en Omstreken voor Baarle-Nass n-Hertog De wensch der stervende 1 Een praatje. Kiüd’ si II Dit blad verschijnt Zaterdags Dertiende jaargang No. 39 Zaterdag 28 Sept. 1918 als je uitgaat, want de DRUKKER UITGEVER JONTG-WfUMEKS Abonnementsprijs 90 cent per halfjaar. (Bij vooruitbetaling.) Proefnummers worden op aanvraag gratis toegezonden. ’n Goeie veertien dagen pas is ’t geleden dat de kraaien zaten te ga pen op de boomen, de koeien ver- frissching zochten in het water, de menschen, die aandenarbeid waren, zich ’t zweet langs leden en gelaat voelden gutsen en numaar wat zou men daarover klagen. We voelen ineens weer dat we in Nederland wonen, ons naar ’n Nederlandse^ klimaat hebben te regelen, in wo ning, in dekking en ook.... in klee- ding. Ja vooral in kleoding, al is ’t dat 'n zeker deel onzer bevolking zich blijkbaar moeilijk erin weet te schik ken, dat ons Land nu eenmaal geer zuidelijk land is, maar ’n land waar in nevel en mist, buien en wind, land en zeeklimaat den grootsten invloed blijven houden. En al vindt men nu a oeuvurhjkea boord oi kraag be nauwend, en al schijnen sommigen onzer jonge dames ’n bijzondere voorliefde te toonen door in ’t model harer blouses onze «Jantjes” na te bootsen, ’t weer, het echte, Neder- landsche weer met z’n vochtige en reumathiek bevorderende kilte zal meer nog misschien dan zedelijke of andere motieven aanzetten om in kleeding te leeren doen wat onze goede moeders en grootmoeder, die toch ook wel graag «schoon zagen” zich als echt Nederlandsche, eerba re vrouwen, steeds ten plicht had den gesteld. Wel, juffrouw, hoe gaat ’t met U, sedert we elkaar laatst ontmoet ten Nou, meneer, ’t zou alles nog al gaan als ik maar zoo’n pijn niet had in schouder en hals’t is zoo ’r echt vervelende, knagende pijn, ik denk reumathiek, weet je daar geer raad op. Neen, dametje, om je de waar heid te zeggen, durf ik geen raad geven, misschien zou ik ’t nog niet kunnen al was ik dokter. Maar toch meen ik wel iets te kunnen zeggen, datje in ’t vervolg te pas kan ko- i menen goed kan doen, maar ik vrees i dat je ’t kwalijk neemt, zie je en dan zei ik liever niets. Je wilt me toch nietbeleedigen, daar ken ik je te goed voor. Kom, zeg op watje meent te moeten zeg gen, als ik er maar door geholpen wordt nu of later. Welnu dan, dametje, je kleed jenietgosa. be dwaze en domme ucogou boord tot Laar dochter modegeeft tegenwoordig voorschrif ten, die beslist dienen bespot er uitgekreten in plaats van nageleefc te worden. Eerstens schijnt ze als mooi te willen erkennenalleen laag, zeer laag zelfs uitgesneden onder- en bo- venkleerenik bedoel hier laag in de beteekenis van diep hoor. Wal daaruit volgt weetje zelve beter dan ik. Je ziet ’t alle dagen. Zonder nog ’n ander gebied aan te halen zeg ik maar, dat ik veel meer gezond ver stand bij onze jonge dames had dur ven onderstellen, dan ze in ’t volgen dier dwaze voorschriften toonen. en. Dan zal ik rust vinden. Zeg, Hed wig, bedenk hoe spoedig ik sterven zal en hoe jong. Mag mijn einde dan niet zacht zijn? De herinnering aan mijn dood zou vooru geen aangena me herinnering zijn, indien ge tot uzelven moest zeggen, dat mijn laat ste wensch door uwe schuld onver vuld was gebleven. Hij kan immers vervuld worden. Maar hoe? vroeg Hedwig met klankelooze stem. Zeg mij wat ik doen moet. Hij is hier in huis, ik weet het, fluisterde Leontine in koortsachtigc opgewondenheid. Ik hoorde zijn voetstappen toen hij de deur voorbij ging; ik kan ze van alle andere on derscheiden. Mijn hart ontroerde bij dat geluid. Hij is hier gekomen om mijn armen vader te troostenhij was altijd zoo vriendelijk voor ons. Ja, hij is hier, mompelde Hed wig hevig ontroerd. Ga tot hem, lieve. Spreek met hem. Zeg hem wat mijn laatste wensch, mijn laatste bede op aarde moet zoo zijn. Zeg hem, dat ik dan talmer kan sterven, rustiger sla- Prtfs der Advertentiën A an 1 tot 6 regels 60 cent, elke regel meer 10 cent. Kleine advertentiënéénmaal 35 cent twee maal 60 cent, voor elke plaatsing meer 25 cent. Wij hebben ’nvoorjaar en’n voor- I kleeden. zomer gehad, waarin koude Noor- I Er bestaat, dunkt me, nog al wat den wind en buiig weer ons mannen I spelens tusschen de moderne dames- dfc overjas ongewoon lang lieten I kleeding en die der oude vrouwtjes meesjouwen, maar jij, de bloem van I Maar wil je dan voor alles de mode ons volk, jij moest maar gelooven I der laag uitgesneden, onzinnigdoor- op bevel van de zottin mode, dat het I luchtige en doorstralende kleeding lensoh met koud was, dat je in de I blijven houden, dan zal je naar mijn kleoding maar moest denken in Zuid- I meening ook de lasten moeten aan- 1< rankrijk of Spanje te wonen en dat I nemen die ze meebrengt: Jicht en je blouses en jurkjes en hemdjes en I rheumatiek. Je kent toch het oude japonnetjes navenant moesten ge- I spreekwoordHoovaardizheid moet l£3Hpt zijn. I pijn üjden. Hoeveel dagen zijn er nu in den I Ik dank je meneer, voor je raad ci'd na Paschen geweest, dat men I over hygiene in onze kleeding maar kou zeggen: Wat is’t warm. Maai I nu we toch de mode onderhanden d0 modevlerkjes moesten ’t alle I hebben, zeg me dan eens, wat had dagen zich toch maar inbeelden. En I je nog meer op je geweten? de oprecht koude wind, de metvocht I Op mijngeweten eigenlijk niemen- veraadigde lucht hadden vrijen toe- I dal, want demode heeftmij zelf niet gfeug daar, waarvoor ’t practisch, I zoo aan d’r lijntje, maar kijk ie jhier verstand van ’n echte Hol- I schoenen eens aan. Is die mode niet a|^sche vrouw vroeger bij behoor even dwaas als de eerste? doekje om ais je uitgaat, want de I der den hiel ’n kleine verheffing I maar zie den modernen hak eens. ’t je, juffrouwke, daarin zie ik I Is om te gillen. Geen hak, neen ’n de reden van je klacht. Dat jij je I paaltje van ’n kleine decimeter hoog kleedt, als n Spaansche of Italiaan- I onder iederen schoen of laars maakt sche dame m boven- en onderklee- I dat vele onzer dametjes slechts met deren komt zich nu op je wreken en I moeite en pijn hun pasjes kunnen zal, vrees ik zich blijven wreken, I nemen, ’t is haar aan te zien, dat de zoo lang als jij en je lieve gezellinnen I minste oneffen druk ze pijn doet en met toont meer gezond en nuchter I wee wanneer ’n steentje of kiezeltje verstand te hebben, dan de mode, I ’n omzwikking veroorzaakt Ze gil- me ze ve ervan verstoken schijnt, I len ’t uit, die hooge hakken en toch- bij U allen durft veronderstellen. I ze verdienen geen medelijden want Och meneer, we kunnen ons I dat ze pijn lijden is zuiver’eigen toch met als oude vrouwtjes aan-1 schuld. Dat ze graag net geschoeid pen zal. Zeg hem... Ach Hedwig, I Zij weet, dat zij sterven zal. gij kunt oneindig beter daarover I De professor heeft gezegd dat zü met hem spreken dan ik. Ga, en I nog slechts weinige uren leven kan flaast u. Zend mijn vader hier, ik I Maarzij heeft zich iets zeer vreemds I in het hoofd gezet, en toch moet het plotselinge hevige ge- I haar toegestaan worden. w -- I Ga tot haar, oom, en denk er zich overeind. vooral aan, dat zij kalm en tevreden i J 1 - o----- moet sterven; wat zij ook verlange, verschrikte Hedwig. z I het moet ingewilligd worden. Indien Bertrams niet komen I Ja, ja, het zal gebeuren, wat wil, sprak zij, als hij weigert, laat I het ook zij, antwoordde de bankier rUn niar»QT,^ 4.— J__ _n O. I en sneije peen Aan de deur der zie- Maar hij zal het I kenkamer keerde hij zich nog even i om en zeideWees toch voor uzelve I een weinig bezorgd, lieve Hedwig, I gij ziet er bleek uit. I Hedwig bleef een paar minuten in I diep gepeins op dezelfde plaats staan; I toen streek ze met haar hand over I het hoofd. I Is mij alsof ik droom, sprak I zij tot zich zelve, ’t Is een zoo won derlijk verlangen, en zij vermoedt niet wat het _mij kost, het hem te doen kennen, ik heb hem immers bekend, dat ik hem voor eeuwig wil toebehooren. Hoe kan ik het hem dan zoggen En toch ik kan me 1 er niet aan onttrekken. Wat doet het ertoe, zei Leon tine op een toon, die meer vertrou wen dan verwondering en twijfel verried. Welke beteekenis heeft het onderscheid, dat de menschen in de liefde maken voor mij, daar zij zeg gen dat reeds morgen mijn aardsche leven zal geëindigd zijn. Hoe kunt ge dan nog zoo’n dwazen wensch voeden, lieve vrien din? Hoe kunt ge dan aan zooiets denken Dat begrijpt ge niet, antwoord de Leontine, met zwakke stem. Nie mand gelooft het, behalve ik. Zie, ik heb hem bemind vanaf het oogen- blik dat ik hem voor het eerst zag, van dag tot dag kreeg ik hem meer liefnu wilde ik zijn naam dragen voordat ik sterf. Ik wensch dat de menschen aan mij denken, als aan Leontine Seewald, niet aan Leontine Harders. Als de dood mij komt op- •ischen, zal ik Bertrams hand inde is; hij zal die niet weigeren ?*Het mijne hebben, hem in de oogen blik- 1 - ken, mijn hoofd aan zijn borst vlei- pen zal. Zeg hem.... Ach Hedwig met hem spreken dan ik. Ga, 1 1 - -- moet hem er ook over spreken. Met een moedsaandoe^ing richtte Leontme zich overeind. De uitdrukking van haar gelaat I verschrikte Hedwig. I -Indien Bertrams niet komen dan niejnand bij me toe, dan wil ik I eenzaam sterven, j” 1 sje doen, en ik zal zijn gade zijn. Ik bid u, ga toch. In de grootste ontroering en ver-1 warring verliet Hedwig de kamer, j II. EEN DUBBELE OFFERANDE. De bankier Harders liep nog on- afgebroken den langen gang op en I neer. Toen hij Hedwig met doodsbleek gelaat de kamer zag verlaten, slaak te hij een kreet van vertwijfeling. Neen, oom, het is zoover nog niet, zei Hedwig. Leontine verlangt naar m a Ki BAARL’S WtfÜ* NIEUWS- EN ADVERTENTIEBU MI -’•■••i'iiiiirmri rfTiTmiiirirMi~~iTBiirnmroirMsajuuM«_Lii_im 2 tOvergeaomen uit het «Distr. Zevenb.”)

Kranten Regionaal Archief Tilburg

Baarle-Nassau - Baarl’s Nieuws en Advertentieblad | 1918 | | pagina 1