T
Weekblad voor Baarle-Nassau-Hertog en Omstreken
u.-
Huiswerk.
J
Het Geschenk.
Zaterdag 6 Mei 1922
Dit blad verschijnt Zaterdags
125 cent per halfjaar.
Zeventiende jaarg. Ng Id
I
iz>h:
Sy
gen, alvorens
T
DKUKKER-U1TGEVEK
a
t
I.
r
Van 1 tot 5 regels 75 cent, elke regel meM
15 cent.
Kleine advertenties, dikwyls herhaald
prijs bij overeenkomst.
niet van streek. Hij moest sterven,
hij had geen levensvatbaarheid.
Sasonka’s tong vroeg werktuiglijk
naar den weg en even werktuiglijk
brachten zijn beenen hem naar de
aangewezen plaats, maar zijn bogen
zagen niets. Die zagen pas toen ze
onbeweeglijk op Senista’s doode ge
laat bleven rusten. Ook toen eerst
voelde hij de ijzige kilte in het doo-
denhuis, zag hij plotseling met ter
gende duidelijkheid alles rondom
zich; de vochtige grauwe plekken
op de muren, het venster waar wel
nooit de zon door viel, alleen maar
kille grauwe lucht als in den herfst.
Een vlieg gonsde met korte tus-
schenpoozen van rust, en water
droppels leekten ergens neer in een
blikken bekken en bleven lang met
klagend geluid naklinken in de holle
ruimte.
Sasonka week een stap achteruit
en sprak overluid:
Vaarwel Semen Jerofejewitsch
Hij knielde neer, beroerde den
grauwen v'oer met zijn voorhoofd
1
hun eens op zoo’n avond bezocht, hun raadsel geheel mis. En hij
Jerofejewistcb.
Dat had u eerst moeten vra-
i zoo naar binnen te
stormen,- antwoorddede verpleeg
ster ruw.
Hij heet evenwel Semen Poes-
toschkin en niet Semen Jerofeje
witsch.
Jerofejewitsch is zijn veders
naam hield Sasonka vol, hevig
verbleekend.
Uw Jerofejewitsch is gestor
ven. Wiji kennen hem niet naar zijn
vadersnaam. Bij ons heet hij Semen
Poestoschkin. Hij is gestorven zeg
iku.
Wanneer? vroeg Sasonka
1, maar zoo
bleek, dat de zomersproeten op zijn
gezicht, inktvlekken leken.
Gisteren nacht.
Kan ik hem zien vroeg hij nog.
Och waarom Pantwocrde on
verschillig de verpleegster.
Vraag maar naar hft lijken
huis, dan kunt u hem ziet, ver-
I volgde ze zachter. Maak u maar
Onmiddelijk achter het gasthuis
eindigde de stad en begon het veld.
Kaal, niet gestoord door bosch of
huis, spreidden zich daar de velden;
de zoele wind streek er vrij, naar
hartelust over. Sasonka wendde er
zijn schreden heen. Werktuiglijk
had hij het gebaande wegge je ge
nomen, maar na een poos 8fak hij
rechtuit het land over ’aar de re
vier. Op sommige plaatsen was de
grond zoo drassig, «lat zijn voeten
diepe sporen acE^rlieten. Aan den
tig kind Het heeft zijn dagtaak vol- klaagden zij steen en been, dat hun
bracht en hbopt nu, evenals wij kinderen toch eigenlijk mets aan
volwassenen, nu- -
kunnen genieten van z’n geliefd spel vonden zij n plaag
tenzij. hij nog huiswerk heeft.
Dan komt er niets van ’n gezellig
sohemeruurtje, ’n prettige wande- i
ling, ’n lustig spel; neen, weer aan
het werk.
uurtje heerlijk te hun jeugd hadden, ja, dat huiswerk
huiswerk heeft. s en voor de huisgenooten.
Dan komt er niets van ’n gezellig
’n Andere ervaring deed ik op bij
B. Twee jongens en een meisje rei-
j zen moe in zijn echtkoets; ’n vroo-
lijk, levenslustig troepje, ’t Gesprek
Mijn vriend A is gezegend met kwam ook hier op het huiswerk,
’n groot gezin, heeft vier school- en ik vroeg, of hij daarvan ook last
gaande kinderen en is vaak bijster I ondervond. „O, neen, in ’t minst
uit zijn humeur, omdat hij ’s avonds niet, k Weet vaak met, of ze huis-
niet voor negen een plaatsje aan ta werk hebben; ’t is in een oogenbhk
fel krijgen kan. Mina is bezig met
sommen, Dina met taalwerk, Gor
leert zijn geschiedenisles en Jan,
de oudste, zit op zijn atlas te snul
felen. ’t Is ’n geluk, dat vader z’n
schare goed onder den duim heeft
want, zonder, -
viertai biku.il .xer vaak, uor lee.
soms hardop, en brengt daardoor
de anderen in de war. Jan stoot
even aan tafel, tot last der beide
schrijfsters, enz. De kleinen moeten
stil zijn, vader en moeder fluisteren
omdat het huiswerk anders heele-
niet vlotten wil. Maar van lieverlede
komt er toch wat ruimte; eerst ver
dwijnt de rekennaarster, daarna
Dina met haar taalboek: Cor en Jan
j ander werk te doen,
en als ook dat eindelijk klaar' ïs,
kunnen vader en moeder een be
hoorlijk plaatsje vinden. Toen ik
telde verder, dat hij ook om dat
verkeerd helpen, zoo’n fel tegen
stander van huiswerk was. «Want
kind als de kinderen eenige malen onder
vonden hebben, dat de hulp van
vader of moeder hun van den wal
in den sloot heeft gebracht, voelen
zij zich al spoedig boven hen ver
heven is het ontzag voor de geeste
lijke ontwikkeling hunner ouder»
verloren en worden ze pedant en
onuitstaanbaar.” Verder deed hij
nog een boekje open over het af
schrijven van eikaars werk, over
den slechten invloed op de waar
heidsliefde van het kind, als oude
ren het werk doen, en de kinderen
het voor het hunne uitgeven, ’k
Had geen tijd meer, maar zijn be
zwaren tegen het huiswerk waren
nog lang niet uitgeput: hij zou die
in een vaktijdschrift voor onderwij
zers, nog eens behandelen.
Eindelijk vond ik *n voo
mijnheer D. Zijn kindme? kndden
«gelukkig” altijd mu'
raad huiswerk; hij had er zelfs om
gevraagd, want hij zou gaarne zien,
dat zijn kinderen tot de eersten der
klas behoorden. En ’k heb aan het
werk gezien met vader, een en al
hulpvaardigheid- Het resultaat was
bevredigend. Maar vroolijk en op
gewekt, speelsch of dartel was geen
eïikel kind. Over alle gezichten lag
een trek van ernst en dat op ’n kin-
dergelaat. Neen, dit laatste bezoek
en stond weer op.
Vergeef me, Semen Jerofeje
witsch klonk het vah zijn lippen
en hij knielde neer en liet het hoofd
zoolang op den grond rusteh, dat
bloedrood zag.
De vlieg hield op met gonzen; 't
was nu zoo stil als het wezen kon,
daar waar een doode rust.
Alleen de waterdroppels tikten
regelmatig, eentonig neer in het
blikken bekken; ze vielen neet als
tranen... stil en teer.
af. Ik bemoei me er trouwen, nooit
mee.” De jongens toonden niet veel
lust om het mij eens te laten zien,
toen ik er naar vroeg. Dat begreep
ik heel goed, toen ik maar ’n enkel
oogje in hun schrift had geworpen.
"'oTjzethindert uA 7 Het was een kladwerk, slecht en
De wein’<re tijd, daaraan
besteed, was geheel vwiviw; ll
waarde van het werk nihil.
’k Was nieuwsgierig, hoe het bij
G., zelf onderwijzer, was gesteld.
Hij zelf gaf nooit huiswerk in zijn
klas en vond het ’n plaag voor zijn
eigen kinderen. «Maar”, zeide hij
«nu ben ik nog in het vak, en kan
mijn kinderen op de juiste manier
terecht helpen, als zij in moeilijk
heid zitten. Hoe moet dat nu gaan
bij ouders, die reeds lang de school
banken verlaten hebbenVaak is
ver-
(Bij vooruitbetaling.)
Proefnummers worden op aanvraag gratis
toegezonden.
Wanneer een volwassene zijn ge
wone dagtaak heeft volbracht, komt
hij thuis en hoopt in den familie
kring zijn avond gezellig door te
brengen, neemt een of ander liefheb
berij werkje ter hand, of zet zich
aan meer inspannenden arbeid, in
dien zijn positie of toekomst dit
vereischt. Hoe heerlijk zoo’n sche
meruurtje, als moe ook even rust
neemt, en het kleine volk, rond de
ouders geschaard; luisteren naar
zoo’n kostelijke vertelling, als vader
of moeder alleen te bedenken weet.
Die uurtjes zijn van onberekenbaren
invloed op het latere leven der kin
deren
Of ’s zomers na den eten, nog ’n
uurtje op de wandeling met pa en
moe, liefst naar buiten, waar wat
goiftvuu n-ttu r ,1, -
vrije natuur. Want spelen is wezen
lijk het leven van het kind, en de
school? De kinderen gaan er meest
al graag heen: de hedendaagscbe
onderwijzer verstaat de kunst, door
zijn toewijding en groote belang
stelling voor de kinderen, dezen aan
zich te binden. Hij maakt hun de
schooltaak zoo aangenaam mogelijk
maar dat neemt niet weg, dat hij
toch voortdurend hun volle opmerk- Dina met h£
zaamheid eisoht, gedurende den ge- hebben nog
heelen schooldag.
Vijf uren heeft het kind op de
banken gezeten, vijf lange uren, en
dat voor ’n wildzang, een levenlus-
Zijn gewone opgewektheid keer-
t de evenwel terug, toen hij het gast
huis naderde; zijn oogen wierpen
terluiks een blik naar zijn rechter-
1 f’ hand, waarin hij het geschenk in
een rooden doek geknoopt, angst
vallig vasthield- Hij kon zich nu Se-
nista’s gelaat met de grauwe lippen
en den smeekenden blik weer dui
delijk voor den geest roepen:
«Beste kerel hoe staat het leven
Och Heere!” mompelde hij voor
zich heen en hij verhaastte zijn schre
den.
- Zie daar is het gasthuis het
groote gele gebouw met zijn donke- zich nog dapper houdend
re ramen als dreigende oogen. Da&r!
de lange gang... de ziekenlucht
komt hem al tegemoet. Daar is ook
de ziekenzaal. en Senista’s bed...
Maar... waar was Senista zelf?
-r- Wie zoekt u? vroeg de achter
hem binnentredende verpleegster.
De jongen die bier lag wees
hij naar het leege bed. Semen
BAARL’S
■r
JOTS! <3-13
W
XX
Prijs der Advertentie»
IfflWS- EB ADVERTENTIEBLAD
AbonnementsprijsI
