Het foto-mysterie
I
I
De Parvenu.
Weekblad voor Baarle-Nassau-Hertog en Omstreken
Zaterdag 15 Mrt 1930.
26 ste jaargang ho 11
Dit blad verschijnt Zaterdags
Armoede.
iM
glimlachend op het meisje rusten,
te
1
langzaam, ter- om zich heen.
We zijn alleen, zei de detective
deur en verdween daarna in het ge- j
wemel der ga ten in de hall van het rieten fauteuil, terwijl
D KURK KR- Ui J 'UK V BB
szsjëc J5 orurós»
ons
is wel de „groote
zijn
Abonnementsgeld f 1.25 per half
jaar. (bij vooruitbetaling)
Zoolang men het abonnement niet
opzegt wordt men geacht abonné te
zijn.
week met zijn h dgeruit costuum in
tive nadenkend dat is bier niet
ver vandaan als ik me niet vergis?
Neen het is de verbinding tus-
schen de binnenstad en de haven
Ik heb me pas kort geleden hier ge
vestigd en het is ’n gelukkig toeval
dat ik dit atelier gevonden heb. Het
is een gelukkig toeval dat ik dit
atelier gevonden heb. Het ligt op de
vierde verdieping, maar er is een
lift- En de huur is niet hoog, den
’n citroengele of vuurroode acht
cilinder toerwagen rond te rijden.
Verder meent hij natuurlijk te mo
gen veronderstellen dat hij met zijn
geld ook tevens den uitersten trap
der beschaving heeft bereikt. Niets
is dus meer begrijpelijk dan dat zijn
meening in de meest uiteenloopeiide
zaken als de ware dient te worden
erkend. Het is voor hem onbegrij
pelijk dat ook menschen met minder
geld wel eens gelijk kunnen hebben.
Vol verontwaardiging is hij over
die minder met aardsche goederen
gezegenden die het gewaagd heb
ben met hem van meening te ver
schillen, met hem die zooveel eigen
huizen, landerijen en andere bezit
tingen heeft en zoodoende het mo-
polie dei’ wijsheid. L lat hem bij
voorkomende gevallen steeds het
delijk geworden E -graan, overtui
gen kunt ge hem toch niet Als hij
gaat beweren dat een torenkraai wit
is als pasgevallen sneeuw, dan is dit
ook, al ziet ze duizendmaal zwart.
Als gij zoo gelukkig zijt zijn be
langstelling te hebben opgewekt en
hij u voor een bezoek ten zijnent
inviteert, dan wordt gij, hieraan
gevolg gevend, voltrotsch door hem
in zijn wigwam rondgeleid. Nanw-
uitstekenden stand in aanmerking
s genomen. Ik zit er pas een half jaar
u begrijpt dus, dat ik nog niet over
matig veel opdrachten krijg. Iedere
nieuwe bestelling is een soort feest
voor me.
Dat is heel begrijpelijk, knikte
Herbert Porter. -- En ik heb zoo’n
idee, dat het een nieuwe bestelling
is die u hierheen voert.
Het jonge meisje keek den En-
l een oogenblik zwijgend
aan. Daarop zei ze I
wijl ze diep adem haalde:
binnen.
Hier is de jongedame, Meneer
Porter zei hij beleefd.
Porter stond op. De deur sloot
geruischloos achter de binnenko-
mende. De portier wierp nog
droom van wanhoop beëindigen,
omdat zij niet geleerd hebben ook
het leed als een kostbaar geschenk
te nemen en de vaderhand te kussen
ook als zij uit liefde slaat.
Dgbl. v. Nhr.
Zoovele menschen worden benijd;
zoo weinigen zijn helaas benij-
denswaardig! Waarom toch, vraag
ik me dikwijls af, begeert eenieder
een andermans huid? Is het omdat
het aardsche bestaan ons nimmer
bevredigen kan en omdat wij in
dat hem in haar aantrekkelijke
frischheid met een betooverende
mengeling van zelfbewustzijn en ver
legenheid toelachte... een toonbeeld
van bloeiende jeugd. Haar donker
blauw wandelpak was onopvallend
scher Hof” trad de spreekkamer en toch van uitstekende snit en haar
geheele verschijning maakte den
indruk, dat zij tot de beschaafde
kringen behoorde.
-Wilt u niet gaan zitten?
Het meisje knikte en zette zich
een j met een zekerheid-van-bewegen die
nieuwsgierigen blik door de glazen een kenmerk scheen van al haar be
wegingen, in den haar aangeboden
1 J jl ze langzaam
groote hotel. de oogen neersloeg; weer liet Her-
De Engelschman keek belang- hert Porter den blik over het kaar-
stellend naar het kaartje dat hij in tje glijden.
de hand hield. Juffrouw Else Hoff
mann? zei hij op vragenden toon.
Een aangrijpend triest verhaal uit
Amerika.
Op zekeren morgen vond men op
de binnenplaats van een hotel te
New-York het totaal verpletterde
lijk der beroemde tooneelspeelster
Christine Norman.
Zelfmoord.
Het einde van een drama Het zij
niet ’t begin van een nieuw, een on
eindig. De profundis
Dit was een gevierde vrouw, een
gevierde schoonheid, een gevierde
veelzijdige kunstenares, die kunst
werken heeft geschapene ven schoon
als de vertolkingen die ze gaf.
Ze was gevierd, zij was dus schat
rijk. En zij was in de oogen der we
reld ook gelukkig. Wie is ongeluk
kiger» het hoogte punt van zijn roem?
Als zij voorbijging zeiden de meu-
schen: daar gaat Christine Norman.
En zij waren eerbiedig. Velen waren
gelukkig, wanneer zij in haar nabij
heid konden zijn.
Toen op een dag is ze naar haar
hotelkamer gegaan en schreef zes
brieven.
Dan kleedde zij zich in het weel
derigst toilet, kapitalen aan juwee-
len deed zij in haar haren, om haar
hals, haar armen en vingers
Toen sprong ze uit haar raam op
de twintigste vérdieping en viel te
pletter.
Toen men haar brieven opende,
las men wanhoop over een onge
neeslijke ziekte.
Zij heeft niet geschreven of ze
door dien sprong in weelde een
IJ bent fotografe van beroep?
Else Hoffmann keek op en knikte
Het jonge meisje knikte en bloosde toestemmend.
licht. Ja, ik heb een klein atelier in de gelschman
De detective liet zijn grijze oogen Lindenallee.
L udenallee? herhaalde de detec-
I.
De portier van het hotel »Dani-
Prijzen der advertentie’s Minstens
5 regels 75 ct. Elke regel meer 15 ct.
i Advertentie’s dikwijls herhaald en
bij contract prijzen bij overeenkomst.
ieder ander leven dan het onze de
herrinneriiig zien schemeren aan
net verloren paradijs? Ik weet het
niet, maar zou geneigd zijn te zeg-
de meest benijdde op
vaarden. jjklein wereldje” is vol do „g;-
Was het louter geestelijke armoe- j man”, zoo’n man die het tot
de, die geen afstand van d° «moirU -
kon doen, voordat het lichaam zich -‘.chen door voortdurende tentoon-
te pletter had gesprongen? i (telling van zijn grootheid en voor-
Was het een kinderachtige weel-I Saam heid te dgen watertanden. De
dedroom in ’t ernstigste uur of een parvenu is iemand die het aan den
laatste poging, om den snob te doen j jijve heeft moge ondervinden dat
zeggen: dat was Christine Norman, het beter is ’n ons geluk te hebben
Wij zullen het niet weten. dan ’n pond verstand. En nu mogen
Wij weten alleen zeker, dat het f Jaloerscho menschen beweren dat het
naakte armoede was van dit ver-,geluk voor den domme is, veront
wende en verafgode kind der fortuüÊJMiuldigend er bij voegend dat deze
die het uit wanhoop wegdreef uit L et ook het meest noodighebben feit
het leven- dijft bij dit alles dat hij „boven jan”
En ais gij zegt- Amerika .is var.' o]8 nnlr
en de verhalen die gij vandaar ver- Nu moet gij, waarde fezer'niet gaan
telt fantastisch, weet dan, dat er I denken dat hij zijn aardsch slijk zoo
om u in de wereld vele Christine maar cadeau heeft gekregen Neen,
Normans loopen, die haar geluks hij verzekert u wel honderd maal
en meer dat hij schier dag en nacht
gewerkt heeft vooraleer hij het
zoover gebracht had Wijselijk ver
zwijgt hij u echter intusschen dat,
juist wanneer hij dacht ’n strop te
hebben gekocht eenige dagen later
dit zelfde artikel een goudmijn I
bleek te zijn. En nu hij eenmaal een
man in bonis is geworden, is het keurig op den halven cent, liefst
zeer begrijpelijk dat hij zich hierop I «aar boven afgerond, deelt hij u
laat voorslaan Wanneer zijn I mede hoeveel geld hem zijn meubi-
buurman b.v. zich morgen een l lanh schilderijen, kunstvoorwerpen,
tweedehandsch, in goeden staat ver-a tafelzilver enz. gekost heeft. Gaat
keerend, Fordje aanschaft, zal hij bij op reis dan zoekt hij in het
het tot zijn plicht rekenen volgende meest chique hofêl op de spijskaart
i de vreemdste en duurste gerechten
Ja, meneer Porter. Het komt in
derdaad door een nieuwe opdracht.
Een op Iracht, die ik vanmorgen ge
kregen heb en die mij meer en meer
onbegrijpelijk, ik zou bijna zeggen:
griezelig lijkt.
Dus er kwam, veronderstel ik,
vanmorgen iemand bij u in het ate
lier om zich te laten fotografeeren
Neen, het was om een buitenop
name te doen..
Die u, zooals ik merk, nogal op
windt, viel de detective haar in de
rede. Is hetgeen u fotografeeren
moest, zoo iets bijzonders?
Intc gendeel, het is zoo aileduagsch
als het maar kan.
Welnu, dan...
Het zijn de omstandigheden die
erbij komen, die mij verwonderen,
ja, die mij bang maken.
Vertelt u mij alstublieft alles
Het jonge meisje keek schichtig
wereld wilde hoonen, die haar
schoonheid bejubelde en zalig prees,
die haar kunstenaarschap veraf
goodde, maar haar niet redden kon
en haar niet geleerd had, ook ’t lou
terend leed met berusting te aan-:
gen:ja.
Een van i'
.- eklein wereldje’
de weelde plicht rekent velen zijner medemen-
te pletter had gesprongen?
fa
S OWTENTIEBUD
BAARL'S
*-*'-^>-'«xeKr.«&.«uaHHmh«.«KlWKC«cc.?Kgwca£.<<naraaK-xE.v3rKaaaaw> ow-mr-
