen kersen, stond te
eten uit een papieren zak. Zelfs bood zij
een beambte, die minder bars was dan
de overige, een paar kersen aaïi. Kersen-
etend stapte zij in het vliegtuig. Toen
borg zij de zak met de rest der vruchten
weg en haalde hem pas in New York weer
tevoorschijn. Onder de kersen had zij
sieraden ter waarde van 5000 pond ver
stopt.
Men weet, dat de negers, die in de Af
rikaanse diamantmijnen werken, vaak
een laxeermiddel krijgen toegediend voor
ze de mijn verlaten, want het is nogal ‘ns
voorgekomen, dat ze de kostbare delfstof
hadden ingeslikt om later te voorschijn
te brengen.
Nu heeft men onlangs in Klein Azië
een variant op deze smokkelmethode ont
dekt. Arabische smokkelaars lieten hun
kamelen een metalen buisje met verdo
vende middelen inslikken. De politie
kreeg hiervan de lucht en liet in het ver
volg de dieren onderzoeken met röntgen
stralen. De sluwe bedouïnen lieten zich
hierdoor niet afschrikken.
In het het vervolg gebruikten ze gum-
mi-capsules, die 'door röntgen-stralen
niet aan het licht komen, en vulden die
met morfine en cocaine. Dit ging goed,
tot op’een dag twee kamelen juist bij de
grens dood neervielen. De grensbeambte
kreeg nu achterdocht en liet sectie op de
dieren verrichten. Als doodsoorzaak werd
vastgesteld, het verdovende middel, dat
in de gummi-capsule verborgen was ge-,
weest,
Zo zouden *er nog vele staaltjes van
smokkelkunst zijn te vertellen, maar ten
slotte komen ze alle hierop neer, dat men
werkelijk zeldzaam uitgeslapen’moet zijn
wil men de tegenwoordige douane om de
tuin leiden.
VII
Tijdens het afdrukken van mijn boek j
Baarie-Nassa»i-Hertog en Omstreken.
I „zijn ambtgenoot van Buitenlandse za
ken er voor te interessen", waarop „De,
Tijd" schreef:,,Ze dronken een glas, zegt'
het spreekwoord, de rest kent men". En
om nog even op de beeldspraak v.^|mr.
Sassen over die blindedarm door te gaan,
operatie is gewoonlijk het laatste; zou het
daarom niet beter zijn, in plaats van de
Belgische blindedarm weg te nemen, de
Nederlandse ontstoken kies te plombe
ren? Of zonderbeeldspraak; terug te gaan
tot de toestand van vóór 1906 (zie mijn
boek blz. 148)
In een volgend artikel (dit keer huist
de speciale verslaggever in Nassau) heet
het: „Niemand kent de ware toestand...
de bewering,dat de kerk van Baarle-Her-
tog voor een deel op Nederlands grondge
bied zou staan, hangt in de lucht. Het is
een kwestie, die gedurende drie eeuwen
door de knapste geschiedkundige is on
derzocht, rnaar nooit opgelost". Er^er-
der: „De toestand, zoals deze de eeW'en
door is gegroeid, ontstond bij de vrede
van Munster in 1648". Met stomme ver
bazing vraagt men zich af, hoe het moge
lijk was, in zo weinig woorden zoveel on
zin bijeen te scharrelen. Als de speci
ale verslaggever zich de kleine moeite ge
troost had, even te informeren, b.v. op ‘t
gemeentehuis van Hertog of Nassau of
op de Pastorie van Hertog of Nassau,
dan zou hij die knappe geschiedkundi
gen, die nu al eeuwen lang aan het zoe
ken zijn, met rust hebben gelaten, en
daar de eenvoudige en duidelijke oplos
sing hebben gehoord; iedereen die mijn
boek gelezen heeft, kent deze oplossing
en weet, dat de toestand van 1648 toen
al enige eeuwen bestond, en dat het praat
je, dat de kerk van Hertog gedeeltelijk on
der Nassau stond, door de Protestanten
in omloop werd gebracht. Zie mijn boek
blz. 113 en noot:282.
De niet-Baarlese lezers zullen zeker
bij het lezen van al die verhaler^over het
„smokkelparadijs" gedacht hebben, dat
de bevolking,wel met sprongen zal zijn
omhoog gegaan. Ter ontnuchtering die
ne, dat in 1946 (de cijfers over 1947 zijn
nog niet in mijn bezit) de bevolking van
Nassau is toegenomen met 5J (zegge en
schrijve: een en vijftig) en die van Hertog
met 3 (zegge en schrijve: drie) inwoners!
Maar zo iets vermelden de dagbladen
niet. Waarom toch niet?
De Fransen hebben een mooi spreek
woord, dat vertaald luidt: „het is m^iijk
iedereen tevreden te stellen en ook nog
zijn schoonvader! „Ook als men geen
schoonvader heeft, is het nog moeilijk ge
noeg: zo ontving ik van de Uitgever de
.raad, toch vooral niet te veel te schrijven
over de laatste tijd; en nauwelijks was
mijn boek veschenen, of ik hoorde, dat
.vooral het laatste deel, dus over de laat-
ste,tijd, het mooiste was.
Verder ken ik ook het Latijnse spreek
woord". er is niets volmaakt onder, de
zon.
Het is de plicht van iedere Nederlander, dat
hij zich schaart achter de actie van de Natio
nale Monumenten Commissie, welke actie 1
Febr. a s. afloopt. Iedere Nederlander mag
eenvoudig de vijf zware oorlogsjaren van '40
‘45 niet vergfeten. Die jaren Ijggen nog te vers
in ons geheugen. Honderden prachtige vader
landers zijn door de Duitsers tegen de muur
gezet. Duizenden zijn in de concentratie kam
pen om het leven gekomen. Het zijn barre ja
ren geweest Wij hebben dat stuk voor stuk
al te duidelijk ondervonden. Er zijn diepe won
werd mij van bevriende zijde „De Volks
krant" van 17 April 1947 toegezonden.
"Sjonge! sjonge!" was mijn eerste uit
roep; op een bladzijde- vijf stukken van
3 verslaggevers en nog wel „speciale";
of was het misschien maarY verslagge
ver, die eventjes van Nassa’n naar Hertog
ging en daarna met de bus naarTurnhout
waar hij de „Gazet van Antwerpen" ging
lezen; maar dat had hij (zoals de Stem
opmerkte) even goed thuis of in Baarle-
Hertog kunnen doen! Men zou zich bijna
schamen te Baarle geboren te zijn! Of
schoon de meeste., „dwalingen" van. dé
speciale versiaggever(s)" van „De Volks
krant" reeds weerlegd zijn in mijn boek
en in het kort in de Maasbode van 12 en
13 Mei 1947, lijkt het me toch nuttig er
hier nog iets over te schrijven, in de hoop
hét geduld van de lezer niet al te zeer op
de proef stellen.
Met grote koppen staat boven het eers-
artikei de vraag: „Wafineer zal het lek
in de grens eindelijk eens gedicht wor
den?" Maar die vraag moet de verslag
gever stellen aan de Minister van Buiten
landse Zaken in Brussel en Den Haag!
Over de grote van het lek is een en ander
in de Tweede Kamer gezegd, o.a. dat de
Brabantse boeren niet de hoofddaders in
de veesmokkel zijn, want het smokkelvee
kómt vooral uit het Noorden en wordt
vaak op de markt te Leeuwarden gekocht
Verder wil ik geen vergelijkingen maken
met andere grensplaatsen: elders schijnt
de grens ook niet precies „lekvrij" te zijn
Zo schreef „De Maasbode" van 27 Febr.
1947: „als er ergens gaten zijn in het
grenssysteem dan in het Zeeuws-Vlaam-
se Smokkelparadijs". En nog onlangs
schreef de Roosendaalse krant, dat door
al die smokkel-en fraudeberichten „de
idee verwekt dat Brabant vergeven is van
deugnieten, en dat hun centrum West-
Brabantjs", maar tot troost voegde het
- blad erbij dat „het ons Brabants hart goed
deed te vernemen, dat nu eens Amster
dam „het centrum" is gebleken. „Er
schijnt dus buiten Baarle ook gesmokkeld
te worden! „Hoe bestaat het?" Of wil men
missenien door de aandacht zo dikwijls
en zo nadrukkelijk voor Baarlete vragen,
de aandacht afleiden? Zo iets van „Houd
de dief!"-of moet men denken aan het
Bijbelwoord: „Heer, ik dank U, dat ik
niet ben zoals die anderen!"
De speciale verslaggever meldt natuur
lijk ook het huis met de 2 huisnummers:
„klaarblijkelijk hoort de rechterkant aan
Beigie. Volgens berekeningen moet de
grens hier juist doorlopen". Zoals de le-
zer.uit noot 61 op blz. 252 heeft kunnen
zien, moet dit zijn: het oostelijk deel en
geheel de gang liggen onder Hertog, het
westelijk deel onder Nassau.
In een "tweede arfikel heeft de speciale
verslaggever te Turnhout in „De Gazet
van Antwerpen" gelezen: „Vernietig het
kwaad tot aan de wortel". Wat inderdaad
een grote oude waarheid is en een wijze
raad, die men ook op ander gebied moet
toepassen, zoals bij het „wieden" van on
kruid £n hetbestrijden van zijn fouten en
-gebreken en bij de geneeskunde. In de
Tweede Kamer is verleden jaar ditzelfde
punt weer eens ter sprake gebracht door
het Kamerlid Sassen? die vriendelijk
sprak van een „fossiel overblijfsel van
een volmaakt verleden feodalisme" en
vaneen „anachronisme, dat tot gevolg
heeft, dat men als het ware'de kat bij het
spek zet", om ten slotte een uitnodiging
te richten tot r,de beide bevriende rege
ringen, om op korte termijn deze chro
nisch ontstoken blinde darm weg te ne
men". Waarop de Minister braaf beloofde
zenden hebben dit reeds gedaan.
Een industriële onderneming.te Amsterdam
heeft alleen reeds voor f 100.000,- aan vier
kante cm. gekocht. Meerdere bijdragen van
deze om vang en groter zijn toegezegd. Het is
dus prachtig dat klein en groot, ieder naar
draagkracht, meewerken.
Familie van een bij een bombardement aan
de overkant van het IJ omgekomen zoon heeft
door hem gespaarde koperen ceijten in certi
ficaten omgezet. Te zijner nagedachtenis. Er
zijn moeders, die certificaten hebben gekocht
voor kinderen, die binnenkort eerst het levens
licht zullen zien en er zijn 700 ouden van da
gen in Amsterdam, waaronder bijna honderd
jarige, die dubbeltjes en stuivers bij elkaar heb
ben gebracht om voor een bedrag van f225
aan certificaten te kunnen kopen. Zo zijn er
honderden voorbeelden. Het zijn ontroeren
de voorbeelden, die navolging verdienen.
Nederland moet zijn doden eren door de nabe
staanden van zorgen te vrijwaren. Dit is geen
liefdadigheid noch een dure plicht. Het is de
plicht van iedere Nederlander...
Met deze vraag richten de Nationale Mo
numenten Commissie en de Nationale Inspan
ning Welzijnsverzorging Indie (Niwin) zich
totbet Nederlandse volk. Zoals men weet,
wordt binnenkort begonnen met de terugbeta-
.Zaterdag 1 7 Jan. 1 948
II:
3&ÈBB
j 43e Jaargang
Redacteur: J. C. Rovers Chaam Uitgave: Wed. T. de Jong-Baumers, Baarle-Nassau.
oQjnacht der ogen
Vermogen onder kersen
Nummer3 J
(Wordt vervolgd)
